Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε

Όταν έμπαινε ο Δεκέμβρης, στόλιζε ένα μεγάλο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εμείς στεκόμαστε από κάτω, τρία καλοχτενισμένα κοριτσίστικα κεφαλάκια και κάθε που έσκυβε της δίναμε προσεκτικά τις μπάλες. Ποτέ δεν ήταν αρκετές, θυμάμαι. Κι ακόμα δε μπορώ να καταλάβω πως συνέβαινε αυτό αφού κάθε χρόνο στολίζαμε το ίδιο δέντρο.
Την επόμενη μέρα, πηγαίναμε την καθιερωμένη βόλτα στην Αρβανιτιά, να μαζέψουμε κουκουνάρια. Μου άρεσε αυτή η χριστουγεννιάτικη συνήθεια γιατί αφορούμε μόνο εμάς και κανένας ποτέ δε μας την έκλεψε. Θυμάμαι,το χώμα ήταν βρεγμένο, τα παπούτσια μας χώνονταν βαθιά στη λάσπη καθώς παίρναμε φόρα ν΄ ανέβουμε ψηλά στον κορμό των πεύκων, να κόψουμε ένα που μας φάνηκε μεγαλύτερο, ένα άλλο που ήταν ίσως πιο μυτερό και θα ταίριαζε καλύτερα στα χαμηλά κλαδιά του δέντρου μας. Εκείνη, καθόταν στα παγωμένα βότσαλα κι άκουγε τη θάλασσα που ερχόταν κι έφευγε συλλαβίζοντας…
“Ν’ αφήνετε λίγο από το κλαράκι στην άκρη… να μπορώ να δέσω την κλωστή”… μας έλεγε κοιτάζοντας μακριά τον ορίζοντα.
Όταν επιτέλους κατορθώναμε να γεμίσουμε τη λευκή πάνινη τσάντα πηγαίναμε κοντά της και τη βοηθούσαμε να σηκωθεί τραβώντας την άγαρμπα απ΄ τα χέρια. Γελούσε καθώς σηκωνόταν αργά, έπαιρνε την τσάντα κάνοντας ψέματα πως υποφέρει απ’ το βάρος κι επιστρέφαμε στο σπίτι. Την επόμενη μέρα, άπλωνε εφημερίδες στο πάτωμα κι έβαφε τα κουκουνάρια με χρυσό κι ασημένιο μίνιο. Τ’ άφηνε να στεγνώσουν, κι όταν γυρίζαμε απ’ το σχολείο, ανεβαίναμε τρέχοντας τις σκάλες και συνεχίζαμε το στόλισμα του δέντρου με ασημένια και χρυσά κουκουνάρια που κρέμονταν από μια κόκκινη κλωστή.
Στο τέλος ανάβαμε τα πολύχρωμα λαμπάκια και στεκόμαστε ακίνητες μπροστά στο δέντρο μας κοιτάζοντας επίμονα ν’ ανακαλύψουμε κάποιο άδειο κλαδί…
Όχι, στο δικό μας το δέντρο δεν υπήρχε ποτέ κάποιο άδειο κλαδί…