Η Ρούλα, κατηγορούμενη ως παιδοκτόνος και μητέρα των τριών κοριτσιών από την Πάτρα, τα οποία μέσα σε λίγα χρόνια έφυγαν από τη ζωή, «ξύπνησε» άσχημες μνήμες στην κοινωνία, μεταξύ των οποίων και μία υπόθεση του 1993 που εκτυλίχθηκε στην Αργολίδα.
Άλλωστε, η παιδοκτονία χαρακτηρίζεται συχνά το επαχθέστερο των εγκλημάτων, καθώς η ανθρώπινη φύση δυσκολεύεται να συλλάβει πώς θα μπορούσε ένας γονιός να αφαιρέσει τη ζωή του ίδιου του παιδιού του. Έτσι, η κοινή γνώμη παρακολουθεί πάντα συγκλονισμένη τέτοιες υποθέσεις.
Η παιδοκτονία του Νίκου Δουρή
Μία τέτοια περίπτωση ήταν και αυτή του Μανώλη Δουρή από την Ερμιόνη που καταδικάστηκε για τη δολοφονία του 6χρονου γιου του Νίκου και αργότερα βρέθηκε απαγχονισμένος στη φυλακή Τρίπολης.
Η πιο χαρακτηριστική και αξιομνημόνευτη είναι η περίπτωση της θανάτωσης του μικρού Νίκου Δουρή, το 1993, από τον ίδιο τον πατέρα του, στην Ερμιόνη.
Οι μαρτυρίες για τον Μανώλη Δουρή ως πατέρα ήταν καταπέλτης: Κάτοικοι της Ερμιόνης τον περιέγραφαν ως άνθρωπο αδιάφορο προς την οικογένειά του, ενώ άλλοι έλεγαν ότι είναι βίαιος και ξυλοκοπούσε συχνά τα παιδιά.
Το «θέατρο» που έπαιζε ο Μανώλης Δουρής
Στις 31 Δεκεμβρίου 1993 ο πατέρας μετέβη στο Α.Τ. Κρανιδίου για να δηλώσει την εξαφάνιση του 6χρονου Νίκου. Οι αστυνομικοί, τα μέλη της οικογένειας και αρκετοί γείτονες βγήκαν στους δρόμους για να βρουν τον μικρό. Ξημερώματα πρωτοχρονιάς, ο ίδιος ο πατέρας μαζί με τον μεγαλύτερο γιο βρήκαν το παιδί νεκρό, κρυμμένο δίπλα σε έναν μαντρότοιχο, πίσω από το σπίτι της οικογένειας.
Ο ιατροδικαστής Φίλιππος Κουτσαύτης, μετά τη διενέργεια της νεκροψίας, διαπίστωσε ότι ο δράστης του εγκλήματος, πριν δολοφονήσει τον 6χρονο Νίκο, τον είχε βασανίσει και τον είχε κακοποιήσει σεξουαλικά. Στη συνέχεια του έκλεισε τη μύτη και το στόμα και του προκάλεσε ασφυξία.
Ακολούθησε η κηδεία του μικρού, η οποία είχε και ευρεία κάλυψη από τα ΜΜΕ. Ο Μανώλης Δουρής έκλαιγε και οδυρόταν. Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, η Αστυνομία έψαχνε κάθε είδους στοιχείο που θα οδηγούσε στον δράστη. Κάποια «σημάδια» έφεραν στο επίκεντρο τον πατέρα του μικρού.
Η ομολογία
Οι Αρχές ανέκριναν τον Μανώλη Δουρή πιεστικά και κάποιες αντιφάσεις τον έφεραν σε δύσκολη θέση. Τελικά, παρουσία της εισαγγελέως Πρωτοδικών Ναυπλίου, Νίκης Μουζάκη, θα ομολογήσει ότι αυτός βίασε και σκότωσε το ίδιο του το παιδί.
Σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα, αιτία ήταν μια ασθένεια που τον κυρίευε και τον μεταμόρφωνε.
Το λιντσάρισμα και η καταδίκη
Αμέσως μετά την ομολογία, όλοι οι κάτοικοι της Ερμιόνης έτρεξαν στο σπίτι της οικογένειας Δουρή προκειμένου να λιντσάρουν και τα υπόλοιπα μέλη, θεωρώντας τα συνυπεύθυνα για τον θάνατο του μικρού Νίκου.
