Δεν φώναξαν με πανό, δεν απέκλεισαν δρόμους. Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου τραγούδησαν την αγανάκτησή τους με τρόπο που δεν γίνεται να αγνοηθεί. Εκεί όπου σκάει το κύμα, στην παραλία του Ναυπλίου, απέναντι από το Μπούρτζι, έστησαν μια καλλιτεχνική περφόρμανς-γροθιά στην αδιαφορία.
Πρόκειται για μια ηχηρή διαμαρτυρία – παρέμβαση με στίχους-αιτήματα για την ποιότητα ζωής στην πόλη. Τραγούδησαν απέναντι από το Μπούρτζι για στέγαση, νερό, Καραθώνα και τις αντοχές τους που εξαντλούνται.
Μαζί με τους καθηγητές τους από τα Τμήματα Θεατρικών Σπουδών και Παραστατικών Τεχνών, χρησιμοποίησαν το ίδιο το αντικείμενο σπουδών τους –την Τέχνη– για να φωνάξουν:
«Πώς θα ζήσω αν δεν έχω καθαρό νερό;»
«Καραθώνα, να μπορώ ελεύθερα να κολυμπώ και όχι να πληρώνω για να μπαίνω στο νερό.»
Μια δυναμική περφόρμανς, που συνδυάζει την τέχνη με την κοινωνική διαμαρτυρία, οι φοιτητές, μαζί με τους καθηγητές τους, χρησιμοποίησαν την τέχνη που σπουδάζουν ως όπλο, μετατρέποντας την σε κραυγή αγωνίας για τα προβλήματα που μαστίζουν την φοιτητική τους ζωή στην πόλη.
Το πρωί του Σαββάτου, με ένα τραγούδι, που οι στίχοι του γράφτηκαν από τους ίδιους, οι φοιτητές εξέφρασαν με αιχμηρό τρόπο τα αιτήματά τους, αναδεικνύοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους στο Ναύπλιο.
Η φωνή τους ήταν τέχνη, αλλά το μήνυμα δεν ήταν καθόλου καλλωπισμένο.
«Δεν είμαστε τουρίστες. Ζούμε εδώ. Και δεν αντέχουμε άλλο»
Η καλλιτεχνική διαμαρτυρία δεν ήταν μια εκδήλωση για να τους δει το κοινό. Ήταν μια πράξη επιβίωσης. Οι φοιτητές αυτοσχεδίασαν, τραγούδησαν και έδωσαν στίχους στη δυσφορία τους. Το Ναύπλιο δεν είναι για εκείνους καρτ ποστάλ – είναι το μέρος που σπουδάζουν, ζουν και παλεύουν καθημερινά.
«Σεβασμό σε αυτό που θέλω και μπορώ», τραγουδούν. Και απαιτούν απαντήσεις.
Δείτε το σχετικό βίντεο της παρέμβασης:
Ένα δημόσιο πανεπιστήμιο, χωρίς υποδομές για φοιτητές
Το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου φιλοξενεί στο Ναύπλιο δύο τμήματα που ασχολούνται με τον Πολιτισμό και την Τέχνη. Όμως η ίδια η πόλη δείχνει να μην μπορεί – ή να μην θέλει – να φιλοξενήσει αξιοπρεπώς τους ανθρώπους αυτούς. Χωρίς στέγη, χωρίς μετακίνηση, χωρίς βασικές συνθήκες διαβίωσης.
Οι φοιτητές δεν ζητούν πολυτέλειες. Ζητούν να μπορούν να σπουδάζουν και να ζουν χωρίς να εξευτελίζονται. Και βρήκαν τον πιο δημιουργικό τρόπο να το πουν.
Τα καίρια προβλήματα που καταγγέλλουν οι φοιτητές
Τα προβλήματα δεν είναι αφηρημένα – είναι συγκεκριμένα και καθημερινά:
- Υποβάθμιση σπουδών: Προβλήματα στις σπουδές τους, με ελλείψεις στις υποδομές και στην υποστήριξη.
- Φοιτητική εξαθλίωση: Καταγγέλλουν την παντελή έλλειψη φοιτητικής στέγης και τα εξωφρενικά ενοίκια, που τους οδηγούν σε οικονομική εξαθλίωση.
- Καραθώνα – “ιδιωτική” παραλία: Διαμαρτύρονται για τον αποκλεισμό τους από την παραλία της Καραθώνας, απαιτώντας ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση.
- Νερό: Επισημαίνουν την αδιαφορία για την ποιότητα του νερού και την λειψυδρία, καταγγέλλοντας ένα “υδάτινο έγκλημα” σε βάρος τους.
- Μετακίνηση – ζούγκλα: Περιγράφουν την πόλη ως “ζούγκλα” λόγω της απουσίας αστικών λεωφορείων, αναγκάζοντάς τους να κινούνται πεζή ή με ποδήλατο, αντιμέτωποι με την επικίνδυνη κυκλοφορία των αυτοκινήτων.
Η καλλιτεχνική αυτή δράση, με την έντονη πολιτική χροιά, αναδεικνύει την απόγνωση των φοιτητών και την ανάγκη για άμεση δράση. Οι στίχοι-καταγγελίες τους, που αντηχούν στην παραλία του Ναυπλίου, αποτελούν μια ηχηρή προειδοποίηση προς τις τοπικές αρχές και την κοινωνία.
