Τον τρόμο και τον φόβο του θανάτου που βίωσε με τον εκτροχιασμό τρένου περιγράφει η γνωστή Ναυπλιώτισσα λοιμωξιολόγος Γαρυφαλλιά Πουλάκου, έχοντας βγει ζωντανή από τα συντρίμμια. Είναι μία από τους 28 τραυματίες μεταξύ αυτών και τρία παιδιά, που έζησαν το θρίλερ του απεγκλωβισμού και της αγωνίας για τη διάσωσή τους.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Άκης Γκάτζιος
Η Ναυπλιώτισσα παθολόγος – λοιμωξιολόγος, επίκουρη καθηγήτρια ΕΚΠΑ στην Γ’ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική του νοσοκομείου «Η Σωτηρία» και επιστημονική υπεύθυνη του post covid ιατρείου, περιγράφει τη φρίκη που έζησε σε σιδηροδρομικό ατύχημα του 2008, στην ίδια περιοχή που συντελέστηκε η τραγωδία με τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.
Πουλάκου: Είχα δει το φως στο βάθος του τούνελ
Αντιμέτωπη με το θάνατο είχε έρθει ως επιβάτης κατά τον εκτροχιασμό τρένου στη Λάρισα, η Γαρυφαλλιά Πουλάκου: «Η τραγωδία των Τεμπών, για άλλη μια φορά μας συγκλόνισε βαθιά. Επιτρέψτε μου να σας πω ότι εμένα ο πόνος με χτύπησε βαθύτερα, καθώς 15 χρόνια πριν, μια μέρα σαν κι αυτή, στις 8 Μαρτίου του 2008, διασώθηκα από θαύμα από εκτροχιασμό τρένου στην ίδια περιοχή. Με έβγαλαν οι διασώστες, αφού είχα δει το φως στο βάθος του τούνελ. Θες όμως η βιολογική μου προδιάθεση για την αντοχή στον πόνο, θες η βοήθεια του Θεού, τη μέρα αυτή τη γιόρταζα σαν να ξαναγεννήθηκα. Μέχρι την πρόσφατη τραγωδία».
Η κα Πουλάκου, σε ομιλία της με αφορμή την βράβευσή της από τον δήμο Ναυπλιέων χθες Τετάρτη, ημέρα της Γυναίκας, έφερε στη μνήμη της και στη μνήμη του κόσμου που παρακολούθησε την εκδήλωση στο Βουλευτικό, τις τραγικές στιγμές που είχε ζήσει και η ίδια ως επιβάτης της αμαξοστοιχίας Inter City που εκτροχιάστηκε στο σταθμό Μεζούρλου της Λάρισας, τον Μάρτιο 2008, στο δρομολόγιο Αθήνα –Αλεξανδρούπολη.Το βαγόνι ανετράπη 20 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, λίγο πριν από το σταθμό της Λάρισας, σε σημείο όπου υπάρχει διακλάδωση των γραμμών. Σύμφωνα με τους υπευθύνους του ΟΣΕ τότε, η αμαξοστοιχία βγήκε από την κύρια και μπήκε σε δευτερεύουσα γραμμή.
Μιλώντας στο anagnostis.org, η κα Πουλάκου θυμάται εκείνες τις δραματικές στιγμές που είχε ζήσει πριν από 15 χρόνια, σαν να είναι σήμερα. Όπως λέει ή ίδια την είχαν απεγκλωβίσει διασώστες και είχε μεταφερθεί αρχικά για να νοσηλευθεί ως πολυτραυματίας στη θωρακοχειρουργική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας, όπου παρέμεινε τουλάχιστον για τρεις ημέρες. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε με το ΕΚΑΒ και νοσηλεύτηκε για μία εβδομάδα ακόμα στο Αττικό Νοσοκομείο της Αθήνας.
Η περιπέτεια αυτή, το αντίκρισμα του θανάτου εκείνη την ημέρα, το «φως στο βάθος του τούνελ» που είχε δει, με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών, έφερε στη μνήμη της Γαρυφαλλιάς Πουλάκου εκείνες τις δραματικές στιγμές, που μοιράστηκε με το κοινό κατά τη διάρκεια της βράβευσής της στο Ναύπλιο, με θέμα: «Υπάρχει πόνος που είναι μεγαλύτερος για τη γυναίκα;».
Πόνος, σκοτάδι, σίδερα που γρυλλίζουν, αγωνία…
Λέει η γιατρός για τη μάνα που χάνει το παιδί της: «Μια βιβλική φιγούρα. Μια πληγή που δεν κλείνει, ένας πόνος χωρίς γιατρειά. Πάνω από 50 μανούλες θρηνούν με την αυγή αυτής της άνοιξης».
