Οι άντρες δεν υπάρχουν πια! Και αν υπάρχουν πού υπάρχουν; Πώς τους θέλουν οι γυναίκες; Πόσα χρόνια πίσω πρέπει να γυρίσουμε για να τους βρούμε;
Είναι αυτό που λέμε «έχει ο καιρός γυρίσματα» και οι παλαιάς κοπής άντρες, μετατράπηκαν σε αμύθητης αξίας αντικείμενα πάθους και πόθου, για την πλειοψηφία των γυναικών, κάθε ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου.
Ποιός να φανταζόταν μερικά χρόνια πριν αυτήν την μεταστροφή, από τον μοντέρνο στον κλασσικό άντρα;
Η έρευνα έγινε ανάμεσα σε πλήθος γυναικών, τόσο από τα αστικές πόλεις, κυρίως Αθήνα, όσο και από επαρχιακές.
Η συντριπτική πλειοψηφία, σχεδόν το 100% των ερωτηθέντων γυναικών, απάντησαν πως προτιμούν ασυζητητί, τον άντρα τον παλιό, τον κλασσικό, τον ευγενικό, τον άντρα που σέβεται τη γυναίκα, σε σχέση με την καινούργια εσοδεία …ανδροειδών, που φτάνουν στο σημείο να κάνουν ακόμα και αποτρίχωση στα άκρα τους, προκειμένου να φαίνονται πιο «σεξουαλικοί».
Αυτών που όταν βγαίνουν με την κοπέλα τους, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να πληρώσουν τον καφέ της και σφυρίζουν αδιάφορα την ώρα του λογαριασμού.
Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι η ασέβεια που δείχνουν οι νέοι άντρες προς το γυναικείο φύλο, αποτυπώνεται δυστυχώς τόσο στις γυναικοκτονίες, όσο και στην ενδοοιγενειακή βία, αφού η πλειοψηφία των δραστών ανήκουν στους μοδάτους νάρκισσους της εποχής που είναι κατά κύριο λόγω νεαρής ηλικίας.
Μα γέρους να βρούμε; Ρωτάνε πάνω στο αδιέξοδο που έχουν εγκλωβιστεί…
Πολλές ήταν αυτές που είπαν, ότι θα προτιμούσαν έναν άντρα ακόμα και με …σαράντα χρόνια διαφορά, προκειμένου να ξεπέσουν στα σημερινά «δείγματα» ανδρών, που σε τίποτα δεν θυμίζουν το στιβαρό και το αρρενωπό αρσενικό του παλιού καλού καιρού
Οπότε, ώριμοι κύριοι, προπονηθείτε και σκληρά μάλιστα.
Το μέλλον σας ανήκει!
Όσο για τις αιθέριες υπάρξεις, μην φτάσετε πια στο σημείο να επισκέπτεστε τα γηροκομεία, υπάρχουν ανάμεσά σας, αρκετά ελκυστικά, γοητευτικά, ίσως λίγο… παραγινομένα μεγάλα αγόρια, αρκετά μεγάλα θα έλεγα, που πληρούν τις προϋποθέσεις μιας πρωτόγνωρης εμπειρίας και ενός αξέχαστου ταξιδιού στο.. χθες που έγινε σήμερα.
Πάμε να ζήσουμε τους μεγάλους έρωτες, όπως εκείνους που είδαμε και κλάψαμε στο «Όσα παίρνει ο άνεμος», στο «Καζαμπλάνκα» και σε τόσες άλλες υπέροχες ταινίες που άφησαν εποχή και χαράχτηκαν ανεξίτηλα, στο μυαλό μας και στην καρδιά μας.
