Ξυπνήσαν κάποιοι ένα πρωί και ξανανακάλυψαν μετά από 30 χρόνια τον τουρισμό για υψηλά βαλάντια και την πολιτιστική αναβάθμιση της περιοχής, λες και υπάρχει ακόμα ο τουρισμός των σακιδίων (αλητοτουρίστες τους αποκαλούσαν κάποτε).
Ακριβώς η ίδια απαρχαιωμένη λογική, όπου η πολιτιστική αναβάθμιση βρίσκεται σε παράλληλη πορεία με την οικονομική ανάπτυξη. Αν θα ήξεραν όμως λίγα μαθηματικά θα παρατηρούσαν πως οι παράλληλες πορείες δεν τέμνονται πουθενά παρά μόνο στο άπειρο, δηλαδή σε ένα ουτοπικό σημείο.
Οι θιασώτες αυτής της ουτοπίας δεν είναι δυνατόν να αντιληφθούν πόσο σημαντικό είναι το σημείο της τομής των δύο αυτών αξόνων. Η τομή σημαίνει ισορροπία αφού το ένα μέλος, ο τουρισμός δεν θα υπερσκελίζει το άλλο, δλδ. την τοπική πολιτιστική παράδοση.
Ας δούμε τι γίνεται στην Μαγιόρκα όπου η τουριστική ανάπτυξη οδήγησε τους κατοίκους σε αγανακτισμένες διαμαρτυρίες όχι κατά του τουρισμού αλλά κατά του υπερβολικού τουρισμού.
Παρόμοιες προϋποθέσεις συναντάμε σε Ναύπλιο και Τολό, με μείωση μισθών μέσω αύξησης του κόστους ζωής, με αύξηση του κόστους στέγασης όπως ακριβώς συμβαίνει και εδώ με τα Airbnb, με έλλειψη διαμερισμάτων για τους εργαζόμενους, με υποβάθμιση της ποιότητας ζωής με έλλειψη χώρου πρασίνου, ακόμα και παρκαρίσματος, με αύξηση του θορύβου με αποτέλεσμα την ερημοποίηση από κατοίκους της παλιάς πόλης, με αύξηση των διαμερισμάτων φαντασμάτων τα οποία ανοίγουν για λίγες ημέρες μια ή δυο φορές τον χρόνο, με την ομοιογενοποίηση του τρόπου διασκέδασης και γαστρονομίας, αλλά κυρίως με την εξάλειψη των όποιων παραδοσιακών χαρακτηριστικών που θα δημιουργούσαν την ειδοποιό διαφορά με άλλα σημεία της χώρας ακόμα και εντός του ιδίου του νομού.
Όλα αυτά είναι οι συνέπειες του κορεσμένου τουριστικού μοντέλου των τελευταίων 30 χρόνων, της στροφής στους τουρίστες υψηλών εισοδημάτων.
Φυσικά τα φτωχαδάκια θα μπορούσαν να πάνε οπουδήποτε αλλού κι έχω εδώ. Ότι είχαν να δώσουν το έδωσαν, στα Μάταλα, στο Τολό, στην Γαύδο. Κι όμως μέσα από όλα αυτά τα φολκλορικά της δεκαετίας του 60-70 και του`80 είχαμε μια τεράστια προβολή της χώρας ως τουριστικού παραδείσου.
Όλοι αυτοί οι «άπλυτοι» ήταν παράλληλα υποστηρικτές ακόμα και του αρχαιολογικού τουρισμού που σήμερα κοντεύει να αφανιστεί. Όμως η στροφή στα παχιά πορτοφόλια εγκυμονούσε άλλους κινδύνους
που οι χρυσοθήρες του τουρισμού, αγνοούσαν και συνεχίζουν να αγνοούν, την εξαγορά των πάντων μέσω του χρήματος.
Ειδικά τα πολύ μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα, -που μόνο η σκέψη για πιθανή εγκατάσταση τέτοιων στην Καραθώνα εντυπωσιάζει πολλούς αντί να τους τρομάζει- αποτελούν την απόλυτη ανατροπή και υποδούλωση της τοπικής οικονομίας στα συμφέροντά τους. Ναι, αγοράζουν τοπικά προϊόντα για να μην υπάρχουν αντιδράσεις, αλλά τα προσφέρουν στους πελάτες τους σε τόσο υψηλές τιμές που συμπαρασύρουν και τις τιμές της Λαϊκής στα ύψη. Εξ ίσου σημαντικό είναι το «μάντρωμα» των πελατών των επιχειρήσεων αυτών μέσα στα όριά τους προσφέροντας όλες σχεδόν τις υπηρεσίες που θα μπορούσαν να αναζητήσουν εκτός των «τειχών» τους.
