Φαίνεται πως η φαντασία πολλές φορές καλπάζει της πραγματικότητας ή η εσκεμμένη λήθη αναδεικνύει «Πρίγκιπες και σταχτοπούτες». Ένα από τα πολλά λεγόμενα τουρκογέφυρα της Αργολίδας ήρθε να μπει εμβόλιμα στα θύματα από τον κορωνοϊό, την Μήδεια και την κόντρα για τον κοινό βιολογικό καθαρισμό Άργους Ναυπλίου.
Το γεφύρι κοντά στον Άγιο Εφραίμ, ούτε άγνωστο ήταν, ούτε οι υπηρεσίες της περιφέρειας το αγνοούσαν. Ακόμα και αρχαιολόγοι γνώριζαν την ύπαρξή του.
Πώς έφτασε το γεφυράκι στην Περιφερειακή διοίκηση
Η σωτηρία του γεφυριού οφείλεται βασικά στην παρατηρητικότητα της κας Ελένης Μουρούτσου, μιας κατοίκου της περιοχής που με έγγραφό της προς την περιφερειακή διοίκηση Αργολίδας ενημέρωνε στις 23/10/2019 την κα. Καχριμάνη καθώς και τον ειδικό σύμβουλο του κου Μαλτέζου, σύμφωνα πάντα με την ίδια.
Μάλιστα όπως μας ανέφερε η κα. Μουρούτσου η Περιφερειακή διοίκηση Αργολίδας σε συνεργασία με τον Δήμο Άργους Μυκηνών και με μηχανήματα από τον Δήμο Ναυπλιέων έχει ξανακαθαρίσει στο παρελθόν το χαντάκι στο ύψος του γεφυριού. Επομένως ήταν γνωστή η ύπαρξή του πολύ πιο πριν το ξανα-ανακαλύψουν κάποιοι.
Η Ιστορία του Γεφυριού
Παρακολουθήσαμε διάφορες ερμηνείες γύρω από την ύπαρξη του Τουρκογέφυρου, ακόμα ότι αποτελούσε μέρος του δρόμου για τ’ Ανάπλι. Χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε την όποια ερμηνεία, θα πούμε πως δεν είναι το μοναδικό γεφύρι από την Οθωμανική περίοδο. Μερικά χιλίομετρα ανατολικότερα, στο ύψος του Αγίου Παντελεήμονα στο ύψος της Δαλαμανάρας, υπήρχε ένα ακόμα τουρκογέφυρο με τρεις καμάρες μάλιστα. Ένα ακόμα τουρκογέφυρο διασώζεται μέσα στην Προσύμνη, στον δρόμο για τις Μυκήνες. Όμως μεγάλο ενδιαφέρον έχει παρομοίας αρχιτεκτονικής γεφυράκια στα χαντάκια του δρόμου με τους Ευκαλύπτους της Τίρυνθας, πίσω από το πυρηνελαιουργείο του «Κουφάκη». Ειδικά το τελευταίο αν και μικρό έχει ενδιαφέρον μια και δεν αποτελεί συνέχει δρόμου, αλλά πρόσβαση σε χτήματα.
Ενδεχομένως και αυτό στον Άγιο Εφραίμ να μην ήταν μέρος του δρόμου Μύλοι – Ναύπλιο, όπως εικάζεται, αλλά πρόσβαση σε καλλιεργήσιμη γη. Αυτό φαίνεται και από διηγήσεις πρίν και μετά την επανάσταση του 1821, όπου προτιμάτε η μεταφορά με σκάφη από τους Μύλους στο Ναύπλιο κι αντιστρόφως. Βέβαια για τους γνωρίζοντες τα κατατόπια του βάλτου υπήρχε και από εκεί σύνδεση με το Ναύπλιο με κίνδυνο να βουλιάξει κανείς στον βούρκο, πόσο μάλλον να μεταφέρει προϊόντα ώστε να δικαιολογούνται τα γεφύρια.
