Το χωριό που δεν πατήθηκε από Τούρκικο ποδάρι, φωλιασμένο στα βουνά της Γορτυνίας, στην ορεινή Αρκαδία, ανάμεσα σε πέτρες και πουρνάρια, κυριολεκτικά στο τέλος του πουθενά.
Η Ξηροκαρίταινα βρίσκεται χτισμένη σε μια ορεινή τοποθεσία στην ανατολική πλευρά του Αφροδίσιου Όρους, σε υψόμετρο περίπου 860 μέτρων και σε πλησία θέση βορείως της τεχνητής Λίμνης Λάδωνα. Χωροθετείται στο βόρειο τμήμα της Αρκαδίας και εγγύς των ορίων της με την Αχαΐα. Γειτνιάζει από την πλευρά της Αρκαδίας με την Πουρναριά, την Μουριά, την Βάχλια και την Πέρα Βάχλια, καθώς και από την πλευρά της Αχαΐας με τη Δάφνη και τα Νάσια.
Απέχει περί τα: 22 χιλιόμετρα από την έδρα του πρώην Δήμου Κλείτορος την Μυγδαλιά, 49 χιλιόμετρα από τα Καλάβρυτα, 68 χιλιόμετρα από την έδρα του Δήμου Γορτυνίας την Δημητσάνα, 73, χιλιόμετρα από την Τρίπολη και 113 χιλιόμετρα από την Πάτρα. Επίσης, απέχει από την Εθνική Οδό Πατρών-Τριπόλεως (“111”) περίπου 9 χιλιόμετρα (κοντά στο ύψος της Ποταμιάς Παΐων).
Η Ξηροκαρίταινα, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 34 κατοίκους. Κατά την Απογραφή του 2001 η Ξυροκαρίταινα είχε πληθυσμό που ανερχόταν σε 104 κατοίκους, ενώ ακόμα παλιότερα και σύμφωνα με την Απογραφή του 1991 είχε 97 κατοίκους.
Ο κεντρικός και ενοριακός ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στο Γεννέθλιον του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου και πανηγυρίζει στις 24 Ιουνίου, ενώ βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του οικισμού. Λίγο έξω από τον οικισμό προς τα νότια, υπάρχει ο κοιμητηριακός ναός της Αγίας Μαρίνας που πανηγυρίζει στις 17 Ιουλίου. Στην περιφέρεια του χωριού βρίσκονται επίσης τα ξωκκλήσια του Αγίου Γεωργίου και της Παναγιάς που γιορτάζουν στις 23 Απριλίου (ή την Δευτέρα του Πάσχα, εάν αυτό βρίσκεται ημερολογιακά μετά από αυτήν την ημερομηνία)[8] και στις 31 Αυγούστου (Τιμία Ζώνη) αντίστοιχα.