Στις 22 Νοεμβρίου 1994 ο Μανώλης Δουρής θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου στην αίθουσα του Κακουργιοδικείου Κορίνθου για να δικαστεί για τον βιασμό και την ανθρωποκτονία του 6χρονου γιού του Νικόλα. Η δικαστική αίθουσα είναι ασφυκτικά γεμάτη, και τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα στον κατηγορούμενο.
Ο Δουρής θα αναιρέσει την ομολογία του και θα επιμένει ότι είναι αθώος. Θα κατονομάσει ως δράστες τη σύζυγό του και τον εραστή της, που σχεδίασαν τα έγκλημα για να ενοχοποιήσουν τον ίδιο και να απαλλαγούν από αυτόν. Χαρακτηριστική είναι η φράση του, που χρησιμοποίησε απευθυνόμενος προς την γυναίκα του «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο».
Δεν υπάρχει πια στο προσκήνιό του η αρρώστια που τον κατατρώει και τον μεταμορφώνει, ούτε η προτροπή να τον βασανίζουν μέχρι το θάνατό του.
Με ομοφωνία του δικαστηρίου, ο κατηγορούμενος κηρύχθηκε ένοχος και του απαγγέλθηκε ποινή φυλάκισης 1 έτους για ασέλγεια, κάθειρξης 20 ετών για βιασμό, και ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση.
Η οργή των συγκρατούμενών του και το τέλος στην Τρίπολη
Μετά την καταδίκη του, ο άγραφος νόμος της φυλακής δεν άργησε να επιβεβαιωθεί. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στις φυλακές βίωσε την οργή των υπόλοιπων κρατουμένων. Το λιντσάρισμα του Δουρή συνεχίστηκε για αρκετό καιρό ακόμα. Ενδεικτικό είναι ότι μέσα σε δύο χρόνια μεταφέρθηκε σε τέσσερα διαφορετικά σωφρονιστικά ιδρύματα.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1996 εντοπίστηκε από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους απαγχονισμένος στις εξωτερικές τουαλέτες των φυλακών Τρίπολης. Σε κωματώδη κατάσταση μεταφέρθηκε στο Παναρκαδικό Νοσοκομείο, όπου στη συνέχεια άφησε την τελευταία του πνοή.
Μήπως τελικά ήταν αθώος;
Υπήρξε μία σειρά σοβαρών στοιχείων που είδαν το φως της δημοσιότητας κατά την διάρκεια της δίκης του Δουρή τα οποία δεν λήφθηκαν καν υπόψη από το δικαστήριο και δημιουργούν έντονα ερωτηματικά για την ορθότητα της διαδικασίας, και την παραβίαση των στοιχειωδών δικαιωμάτων του κατηγορουμένου. Προς το ενδεχόμενο της αθωότητας του Δουρή συνηγορούσαν τα ευρήματα της ιατροδικαστικής εξέτασης.
Ο Ιατροδικαστής Φίλιππος Κουτσάφτης επιβεβαίωσε ότι υπήρξε γενετικό υλικό του πατέρα στο σώμα του 7χρονου αγοριού «Το παιδί είχε ασφυκτικό θάνατο, με απόφραξη των έξω αναπνευστικών στομίων μετά εκτεταμένων κακώσεων του πρωκτού. Εντύπωση μου έκανε ακόμα, ότι το είχε τρυπήσει στην οπίσθια επιφάνεια του σώματος, προς τη νεφρική χώρα με ένα πιρούνι. Ο ίδιος υποστήριξε ότι το έκανε για να δει αν ζούσε, όμως ήταν ήδη νεκρό. Εγώ πιστεύω ότι έπιασε το παιδί από το στόμα, για να μην φωνάζει και κατά λάθος του έκλεισε και τη μύτη και έτσι πέθανε».
Ενδιαφέροντα τα όσα είχε πει ο δικηγόρος του
Αξιοσημείωτα είναι και όσα ανέφερε τότε ο συνήγορος υπεράσπισης, κ. Βασίλης Καρύδης, εκφράζοντας την πεποίθηση του ότι ο Μανώλης Δουρής, ήταν αθώος.
