Της Ιωάννας Ζακυνθινού*
Στις μέρες μας μόνο άσχημα και άρρωστα ακούμε και βλέπουμε γύρω μας! Έτσι νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για το καλό, το όμορφο, το υγιές.
Σε μια εποχή που περιμένουμε στη γωνία το συνάνθρωπο για να τον επικρίνουμε, περιμένουμε το λάθος του για να το διαδώσουμε τονώνοντας έτσι το εγώ μας επειδή δεν είμαστε σαν κι΄ αυτόν. Μουρμουρίζουμε μάλιστα «Το κάνει για να φανεί μωρέ», «έπρεπε να κάνει τούτο ή το άλλο…».
Ζούμε στην εποχή που υποψιαζόμαστε τον άνθρωπο που κάνει το καλό, θεωρώντας ότι κάποια σκοπιμότητα θα έχει σίγουρα!
Γιατί έχουμε εξοστρακίσει την αγάπη από την καρδιά μας, τον καλό λόγο από τα χείλη μας και την τρυφερότητα από τη ματιά μας.
Αντίσταση λοιπόν!
Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο με αγάπη!
Η ματιά σου όταν φτάνεις στο Κατάστημα Κράτησης Ναυπλίου, είτε ως εργαζόμενος, είτε ως κρατούμενος, τώρα δε πέφτει στα κάγκελα και στα αγκαθωτά συρματοπλέγματα αλλά στο πράσινο, στα όμορφα πέτρινα παρτέρια με τις ελιές και στα λουλούδια.
Γιατί έτσι είναι η ψυχή του ανθρώπου.
Αποζητά το ωραίο!
Έχει ανάγκη η ψυχή, ιδιαίτερα σ’ αυτό το χώρο, να προσγειωθεί στα μαλακά για να βρει τη δύναμη να σηκωθεί και πάλι όρθια όσο στραβά κι αν έχουν πάει ως τώρα.
Και πρέπει να αγαπάς τον άνθρωπο για να αφήνεις την καρέκλα του γραφείου σου κύριε υποδιευθυντά Ιωάννη Μιχόπουλε και όρθιος στον ήλιο να επιτηρείς τις εργασίες στον εξωτερικό χώρο του Καταστήματος, έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση της Διευθύντριας του Καταστήματος κ. Ιωάννας Αναστασοπούλου .
Σας αφιερώνω τούτο το ποίημα γιατί σας ταιριάζει όχι μόνο για τον εξωραϊσμό του Καταστήματος, αλλά και για την εν γένει συμπεριφορά σας στους κρατούμενους του Καταστήματος.
Γιατί μόνο με την ΑΓΑΠΗ πάμε μπροστά!
Μ’ έβαλαν να ορκιστώ
Με το χέρι στην καρδιά.
«Ορκίσου! μου είπαν. Ορκίσου στην Αγάπη!»
Και ορκίστηκα στην Αγάπη.
Και μου ξαναέβαλαν το χέρι στην καρδιά
«Ορκίσου! μου ξανάπαν. Ορκίσου στον Άνθρωπο».
Και ορκίστηκα και στον άνθρωπο.
Μα είχα για τόσα πολλά να ορκιστώ
Τόσους πολλούς όρκους να δώσω
Στη Φιλία, στο Κάλλος, στην Τιμή…
Σε ποιο να πρωτοορκιστώ;
«Ορκίσου σ’ όλα!» μου είπαν.
«Τότε ορκίζομαι σ΄ όλα»
Και γονάτισα μπρος στην Αγάπη.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
ΥΓ: Το παραπάνω ποίημα το αφιερώνω στον κ. Σταύρο Διονυσόπουλο ιδιοκτήτη του ανθοπωλείου της πόλης μας για τη προσφορά του στους μαθητές του Σχολείου του Καταστήματος στη Τελετή Λήξης.
Για τα όμορφα γλαστράκια που με πολλή αγάπη μας χάρισε και που τώρα μέσα στο κελί δίνουν μια νότα αισιοδοξίας για το μέλλον! Σας ευχαριστώ πολύ! Να είστε πάντα καλά!
*Εκπαιδευτικός στο Κατάστημα Κράτησης Ναυπλίου
