Πέτρινη γυναίκα

τρία χρόνια κράτησε το φονικό
ύστερα συλλογίστηκα το αίμα
φραγή
το λευκό πουκάμισο στην ντουλάπα
επιβιβάζομαι και πάλι στο σώμα μου
κλειδώνω με τα γυάλινα κουμπιά
αφήνοντας να προεξέχει από κάθε εποχή
μια λυπημένη ρυτίδα
Άνοιξη
η άλλη κι εγώ
αύριο θα βγούμε στον κήπο
θα μαζέψουμε κόκκινες φράουλες
θα τις βάλουμε σ’ ένα ψάθινο πανέρι
μετά θα πλύνουμε τα χέρια μας στη βροχή
μια χάρτινη βάρκα θα γλιστρήσει
αθόρυβα
στο συντριβάνι με την πέτρινη γυναίκα
κύκλους θα κάνει γύρω της