Από θεατρικό μονόλογο
Νώε
Ο κύριος Παύλος, ο χοντρός ο κρεοπώλης… Το στόμα του βρώμαγε καπνό και σάπιο κρέας. Τρεις μήνες λέρωνα τη λευκή μπλούζα μου με αίματα… τόσο το άντεξα. Όταν έκλειναν τα φώτα γελούσε ξεδιάντροπα και μου φώναζε…”Νώε, για έλα να μετρήσουμε πόσα ζωάκια έσωσες σήμερα στην κιβωτό σου”. Με έσπρωχνε πάνω στο ξύλινο τραπέζι με τα αίματα. Ο κύριος Παύλος, ο κύριος Παύλος είναι άνθρωπος του θεού, να τον εμπιστεύεσαι… σκεφτόμουν κι έκλαιγα.
Όταν τελείωνε, ρύθμιζε την ανάσα του ώστε όλα να μοιάζουν όπως πριν. “Ξεφτιλισμένε, ανώμαλε, είδες τι με ανάγκασες πάλι να κάνω… ας μην ήταν ο πάτερ Ιωσήφ και θα σου έλεγα εγώ… Μην ανοίξεις το στόμα σου πουθενά γιατί κάηκες”… Μ’ αυτή τα φράση, με πλησίαζε κι άρχιζε να με χτυπάει στο πρόσωπο. Χαστούκια και γροθιές τρόμος ανακατεμένος με θυμό.”Θα φτύσεις το γάλα της μάνας σου αν μιλήσεις αλλά και ποιος να σε πιστέψει έτσι άσχημος και κακορίζικος που είσαι με τούτο το σημάδι στο μάγουλο… στο δρόμο θα σε πετάξω, παλιοβρωμιάρη… στο δρόμο”… έβαζα τα χέρια μου μπροστά να προστατευτώ … έκλαιγα… τον παρακαλούσα… “ΦΤΑΝΕΙ…δε θα μιλήσω κύριε Παύλο, δε θα πω τίποτα σε κανέναν”… Μ’ αυτές τις λέξεις ηρεμούσε. Μ’ έπαιρνε στην αγκαλιά του. “Εγώ το ξέρω πως είσαι καλό αγόρι, Νώε. Γι αυτό σ’ αγαπάω τόσο πολύ… και σε κρατάω στη δουλειά μου, παρόλα αυτά που ακούω για σένα από τους πελάτες. Είναι κακομούτσουνος, μου λένε… τι τον έχεις εκεί και τον πληρώνεις. Τον βλέπεις και θέλεις να ξεράσεις… μια σιχασιά είναι. Όμως εγώ Νώε, είμαι άνθρωπος του Θεού και μόνο εκείνον ακούω… να περίμενε λίγο να δεις”…. Και λέγοντας αυτά γέμιζε μια σακούλα με κρέατα και μου την έδινε χτυπώντας με στην πλάτη.”Να πας στο καλό παιδί μου, καληνύχτα”.
Nιόβη Ιωάννου