Και ανατριχιάζει όποιος την ακούει, όταν τρέχει η μνήμη της σε εκείνες τις στιγμές βλέποντας τη σημερινή τραγωδία που έχει συνταράξει ολόκληρη την Ελλάδα:
«Από εκείνη την ώρα και μετά… μόνο πόνος, σκοτάδι, σίδερα που γρυλλίζουν, αγωνία. Πόσο πιο εύκολο είναι αλήθεια να τα ξαναζείς, όταν ο δικός σου εφιάλτης τελείωσε».
Και συνεχίζει απευθυνόμενη σε όσους πήγαν για να την τιμήσουν στην εκδήλωση του Ναυπλίου:
«Η ομιλία αυτή, σε αυτή τη συμβολική ημέρα αφιερώνεται σε όλες τις γυναίκες που πονούν, από κάθε είδους και κάθε έντασης πόνο, μα πιο πολύ στις γυναίκες που αυτή η άνοιξη τις βύθισε στο σκοτάδι με την απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων στο τραγικό δυστύχημα.
Μακάρι να αντέξουν να απορροφήσουν και αυτό τον πόνο, να βγουν δυνατές, να παλέψουν και για τους γύρω τους. Κι εύχομαι τέλος για κάθε γυναίκα που πονά, να βρεθεί δίπλα της μια ψυχή, σύντροφος παιδί – φίλη, που θα της πάρει έστω και για λίγο τον πόνο και θα τον πετάξει μακριά, ώστε αυτή να ξαποστάσει γαλήνια και να ονειρευτεί».
Εκτροχιασμός τρένου και ανθρώπινο λάθος
Ανατρέχοντας σε δημοσιεύματα της εποχής για το σιδηροδρομικό ατύχημα στη Λάρισα, θυμόμαστε την αμαξοστοιχία που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα – Αλεξανδρούπολη, η οποία εκτροχιάστηκε 15 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, έξω από την πόλη της Λάρισας – κοντά στις δικαστικές φυλακές – με αποτέλεσμα να τραυματιστούν τότε οι 28 συνάνθρωποί μας.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΟΣΕ τότε, οι πρώτες ενδείξεις είχαν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι το ατύχημα οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος, καθώς από λάθος στην αλλαγή των κλειδιών η αμαξοστοιχία βρέθηκε σε μία τρίτη γραμμή, η οποία δεν είναι ταχείας κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα να εκτροχιαστεί.
Οι ομοιότητες όμως με το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, δεν σταματούν εδώ. Δημοσιεύματα της εποχής αναφέρονται στο Πόρισμα του ΟΣΕ, που απέδιδε σε ανθρώπινο λάθος τον εκτροχιασμό του τρένου στη Λάρισα. Σύμφωνα με το πόρισμα της Επιτροπής Διερεύνησης Συμβάντος του ΟΣΕ, η ευθύνη αποδόθηκε στους σταθμάρχες των σταθμών Παλαιοφαρσάλου και Μεζούρλου. Συγκεκριμένα, ο πρώτος, έδωσε λανθασμένη εντολή στον μηχανοδηγό της αμαξοστοιχίας Inter City 74, ενώ ο δεύτερος δεν χρησιμοποίησε με τον ενδεδειγμένο τρόπο το σύστημα σηματοδότησης του σταθμού Μεζούρλου, που θα άλλαζε την τροχιά.
Για τους δυο σταθμάρχες κινήθηκε τότε η προβλεπόμενη πειθαρχική διαδικασία. Ο σταθμάρχης του σταθμού Μεζούρλου ετέθη εκτός υπηρεσίας αμέσως μετά το ατύχημα, ενώ ο σταθμάρχης του σταθμού Παλαιοφαρσάλου κλήθηκε σε απολογία στο Πειθαρχικό Συμβούλιο του Οργανισμού μετά την ολοκλήρωση του πορίσματος.
Δυστυχώς, ο κατάλογος των σιδηροδρομικών ατυχημάτων στην Ελλάδα είναι μακρύς. Γυρίζοντας κανείς το χρόνο πίσω, θυμάται τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα που σημειώθηκαν στην ιστορία της Ελλάδας.
Η Γαρυφαλλιά Πουλάκου δεν είναι η μόνη που έζησε δύσκολες στιγμές και ήρθε αντιμέτωπη με το θάνατο.