Έτσι είναι ο καπιταλισμός μάτια μου. Το κέρδος πάνω από οτιδήποτε άλλο, μόνο που ο πελάτης τους μπορεί να πληρώσει την απόκτησή των προσφερομένων αγαθών τους, ενώ ο ντόπιος μάλλον αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες του σε σχέση τιμών και εισοδήματός του.
Οι καταστροφές αυτού του είδους του τουρισμού δεν σταματούν στην εστίαση ή στον τρόπο διασκέδασης αλλά επεκτείνονται εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος.
Η τεράστια κατανάλωση νερού, πχ το γκολφ της Κοιλάδας έχει περίπου την ίδια κατανάλωση νερού όσο μια πόλη 12000-14000 κατοίκων και μάλιστα σε μια περιοχή που είναι άνυδρη.
Μήπως νομίζετε πως ο Ανάβαλος θα φτάσει στην Ερμιονίδα για την εξυπηρέτηση των πολιτών της;
Όσο για την σύνδεσή τέτοιων μεγάλων τουριστικών επιχειρήσεων με τον βιολογικό, μπορεί να αντιληφθεί κανείς την αύξηση του κόστους λειτουργείας του. Ακόμα κι αν οι επιχειρήσεις αυτές αναλάμβαναν να καλύψουν με το παραπάνω τα έξοδα των παροχών άρδευσης και αποχέτευσης, δεν ισχύει το ίδιο με τις παροχές πόσιμου νερού
που αρχίζει να σπανίζει.
Η τουριστική πίεση που δέχεται το Ναύπλιο οδηγεί στην αύξηση της κατανάλωσης νερού και σε στροφή στην αφαλάτωση του Αναβάλου. Μια πίεση που αναμένεται να αυξηθεί αν η Καραθώνα μετατραπεί σε μια μεγάλη τουριστική επιχείρηση τύπου «Κόστα Ναβαρίνο».
Το θέμα δεν είναι αν οι ιδιώτες πάρουν την περιοχή της Καραθώνας ή όχι. Το θέμα είναι σε τι είδους τουριστική ανάπτυξη θα στραφούν. Ίσως πράγματι αυξηθούν τα γιοτ που θα ελλιμενιστούν στο Ναύπλιο και την Καραθώνα και θα πανηγυρίζουν την ανάπτυξη οι θιασώτες του ακριβού τουρισμού, όμως ποιος θα πληρώσει την επιπλέον παροχή, την σύνδεση με τον βιολογικό κλπ. Ας μην ελπίζουμε πως θα γίνεται ογκοχρέωση! Καταμερισμός του κόστους θα γίνεται κι αυτοί που θα θησαυρίζουν θα πληρώνουν αναλογικά το ίδιο με την κυρά Γιωργία που ποτίζει μόνο τον βασιλικό της και κανά δυό μολόχες.
Ου παντός Πλειν ες Ναύπλιον, αλλά και ου παντός Ζειν ες Ναύπλιον, όταν τα κόστη ζωής θα ξεπερνούν τον λογαριασμό κάθε απλού νοικοκυριού. Ο ντόπιος πληθυσμός στην πλειοψηφία του θα αρχίσει να αναζητεί λύσεις εκτός Ναυπλίου στην ευρύτερη περιοχή και οι επήλυδες θα αυξάνονται σε τέτοιους βαθμούς που θα αναιρέσουν
τον σημερινό κοινωνικό ιστό της πόλης και θα τον αντικαταστήσουν με κάτι ξένο, νεόφερτο και άσχετο με την περιοχή και την ιστορία της.
Πριν βρεθούν κάποιοι ξένοι στην ίδια τους την πόλη και αναγκαστούν να βγουν στους δρόμους όπως οι Ισπανοί στην Μαγιόρκα, ας φροντίσουμε πολίτες και τοπική αυτοδιοίκηση να βρούμε τρόπους ώστε ο Τουρισμός από «ευλογία» για τον τόπο να μην μετατραπεί σε καρκίνωμα.
