Η σκληράδα του μανιάτικου τοπίου μπορεί να παραλληλίζεται με τα αδρά χαρακτηριστικά της φυσιογνωμίας των κατοίκων του, αλλά οι πολυάριθμοι κόλποι και κολπίσκοι της Μάνης σίγουρα μπορούν να σας χαρίσουν αξέχαστες ώρες και ημέρες.
Οι κάτοικοι εδώ ασχολούνται με την κτηνοτροφία, τη μελισσοκομία και την καλλιέργεια ελαιόδενδρων και καθώς συνεχίζουμε την εξερεύνηση της Μάνης, δάση πύργων ξεπροβάλλουν εδώ και εκεί…
Ας περιηγηθούμε τώρα σε μια διαδρομή, που δεν κλέβει σίγουρα τα φώτα της δημοσιότητας, εκεί όπου το φως του ήλιου και η αλμύρα της θάλασσας δεν αφήνουν έντονα τα σημάδια τους μόνο σε βράχους και πυργόσχημες κατασκευές, αλλά και σε ανθρώπινες φιγούρες με όνειρα υπαρκτά.
Αφού το ακρωτήριο Ταίναρο είναι το ακρότατο της ηπειρωτικής Νοτιοανατολικής Ευρώπης, τότε τιμής ένεκεν το θεωρούμε σημειολογική αφετηρία μας, στη διεισδυτική μας κίνηση στην επικράτεια της Ανατολικής Μάνης.
Στα Κοκκινόγεια και στο Μαρμάρι υπάρχει μία τρίδυμη παραλία με πλούσιες αμμουδιές, σίγουρα οι καλύτερες της Μέσα Μάνης. Εδώ στην πανέμορφη παραλία του Μαρμαρίου, αυτή την επίγεια Εδέμ και κόσμημα της Μάνης, την ακτή του Παραδείσου που πολλοί ανά την επικράτεια τοπικοί άρχοντες θα ζήλευαν να είχαν, χωρίς πλαστικές ανέσεις και οδικές επεμβάσεις…
Ακολουθούν Πόρτο-Στέρνες και ακρωτήριο Ταίναρο. Μια άγνωστη γωνιά της πατρίδας μας, εκπληκτική! Αρχαίες δεξαμενές λοιπόν και το μονοπάτι που ακολουθούμε μας βγάζει στον φάρο.
Το Πόρτο-Στέρνες είναι στο βάθος του απάνεμου κόλπου με τα εξωτικά γαλαζοπράσινα νερά του και το αρχαϊκό εκπληκτικό ψηφιδωτό μαραζώνει «αβοήθητο» στην ακτή…
Και πολύ βαθύτερα στον χρόνο να πλανάται η μορφή του Ταινάριου ανθρώπου, ίσως και παλαιότερου αυτού…
Στο Πόρτο-Κάγιο, ένα από τα ελάχιστα ελληνικά φιόρδ, το τοπίο σε μαγεύει αμέσως, ο δε επισκέπτης μπορεί να χαρεί το γαλήνιο ψαροχώρι σε όλες του τις εκφράσεις. Κάπου στη φαντασία μας ξεπετάγονται εδώ ορτύκια, αφού το Πόρτο-Κάγιο, το Port aux Cailles, δηλαδή «Κόλπος των Ορτυκιών», μας ανοίγεται διάπλατος. Στην αρχαιότητα λεγόταν λιμένας ή όρμος “Ψαμμαθούς”, εξ ου και “Ψαμαθιάς” όπως συνεχίζουν να τον αποκαλούν οι παλαιότεροι κάτοικοι της περιοχής. “Ψαμμαθούς” λοιπόν κατά την εποχή του Παυσανία και σήμερα ημιτουριστική τοποθεσία και ασφαλέστατο αγκυροβόλιο.
