Ζώντας και κινούμενοι καθημερινά στην πόλη μας δεν είναι λίγες οι φορές που εντοπίζουμε την έλλειψη βασικών υποδομών, προαπαιτούμενων για κάθε σύγχρονο Δήμο, ενώ παράλληλα απορούμε με την χρησιμότητα που (δεν) προσδίδουν οι αποσπασματικά σχεδιασμένες υποδομές προσβασιμότητας.
της Αναστασίας (Σάσσας) Αργυροπούλου*
Tο πρόβλημα είναι πρακτικά πολύ εντονότερο απ’ ότι αντιλαμβανόμαστε με την πρώτη ματιά. O οποιοσδήποτε περιορισμός στην προσβασιμότητα δεν επηρεάζει “μόνο” το 10-15% του πληθυσμού που ορίζονται ως Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ). Διατρέχει οριζόντια τον κοινωνικό ιστό επηρεάζοντας συνολικά τα “εμποδιζόμενα άτομα”.
Στα «εμποδιζόμενα άτομα» περιλαμβάνονται τόσο τα άτομα με μόνιμες αναπηρίες, όσο και τα άτομα με πρόσκαιρα ή μόνιμα μειωμένες κινητικές ικανότητες. Συνολικά σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται το 42,5% του πληθυσμού βάσει επίσημων στοιχείων του ελληνικού κράτους.
«Εμποδιζόμενο άτομο» έχει ενδεχομένως υπάρξει ο καθένας από εμάς και θα υπάρξουμε ξανά κάποια στιγμή στη ζωή μας. Όχι μόνο εμείς αλλά και αυτοί που αγαπάμε.
Όσο δε τα εμπόδια κατά τη κίνηση πεζών αυξάνονται, αυξάνεται συγχρόνως ο αριθμός των εμποδιζόμενων ατόμων.
Και δυστυχώς, στην ίδια μας την πόλη ο καθένας από εμάς έχει γίνει μάρτυρας περιστατικών όπου:
- Θέσεις στάθμευσης ΑμεΑ, δεν συνδυάζονται με ράμπα προσβασιμότητας για το πεζοδρόμιο.
Άραγε στην περίπτωση αυτή το εμποδιζόμενο άτομο υποχρεούται να διασχίζει το οδόστρωμα ώσπου να ανακαλύψει κάποιο σημείο πρόσβασης? Ή πάντα θα πρέπει να ακολουθείται από συνοδό, ακόμη και στις περιπτώσεις που θα μπορούσε μόνο του να απολαμβάνει μια βόλτα, λόγω έλλειψης υποδομών?
- Γονείς οδηγώντας το καρότσι με το μωρό τους αναγκάζονται να ακολουθούν αλλοπρόσαλλες διαδρομές προκειμένου να ανεβοκατέβουν με ασφάλεια στα πεζοδρόμια (και δεν είναι μόνο τα κεντρικά σημεία της πόλης μας).
Συνήθως δε, οι περιορισμένες σε αριθμό διαβάσεις είναι κατειλημμένες από αυτοκίνητα ή μοτοποδήλατα και είτε με δυσκολία μόνοι τους είτε με τη βοήθεια κάποιου ευσυνείδητου περαστικού θα καταφέρουν να ανεβοκατέβουν τα πεζοδρόμια.
- Ηλικιωμένοι που λόγω προβλημάτων υγείας στερούνται της απαιτούμενης σταθερότητας και κινούνται κάνοντας χρήση της μαγκούρας ή άλλων βοηθημάτων βάδισης (των οποίων σκοπός το λέει και η ίδια η λέξη, είναι προς εξυπηρέτηση της βάδισης και όχι των ακροβατικών), καλούνται να κυκλοφορούν σε χαμηλής ποιότητας και κακοσυντηρημένες υποδομές πεζών.
Η άνετη και ανεμπόδιστη μετακίνηση για όλους δεν είναι «πολυτέλεια».
Πέρα από αναφαίρετο δικαίωμα αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο πολιτισμού και ένδειξη σεβασμού προς τον κάτοικο ή τον επισκέπτη.
Ο Δήμος μας ανταποκρίνεται σε αυτές τις ανάγκες; Πώς αν αυτές οι ανάγκες δεν αναγνωριστούν, θα περάσουμε στο στάδιο της διόρθωσης;
Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι απαιτείται βούληση και ολοκληρωμένος σχεδιασμός ώστε τα εμποδιζόμενα (ή μη) άτομα, όλοι μας, να έχουμε τις υποδομές που μας αξίζουν – τίποτα λιγότερο!
Έχει γίνει σε πολλές πόλεις, σε πολλούς Δήμους.
Μπορεί να γίνει πράξη και στο δικό μας Δήμο Άργους-Μυκηνών.
Αρκεί να αποφασίσουμε πως κάτι πρέπει να κάνουμε για αυτό.
*Η Αναστασία, Σάσσα, Αργυροπούλου είναι Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος Πρωτοβουλία – Γιάννης Μαλτέζος
