Βρίσκομαι μήνες σ΄αυτό το βαγόνι. Όρθια. Μπροστά από μια θέση κενή. Σαν να γνωρίζω τον προορισμό μου. Σαν να κοντεύω να φτάσω. Η θέση στο παράθυρο άδεια. “Επόμενος σταθμός…” Οι σκέψεις μου ελαττώνουν ταχύτητα. Σταματούν.
Ένας ηλικιωμένος με σπρώχνει να περάσει. Όταν μπήκε -νομίζω πέρασαν δυο μήνες από τότε- με χέρια που έτρεμαν, άγγιξε την κόκκινη τελεία στο χάρτη. Δυο στάσεις ακόμα, ψιθύρισε ευτυχισμένος και κάθισε.
“Όσο μπορείς να μ΄αγαπάς”… Ο νεαρός με την κιθάρα,επιθυμεί τον εαυτό του κλείνοντας σφιχτά τα μάτια. Εκείνοι που υποχρεωτικά τον αγγίζουν,θα επιθυμούσαν να μη βρωμάνε έτσι έτσι τα ρούχα του.
Τραγουδάω μαζί του. Δε δείχνει να παραξενεύεται.
Η κυρία με το ψάθινο καπέλο μου δίνει μερικά κέρματα. Τα ρίχνω στο πλαστικό ποτήρι ανάμεσα στα πόδια του, χαμογελώντας.
Κάποιος μιλάει δυνατά στο κινητό, ενοχλημένος. Φοράει κόκκινη γραβάτα και μυρίζει καθαριστήριο. Ξέρει ακριβώς που πηγαίνει. Εγώ πάλι δε θυμάμαι. Μάλλον δεν ήξερα απ΄την αρχή. “Να μ΄αγαπάς”… Κοιτάζει το ρολόι του, ισιώνει το σακάκι του και κατεβαίνει. Αισθάνομαι μια βαθιά θλίψη για εκείνον.
Μοιάζει να ξέρει τόσα πολλά. Οι πόρτες κλείνουν με θόρυβο.
“Τα εισιτήριά σας, παρακαλώ”…
Γυρίζω θυμωμένη και κοιτάζω τη μαυριδερή φωνή ίσια στα μάτια.
Σκίζω το σκληρό χαρτί, μικρά κομμάτια. Τ΄αφήνω να κυλήσουν στη χούφτα του. Ορίστε, του λέω ευγενικά. Με κοιτάζει σαν να με ξέρει. “Μήνες αυτή η ιστορία, δε βαρέθηκες;” μου λέει.
Η κοπέλα απέναντί μου κλείνει απότομα το βιβλίο της.
Στο εξώφυλλο ιδρώνουν οι παλάμες της.
Διαβάζω ανάποδα τα κεφαλαία του τίτλου.
“ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ” Λίγο πιο δίπλα τρεις απόκρημνες τελείες (…)
“Επόμενη στάση”… η φωνή γεμάτη σίδερα που στριγγλίζουν.
Το τρένο στις απέναντι ράγες … αναχωρεί …
Νιόβη Ιωάννου
