Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, η Ελλάδα σταμάτησε. Ένα ολόκληρο έθνος πάγωσε μπροστά στην ανείπωτη τραγωδία.
Του Άκη Γκάτζιου
Δύο χρόνια μετά, ο χρόνος δεν έχει γιατρέψει τις πληγές. Οι οικογένειες των θυμάτων, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, όσοι έμειναν πίσω, ακόμα περιμένουν απαντήσεις. Και μαζί τους, όλη η κοινωνία στέκεται με ένα αναπάντητο “Γιατί;”
Ήταν νύχτα, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όταν η ζωή σταμάτησε στις ράγες. Ένα ταξίδι που έπρεπε να είναι ασφαλές, μετατράπηκε σε εφιάλτη. 57 άνθρωποι δεν γύρισαν ποτέ σπίτι. Νέοι φοιτητές που ανυπομονούσαν να δουν τις οικογένειές τους. Εργαζόμενοι που επέστρεφαν μετά από μια κουραστική μέρα. Ζευγάρια, φίλοι, γονείς, παιδιά. Όλοι παραδόθηκαν σε μια τραγωδία που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Δύο χρόνια μετά, οι φωνές τους ακόμα ακούγονται. Δεν είναι απλές αναμνήσεις, δεν είναι μόνο φωτογραφίες στα μνήματα. Είναι οι κενές καρέκλες στο τραπέζι, τα άδεια δωμάτια, τα μηνύματα που έμειναν αναπάντητα. Είναι η ζωή που κόπηκε άδικα και η αίσθηση πως τίποτα δεν έγινε για να μην ξανασυμβεί.
Μια χώρα που δεν ξεχνά
Η 28η Φεβρουαρίου δεν είναι μια απλή ημερομηνία. Είναι μια υπενθύμιση. Κάθε κερί που ανάβει, κάθε μαύρη κορδέλα, κάθε βλέμμα που γεμίζει δάκρυα, είναι μια κραυγή. “Δικαιοσύνη“, φωνάζουν όσοι έμειναν πίσω. Όχι για εκδίκηση, αλλά για να μη βρεθεί ποτέ ξανά κανείς στη θέση τους.
Σήμερα, άνθρωποι από κάθε γωνιά της χώρας στέκονται δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων. Βγαίνουν στους δρόμους, σφίγγουν τις γροθιές τους, σηκώνουν πανό με πρόσωπα που έπρεπε να είναι εδώ. Δεν πρόκειται για μια απλή διαμαρτυρία. Είναι ένα μνημόσυνο, ένας όρκος πως δεν θα αφήσουν τον χρόνο να καλύψει την αλήθεια.
Για να μην υπάρξει άλλο “ποτέ ξανά”
Οι σιδηρόδρομοι συνεχίζουν να λειτουργούν. Τα τρένα συνεχίζουν να περνούν. Όμως κάθε 28η Φεβρουαρίου, η χώρα θυμάται. Θυμάται εκείνα τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, εκείνους τους ανθρώπους που τους στέρησαν το μέλλον.
Δύο χρόνια μετά, ο πόνος δεν έχει σβήσει. Η μνήμη δεν έχει ξεθωριάσει. Και δεν θα ξεθωριάσει, μέχρι η αλήθεια να ειπωθεί ολόκληρη. Μέχρι η δικαιοσύνη να αποδοθεί πραγματικά. Μέχρι το “ποτέ ξανά” να σημαίνει κάτι περισσότερο από λέξεις.