«Τον θεωρούσα αθώο μέσα από την ίδια τη διαδικασία. Εκτός από την ύπαρξη της ομολογίας, όλη η υπόλοιπη τεκμηρίωση της δίκης ήταν εντελώς αντιφατική. Δηλαδή οι χρόνοι, οι τρόποι του εγκλήματος, όσα κατέθεσαν οι μάρτυρες και όσα παρουσίαζαν οι εμπειρογνώμονες δεν συγχρονίζονταν με όσα έλεγε ο Δουρής».
Ταυτόχρονα ο κ. Καρύδης επισημαίνει ότι έπαιξαν ρόλο πολλοί παράγοντες, οι οποίοι συνέβαλαν στη δημιουργία κενών στην υπόθεση. «Αρχικά δεν υπήρξε μακροσκοπική εξέταση του γεννητικού οργάνου, διαδικασία που διεξάγεται κλασσικά σε σεξουαλικά εγκλήματα. Υπήρχαν πληροφορίες ότι στο σώμα του παιδιού βρέθηκαν εκδορές, ερεθισμοί, αλλά η συγκεκριμένη εξέταση δεν συμπεριλήφθηκε στη δικογραφία. Η αιτιολογία του ιατροδικαστή ήταν ότι η εξέταση δεν έγινε «από αμέλεια», δικαιολογία που δεν με έπεισε». Όπως είπε, ζήτησε να διενεργηθεί εξέταση DNA, εφόσον η τριχολογική εξέταση, ήταν αρκετά αμφιλεγόμενη. Η αίτησή του παρ΄ όλα αυτά απορρίφθηκε, γιατί υπήρχε μια έντονη επιφυλακτικότητα του δικαστηρίου, ενόψει της ομολογίας και της διάστασης που είχε πάρει το γεγονός. Δεν έγινε ούτε ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη που είχε ζητήσει η υπεράσπιση του κατηγορούμενου.
«Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής κι άλλος ο δολοφόνος»
Ο καθηγητής Εγκληματολογίας, Γιάννης Πανούσης, δήλωσε εκείνες τις μέρες στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» ότι «Από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης των εγκληματολογικών εργαστηρίων μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η ταυτότητα του δολοφόνου του παιδιού. Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής κι άλλος ο δολοφόνος». Πράγματι, σχετικό πόρισμα των εργαστηρίων αναφέρει ότι στα ρούχα του παιδιού βρέθηκαν τρίχες γεννητικών οργάνων που δεν ανήκουν στον Μανώλη Δουρή».
«Στο δικαστήριο μπορεί να μην εμφανίστηκε όλη αλήθεια, είναι πιθανόν να μην πιέστηκαν αρκετά οι μάρτυρες ή οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση και να μην αποδείχθηκε κάτι. Φάνηκε πως έπαιξε όλη η οικογένεια κάποιο ρόλο. Μπορεί να μην ήταν ένας ο δράστης όλης της κατάστασης και της τελικής έκβασης. Είχα την αίσθηση ότι όλη η οικογένεια είχε επιμεριστεί ρόλους. Ο Δουρής προφανώς είχε λόγο να αναλάβει την ευθύνη και στην συνέχεια να προσπαθεί να διαφύγει από τις συνέπειες μιας τέτοιας ομολογίας. Πιθανότατα υπήρξε μια μορφή κάλυψης, είτε μιας περίπτωσης ενδοοικογενειακής βίας από ένα άλλο μέλος της οικογένειας, είτε από κάποιον τρίτο».
«Του φόρτωσαν το βιασμό και τη δολοφονία»
Η Γεωργία Δουρή, σε συνέντευξή της το 2007 δήλωσε ότι γνωρίζει ποιοι είναι οι ένοχοι, καθώς υπήρξαν κι άλλα περιστατικά επιθέσεων σε ανηλίκους στην περιοχή. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της, πρόκειται για άτομα με μεγάλη δύναμη και για το λόγο αυτό δεν έχουν γίνει κινήσεις εναντίον τους. Για εκείνη, ο σύζυγός της ήταν το «τέλειο θύμα» επειδή ήταν φτωχός και αμόρφωτος και δεν είχε τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
«Ο Μανώλης για μένα και για τα παιδιά μου είναι αθώος. Δύο αθώες ψυχές βρίσκονται στο χώμα και οι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο άνδρας μου οδηγήθηκε στη φυλακή, όπου τον “αυτοκτόνησαν”, καθώς η υπόθεση έπρεπε να κλείσει. Ο Μανώλης ήταν το τέλειο θύμα που μπορούσε να παρουσιαστεί σαν δολοφόνος. Ήταν φτωχός, μεροκαματιάρης και αγράμματος».
