Τελείωσε μια ακόμα πετυχημένη εκδήλωση του ΠΕΡΠΟΣΕ με την συμμετοχή 30 πολιτών που παρακολούθησαν την ομιλία, άρτια επιστημονικά αλλά και γλαφυρή και κατανοητή από τους μη ειδικούς, βιολόγου περιβαλλοντολόγου Μαρτίνου Γκαίτλιχ, συνεργάτη της Ορνιθολογικής εταιρείας για τους υγρότοπους (γενικά και της Ερμιονίδας ειδικότερα).
Η κοινότητα Ερμιόνης παραχώρησε το κτήριο Συγγρού στην Ερμιόνη και φιλοξένησε ζεστά διοργανωτές και συμμετέχοντες.
Η εισήγηση του ΠΕΡΠΟΣΕ
«Φίλες και φίλοι
Σας καλωσορίζουμε στην σημερινή εκδήλωση του ΠΕΡΠΟΣΕ για τους Υγροβιότοπους (κατά τη βιολογία), ή αλλιώς Υγρότοπους (κατά την εδαφολογία) .
Μιας εκδήλωσης – δράσης από τις πολλές που φιλοδοξούμε να πραγματοποιήσουμε για διάφορα θέματα που αφορούν την περιοχή μας , αλλά και γενικότερα τη χώρα μας ή και τον πλανήτη μας , που σκοπό έχει την ευαισθητοποίηση , τον προβληματισμό , την συνειδητοποίηση και την αφύπνιση των πολιτών για την αξία και το πολύπλευρο ρόλο του περιβάλλοντος , για την ζωή και ανάπτυξη των ανθρώπινων κοινωνιών
Ο ΠΕΡΠΟΣΕ εχει σαν κύριο στόχο τον σεβασμό του φυσικού περιβάλλοντος , την ανάδειξη της σημασίας της αειφόρου ύπαρξης του σε βάθος χρόνου , καθώς και την παράδοσή του στις επόμενες γενιές σε όσο το δυνατό καλύτερη κατάσταση .Τον ίδιο στόχο έχει επίσης και για την πολιτιστική μας κληρονομιά που συνεχώς εξελίσεται και εμπλουτίζεται μέσα στο χρόνο γίνεται ολο και πιο εκλεπτυσμένη και όμορφη
Ο ΠΕΡΠΟΣΕ είναι ένας σύλλογος δικός σας , δικός μας , και γι αυτό σας καλούμε να στηρίξετε το έργο του και να πυκνώσετε τις δράσεις του
Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει ποιότητα και αρμονία στη ζωή του κάθε ανθρώπου , βιώσιμη ανάπτυξη και εξέλιξη της κοινωνίας , έξω και ανεξάρτητα από το φυσικό περιβάλλον και με αφορμή τη σημερινή εκδήλωση καλό είναι να αρχίσουμε να επαναπροσδιορίζουμε λέξεις και όρους όπως ανάπτυξη , όρια και αειφορία
Είναι άραγε οικονομικά βιώσιμη μέσα στο χρόνο μόνο η οικιστική ανάπτυξη και η οικοδομή που στηρίζεται πάνω σε αυτό το μοντέλο; Η άκρατη τσιμεντοποίηση το κλείσιμο των παραλιών η αισθητική αλλοίωση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής ενός τόπου αλλά και του κοινού για όλους φυσικού περιβάλλοντος με τις αυθαίρετές και ανεξέλεγκτες ανθρώπινες παρεμβάσεις;
Έχουμε πολλά παραδείγματα όπου το μέχρι σήμερα μεταπολεμικό μοντέλο ανάπτυξης οδήγησε στην απαξίωση και υποβάθμιση τελικά.
Εκτός από τα λεφτά μας ενδιαφέρει και η ποιότητα ζωής που έχουμε ή θα έχουν τα παιδιά μας;
Υπάρχουν οικονομικές δραστηριότητες που να συμβάλλουν στο εισόδημα των κατοίκων αφενός αλλά να σέβονται το περιβάλλον και την αειφορία της οικονομίας σε βάθος χρόνου αφετέρου.Ας τις αναζητήσουμε!
Μία ξέφρενη οικονομική ανάπτυξη που ρυπαίνει πραγματικά (με μη διαχειρίσιμα απορρίμματα) η αισθητικά (με καταστροφή παραδοσιακών οικισμών η του φυσικού τοπίου)δεν είναι ωφέλιμη μακροπρόθεσμα, για ένα τόπο.
Ας λάβουμε υπόψη μας ότι δυστυχώς η περιοχή μας στηρίζεται πλέον κυρίως στην οικοδομή και στην οικονομία των υπηρεσιών (τουριστική και παραθεριστική), έχοντας χάσει η πολύτιμη πρωτογενής παραγωγή την σημασία που ειχε πάντα Εισάγουμε ολο και περισσότερο οσα μας χρειάζονται για να ζήσουμε.