Είναι γνωστή η ιστορία με τον Γραμματικό του Κολοκοτρώνη, Φωτάκο, που επιστρέφοντας έφιππος με τον οπλαρχηγό του Άργους Δημήτριο Τσώκρη στο ύψος του Αγίου Παντελεήμονα έπεσε μέσα σε βαλτόνερα ο Τσώκρης μαζί με το άλογό του. Όταν επέστρεψαν στους Μύλους όπου είχε στρατοπεδεύσει ο Κολοκοτρώνης, λύθηκαν οι πάντες στα γέλια βλέποντας τον Τσώκρη λασπωμένο από την κορυφή έως τα νύχια.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι μέχρι το 1960 περίπου η περιοχή μεταξύ Δαλαμανάρας και θάλασσας ήταν βαλτότοπος. Η περιοχή αυτή στην αρχαιότητα είχε επιλεχθεί από το Άργος ώστε να κατευθύνονται τα νερά του Ινάχου και του Χάρανδρου. Ο σημερινός δρόμος Ναύπλιο- Νέα Κίος διανοίγει μόλις κατά την περίοδο της χούντας.
Η προσέγγιση του Ναυπλίου γινόταν με βάρκες, γι αυτό όταν ο Κολοκοτρώνης είδε ένα από τα παλικάρια να ψάχνει να βρει βάρκα για να πάει στο Ναύπλιο, εξεμάνει που δεν ζήτησε την άδεια του και του είπε «εγώ τι είμαι εδώ; τσοπάνος να φυλάω τα πρόβατα»;
Το Γεφύρι του Ντάνου
Ένα από τα γεφύρια γύρω από τον Ερασίνο, απορροή από τις μάνες του οποίου είναι και το χαντάκι όπου βρέθηκε το γεφυράκι, σύμφωνα με κατοίκους της περιοχής ονομαζόταν γεφύρι του Ντάνου. Η ταυτοποίησή του με το συγκεκριμένο είναι πιθανή αλλά και άλλο τόσο αβέβαιη αν και το σημείο που βρίσκεται τίνει να ταυτιστεί με καλλιέργειες αμπέλου και το ακόλουθο γεγονός. Ο Νικολής Ντάνος είχε αμπέλια στην περιοχή, όμως με βάση τον Οθωμανικό νόμο οι παλιές φυτείες ανήκαν στο Ντοβλέτι (στην κυριαρχία της αυτοκρατορίας- κατάλλους μεταφράζεται ως κράτος, παρ όλο που στην οθωμανική αυτοκρατορία οι λέξεις κράτος και έθνος είναι ανύπαρκτες). Την Άνοιξη του 1794 ο Χαλήλ Μπέης του Άργους, έρχεται σε ρήξη με τον γιο του Νικολή Ντάνου, τον Χρήστο Ντάνο, ο οποίος πετάει τα λεφτά στα μούτρα του Μπέη και χάνεται στους καλαμιώνες του βάλτου και σε στενά περάσματα, άγνωστα στους περισσότερους. Όταν αργότερά συλλαμβάνουν έναν άλλο στην θέση του, εμφανίζεται μπρος από τους φύλακες που οδηγούν κάποιον Κλαδούρη στο Ναύπλιο για να δικαστεί, απελευθερώνει τον κρατούμενο και πετά τους δεσμοφύλακες μέσα στα βαλτόνερα και τους παίρνει να όπλα, σε ανταλλαγή να τους σώσει να μην βουλιάξουν. Είναι πιθανόν επομένως πως δρόμος μέσα από τον βάλτο από τους Μύλους μέχρι το Ναύπλιο να μην υπήρχε και τα γεφύρια να εξυπηρετούσαν απλά προσβάσεις στις καλλιέργειες.
Το ότι ήταν δύσβατος ο Βάλτος του Άργους φαίνεται και από την περιγραφή του Φραντζή Αμβροσίου, Επιτομή της ιστορίας της Αναγεννηθείσης Ελλάδας: Στις 24 Απριλίου 1821 ο Κεχαγιάμπεης Μουσταφάς ερχόμενος από την Ήπειρο στάλθηκε στο Άργος και στρατοπέδευσε στο Κουτσοπόδι, για να πολιορκήσει το φρούριο του Άργους και να καταλάβει την πόλη. Τότε, οι κάτοικοι της πόλεως την 25η Απριλίου 1821, για να σωθούν, κατέφυγαν πίσω από την Ακρόπολη του Άργους, άλλοι στη θέση των Μύλων του Κεφαλαρίου και ο μεγαλύτερος αριθμός των αδυνάτων Ελλήνων στα δύσβατα μέρη με τους βάλτους της περιοχής και έτσι σώθηκαν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
