Συντάκτης: Νιόβη Ιωάννου

Είχε περάσει κιόλας ένας μήνας από τότε που σφάλισε ερμητικά τα μάτια κι αφέθηκε… Περισσότερα

Περίμενε κάθε μέρα το τρένο. Στις επτά ακριβώς, έμπαινε στο τελευταίο βαγόνι. Στεκόταν όρθια… Περισσότερα

Βρίσκομαι μήνες σ΄αυτό το βαγόνι. Όρθια. Μπροστά από μια θέση κενή. Σαν να γνωρίζω… Περισσότερα

σαν να είσαι εκεί θ’ απουσιάσεις και πάλι παγώνουν τα πράγματα όταν τα κοιτάζεις… Περισσότερα

υπάρχει ένα φεγγάρι που μετράει τις αποστάσεις μέσα μας όταν οι πόλεις σβήνουν χαμηλόφωνο… Περισσότερα

στη μοναξιά των αθανάτων μπαίνει απ’ τ’ αλάτι ο θεός φορώντας σώμα παιδικό τσαλακωμένο… Περισσότερα

το μονοπάτι που αγάπησα ρυτίδα βαθιά νοτισμένη έφτανε στην σιδερένια αυλόπορτα χανόταν βαθιά μου… Περισσότερα

  κίτρινο το σύννεφο θ’ ανοίξει το φεγγάρι να φτερουγίσει στο φως το σπασμένο… Περισσότερα

κι ύστερα θα’θελα με μια απόχη στα χείλη να μετρώ στο πεθαμένο νερό τους… Περισσότερα

Ζεσταινόταν αφόρητα.Το μυαλό του επαναλάμβανε νωχελικά για ώρες τα ίδια αντικείμενα…την πολυθρόνα στη γωνία,… Περισσότερα

κάποτε θα κλείσει ο κύκλος του ποτηριού θα μείνει το κραγιόν από δυο χείλη… Περισσότερα

σήμερα φόρεσα το λευκό σου πουκάμισο ανήλικη έφτασα ως την πολυθρόνα πού να ‘ναι… Περισσότερα

τώρα τα ονόματα έγιναν μια απλή υπενθύμιση πως τίποτα δεν μένει το ίδιο όμως… Περισσότερα

να φοβάσαι τα καράβια που επιστρέφουν σταγόνα σταγόνα αλλάζοντας τον άνεμο στ’ άδεια μαντίλια… Περισσότερα

κάποτε κέρδισα τη θάλασσα βάδιζα γρήγορα θυμάμαι μ’ ακολουθούσαν μαύρες γραμμές κυρτωμένες με πήγαιναν… Περισσότερα

Άγνωστη στεκόταν μπροστά του. Οι ανάσες της νυχτώνονταν αργά, μέσα στις λέξεις του. Ανέκαθεν… Περισσότερα

το κόκκινο σπίτι καταμεσής της θάλασσας δεν είχε ουρανό ούτε πεσμένα φύλλα ούτε έναν… Περισσότερα

ξαναπές μου εκείνο το παραμύθι να κοιμηθώ στον λαιμό σου λέξη προς λέξη θα… Περισσότερα

τρία χρόνια κράτησε το φονικό ύστερα συλλογίστηκα το αίμα φραγή το λευκό πουκάμισο στην… Περισσότερα