Το χρυσόψαρο

Σήκωσε τη γυάλα με τα δυο του χέρια ψηλά… κι άλλες φορές το είχε προσπαθήσει… σήμερα μάλλον θα τα κατάφερνε… ο Ιωσήφ, ερχόταν από μια βουβή Παρασκευή κι είχε το σχήμα του χρυσόψαρου
κι αν μου είπε ψέματα; σκέφτηκε… όμως όχι…δε μπορώ άλλο να φοβάμαι…
ένιωσε το σώμα του να διαλύεται να μένουν τα χέρια απροστάτευτα…ψάρια γλιστρούσαν στις παλάμες του… χιλιάδες ψάρια νεκρά άδειαζαν με φόρα στο κορμί του, έλιωνε ο κόσμος και βρωμούσε
τα μάτια του θόλωναν τα σπλάχνα μαύριζαν και γερνούσαν… που είναι η έξοδος…φτάνει… σε λίγο θα ήταν ακατάλληλος προς βρώσιν… θα το έλεγαν τα δελτία των ειδήσεων θα το άκουγαν οι φίλοι του, οι συνάδελφοι στην εταιρία… την επόμενη θα τον απέφευγαν… θα έκλειναν την μύτη τους με λευκά μαντίλια… θα τον έδειχναν με το δάχτυλο… το γκρι κοστούμι του ασπόνδυλο θα στεκόταν στη μέση της αίθουσας… μη με κοιτάτε θα φώναζε… να εκκενωθεί ο χρόνος…θ’ απαντούσαν εκείνοι…οι οθόνες θα έδειχναν κάποια ξανθιά με λούτρινο στήθος να ουρλιάζει… δεν ξέρω πώς έγινε θ’ απολογούνταν εκείνος κλαίγοντας… εγώ φταίω… του είπα πως μια μέρα ο Ιωσήφ θα του έτρωγε το πρόσωπο… θα του έτρωγε το πρόσωπο… θ’ ακουγόταν η φωνή της μητέρας του πνιγμένη στο βαθύ βυσσινί της γέλιο… πρέπει να γίνει οπωσδήποτε διάγνωση θα έλεγε προβληματισμένη η κυρία από το τηλεφωνικό κέντρο…σας παρακαλώ… θα δηλώσω αυτόχειρας θα ψιθύριζε εκείνος λύνοντας αργά τα κορδόνια των παπουτσιών του… επίσημα θα δηλώσω αυτόχειρας….σε παρακαλώ… μη με μαρτυρήσεις μητέρα…