Γιατί έγινε και αυτό και ακούστηκε στα πέρατα πως η Καλαμάτα πληγώθηκε από τον εγκέλαδο ένα τέρας που ξεπήδησε από τα έγκατα της να την κατασπαράξει και την κατασπαράξε. Μόνο που άνθισε ξανά. Στήθηκε στα πόδια της και έγινε τόπος ελκυστικός ζωντανός με λίγα λόγια προορισμός.
Θυμάμαι τη θλίψη σαν παίρναμε το πρώτο λεωφορείο για άλλες πόλεις λόγο σπουδών μιας και οι φοιτητικές υποχρεώσεις το επέβαλλαν και την χαρά κάθε που την κουβαλάγαμε στις συζητήσεις μας.
Άντεξε αντέξαμε πιστέψαμε στο όραμα της αναγέννησης και σήμερα νοσταλγούμε μόνο καλές αναμνήσεις. Εμείς που προλάβαμε την ελιά να συμμαχεί με τον πεζόδρομο και την πορτοκάλια να ανθίζει στις παρυφές της πόλης εμείς που δεν ζήσαμε πόλεμο αλλά σεισμό υποκλινόμαστε στη γοητεία της πόλης που πέθανε αλλά αναστήθηκε μέσα από τα ερείπια της και συστήθηκε ξανά στο πανελλήνιο ως νύφη του μεσσηνιακού με προίκα την αρχιτεκτονική που διασώθηκε τον πολιτισμό και το παραλιακό μέτωπο.
Αυτό άλλωστε δεν ήταν και το επίτευγμα της τοπικής αυτοδιοίκησης τότε; Λοιπόν με συγκίνηση όπως έχω γράψει πολλές φορές θυμάμαι τον Σταύρο Μπένο να δίνει μάχες και να τις κερδίζει να μιλά για την πόλη του και να συγκινείται και δεν θέλω να αδικήσω κανέναν γιατί και η αντιπολίτευση διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο αποτινάζοντας άχαρους και στείρους ρόλους.
Κάπως έτσι πέρασαν τρεις δεκαετίες και κάτι και προχωρά η πόλη πατώντας στις περγαμηνές εκείνης της εποχής με πολλά να μπορούν να γίνουν ακόμη φυσικά αλλά… να εκείνη η εποχή έβαλε τα θεμέλια που κανένας άλλος σεισμός φυσικός και μη δεν θα την ξεθεμελιώσει και να νιώσουν οι κάτοικοι όπως νιώσαμε εμείς τότε «εσωτερικοί μετανάστες» ένα συναίσθημα που εξοβελίστηκε πολύ σύντομα χάρη της χωρίς ταλαντώσεις πτώσης της δημοτικής αρχής και του δημοτικού συμβουλίου με τον κρατικό μηχανισμό σίγουρα από κοντά.
Μα δεν ξεχνώ και τους νεκρούς και υποκλίνομαι στα θύματα και στο βουβό πόνο των δικών τους. Δεν ξεχνώ τις συμπτώσεις που «στοίχισαν» αλλά και «έσωσαν» ζωές. Δεν θυμάμαι άλλη πόλη να βούλιαξε και να στήθηκε όρθια τόσο σύντομα.
Γιάννης Λάσκαρης
