ΙΔΙΟΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

όταν έπεσε το σκοτάδι
χιλιάδες μικρά λευκά ποντίκια
βγήκαν απ’ τους υπονόμους
ξεχύθηκαν μέσα στην πόλη και τα σπίτια
ανέβηκαν στα κρεβάτια μας
τρυπώνοντας απ’ τα ρουθούνια
άρχισαν να ροκανίζουν τα χαρακτηριστικά
του προσώπου
πόσο διαφέραμε ο ένας απ’ τον άλλον
καθόλου αίμα δεν έσταξε
όμως νιώσαμε
τη γλυκιά θαλπωρή
και μετά από λίγο
όλοι φορέσαμε τις ουρές μας
για να γίνουμε ο ίδιος άνθρωπος
εκείνο το βράδυ
με μια υποδόρια ύπουλη κίνηση
τα ποντίκια έγδαραν
αργά και σταθερά
την σάρκα της πόλης
εμείς γελούσαμε στον ύπνο μας
ευτυχισμένοι
-ακόμα μπορούσαμε να επινοούμε τα όνειρα
που μας έκαναν να γελάμε-
μπερδεμένοι ωστόσο
από την γλυκιά αίσθηση του πόνου
και τις απρόσμενες ελλείψεις
που άφηναν την ελπίδα μέσα μας να πεθαίνει τελευταία