Αλλα έστω και ετσι ο τουρισμός σαν παραγωγικός τομέας έχει διάφορες μορφές ας μην επαναλάβουμε λοιπόν την λάθος ανάπτυξη του 1970 των επτά χιλιάδων κλινών στην Ερμιονίδα που κατέληξε στα κλειστά σήμερα ξενοδοχεία και στην αισθητική υποβάθμιση μεγάλων περιοχών της πανέμορφης περιοχής μας σε αντίθεση με την Υδρα και τις Σπέτσες που ακολούθησαν διαφορετικό τουριστικό μοντέλο.
Η προστασία του περιβάλλοντος και η βιώσιμη αειφόρα ανάπτυξη είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την ποιότητα της ζωής μας και την ευημερία μας. Απαιτείται συλλογική δράση και συνεργασία από όλες τις πλευρές της κοινωνίας. Μόνο έτσι μπορούμε να διασφαλίσουμε ένα βιώσιμο μέλλον για τις επόμενες γενιές αλλα και την ζωή κάθε είδους πανω στον μικρό μας πλανητη.
Δεν θα έπρεπε άραγε να υπάρξουν όρια στην κατανάλωση φυσικών πόρων ; Μήπως κάθε τόπος εχει τους δικούς του πεπερασμένους φυσικούς πόρους τους οποίους πρέπει να αναγνωρίζουμε να προσαρμοζουμε την ζωή και οικονομία μας και να τους αποδεχόμαστε ;
Γνωρίζουμε ότι δεν είναι άπειροι και αν το καταλάβουμε ποια είναι τα όρια αυτά ;Η επάρκεια και η ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε είναι δεδομένη ; Του νερού ;Λύνεται το πρόβλημα της έλλειψης νερού με εισαγωγές προκειμένου να υψώνουμε αέναια τον πύργο της Αναπτυξιακής Βαβέλ μέχρι τον ουρανό και αν ναι με ποιό κόστος οικονομικό και ποιοτικό ; Δεν θα πρέπει να υπάρξουν αναπτυξιακά όρια στην χρήση των φυσικών πόρων; Ορια που πηγάζουν όχι μόνο από το φυσικό οικοσυστήμα αλλά και ορίζονται από το νομικό, κοινωνικό και το διοικητικό- υπηρεσιακό που καλείται να ελέγξει και να προστατεύσει, στην βάση της αειφορίας;
Γιατι η αειφορία η χρήση δηλαδη των φυσικών πόρων και της ζωής κάθε ειδους που είναι γύρω μας, χωρίς εξάντληση και καταστροφή -χωρίς επιστροφή , είναι η έννοια κλειδί που η επόμενη γενιά πρεπει να αναζητήσει μετά την ξέφρενη ανάπτυξη που έκανε χωρίς σκέψη η προηγούμενη μεταπολεμική γενιά . Γιατί σκοτώνουμε και τρώμε σε μια γενιά την αγελάδα που μπορει να μας δίνει γάλα για πάντα.
Σε αυτό το σημείο θα κάνουμε μια σύντομη αναφορά σε μια ακόμα απειλή για τους υγρότοπους της Ερμιονίδας.Στα τελευταία χρόνια μεγάλο μερος της ιδιοκτησίας του Ελληνικού κράτους (σε φυσικούς πόρους αλλα και υποδομές) εχει περάσει διαδοχικά σε ταμεία όπως το καταργημένο πλέον ΕΤΑΔ-ΤΑΙΠΕΔ , που στόχο εχουν την εκποίηση αυτης της ιδιοκτησίας σε διεθνή ιδιωτικά συμφέροντα προκειμένου να υπάρξουν έσοδα για την εξόφληση του Δημόσιου χρέους της χώρας μας σε δανειστές.
Τέτοιες εκτάσεις είναι (προς πώληση η ενοικίαση)
Για διάφορους λόγους που δεν είναι της στιγμής να αναλύσουμε ο ΠΕΡΠΟΣΕ είναι αντίθετος σε αυτή την εκποίηση του Δημόσιου πλούτου στα ιδιωτικά συμφέροντα στην Ερμιονίδα αλλα και την Αργολίδα, συμμετέχουμε μάλιστα με αλλους φορείς της περιφερειακής ενότητας Αργολίδας στον αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίησης της Καραθώνας στο Ναύπλιο
Οι υγροβιότοποι με την βιοποικιλότητά τους μας δίνουν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να απαντήσουμε ως κοινωνία στα παραπάνω ερωτήματα».