«Εκείνη την ημέρα ο άνδρας μου βρισκόταν στο σπίτι. Ο Νικολάκης βγήκε να παίξει και χάθηκε. Έπειτα από ώρες τον βρήκαμε σε αυτή την κατάσταση. Η αστυνομία έψαξε, βρήκε τους ενόχους, αλλά επειδή ήταν άνθρωποι ευυπόληπτοι και δεν μπορούσαν να τους ακουμπήσουν, φοβούμενοι ένα μεγάλο σκάνδαλο, τα έριξαν στον άνδρα μου».
Στο τέλος της συνέντευξης αναφέρθηκε σε ένα άτομο, ιδιωτικό ερευνητή που ερευνούσε την υπόθεση και είχε ανακαλύψει στοιχεία που θα αποδείκνυαν την αθωότητα του Δουρή, όμως βρέθηκε νεκρός το 2005 μέσα στο σπίτι του στην Αθήνα. Οι Αρχές ανακοίνωσαν ότι οι δράστες είχαν ως κίνητρο τη ληστεία, εκείνη όμως το αμφισβητεί, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «όποιος κουνηθεί εδώ, τελειώνει».
Την ίδια άποψη συμμερίζεται και ο γιος του Μανώλη Δουρή, , Δημήτρης, σε μία συνέντευξη που παραχώρησε στο κανάλι «Ε», στις 8/10/2016 εκφράζοντας ανοιχτά την πεποίθηση του πως ο πατέρας του δεν ήταν υπεύθυνος για το φρικτό έγκλημα. «Φόρτωσαν το βιασμό και τη δολοφονία στον πατέρα μου», είπε και φωτογράφισε έναν συγχωριανό του, ο οποίος βρισκόταν τότε εν ζωή, ως δράστη.
Το μόνο που του καταλογίζει είναι ότι δέχτηκε να συμβιβαστεί, παίρνοντας χρήματα από τον άνθρωπο που είχε παρενοχλήσει τον ίδιο, δύο χρόνια πριν τη δολοφονία του Νίκου.
«Άλλος άνθρωπος από το χωριό που είχε ασελγήσει σε πάρα πολλά παιδάκια. Αλλά εκείνος είχε χρήματα και τον κάλυπταν… Εκείνη την ημέρα ήμουν μαζί με τον πατέρα μου στη δουλειά από το πρωί. Γυρίσαμε και μας είπαν πως είχε χαθεί το παιδί». Ο πατέρας μου είναι στο χώμα και ο ένοχος κυκλοφορεί ελεύθερος», είπε.
Σε αντίθεση με ένα από τα αδέρφια του, αρνείται να αλλάξει το επίθετο του για να απαλλαγεί από το στίγμα που κουβαλά η οικογένεια και φωνάζει ότι ο πατέρας του δεν ήταν βιαστής και φονιάς. Τονίζει, μάλιστα, πως αν αποκτήσει ποτέ γιο, θα του δώσει το όνομα του πατέρα του, «Μανώλης. Μανώλης Δουρής».
Μήπως ο πραγματικός δολοφόνος κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος;
Κανείς μετά την «αυτοκτονία» του δεν ενδιαφέρθηκε να ανοίξει ξανά το φάκελο της υπόθεσης για να ερευνηθεί αν η υπόθεση Δουρή ενδέχεται να είναι η μεγαλύτερη υπόθεση δικαστικής πλάνης στην ιστορία της ελληνικής εγκληματολογίας.
Τελικά μήπως η απαίτηση να «κλείσει γρήγορα η υπόθεση» και να τιμωρηθεί ο Δουρής λειτούργησε ανασταλτικά στο να έρθουν στο φως όλες οι σκοτεινές πλευρές μίας υπόθεσης με πολυσύνθετες διαστάσεις και προεκτάσεις; Μήπως ο πραγματικός δολοφόνος του μικρού Νικολάκη συνεχίζει να περπατά ανενόχλητος στα γραφικά δρομάκια της Ερμιόνης;
