Το εμβληματικό Μπούρτζι του Ναυπλίου, βρίσκεται ξανά στο προσκήνιο. Αυτή τη φορά, όχι λόγω της αίγλης του, αλλά λόγω της προωθούμενης «αξιοποίησής» του, μέσω του Υπερταμείου και της ΕΤΑΔ, που το διαφημίζει για «προσοδοφόρες αποδόσεις» σε έκθεση στις Κάννες. Το Μπούρτζι εντάσσεται στην κατηγορία αστική ανάπλαση.
Άρθρο του Άκη Γκάτζιου
Η τοπική αυτοδιοίκηση και οι φορείς που σήμερα εκφράζουν την οργή τους γνώριζαν ή όφειλαν να γνωρίζουν. Οι εξελίξεις δεν έπεσαν από τον ουρανό. Οι προθέσεις του ΤΑΙΠΕΔ είχαν φανεί ήδη από τον Μάρτιο 2024, όταν αποκαλύφθηκε ότι η Καραθώνα προωθείται προς τουριστική εκμετάλλευση. Τότε, οι αντιδράσεις ήταν ήπιες, οι διαβεβαιώσεις καθησυχαστικές. Τώρα, η ιστορία επαναλαμβάνεται: οι αρχές αιφνιδιάζονται – ή προσποιούνται ότι αιφνιδιάζονται.
Πολιτικές αντιδράσεις της τελευταίας στιγμής έχει προκαλέσει η επενδυτική «διαθεσιμότητα» του φρουρίου Μπούρτζι στο Ναύπλιο, μέσω του Υπερταμείου και της ΕΤΑΔ, που το διαφημίζει για «προσοδοφόρες αποδόσεις» σε έκθεση στις Κάννες.
Το σοκ του Ορφανού και η καθυστερημένη αντίδραση
Ο δήμαρχος Ναυπλιέων Δημήτρης Ορφανός, με καθυστέρηση, συγκαλεί έκτακτο Δημοτικό Συμβούλιο για να αντιμετωπίσει τις εξελίξεις. Επικαλείται «βέβηλη αλλοίωση» της ιστορικής ταυτότητας του τόπου και καλεί βουλευτές, περιφέρεια, επιστημονικούς φορείς και πολίτες σε μια αντίδραση της τελευταίας στιγμής.
Ωστόσο, η δημόσια τοποθέτησή του γεννά ερωτήματα:
– Αν οι εξελίξεις για το Μπούρτζι ήταν πράγματι κεραυνός εν αιθρία, ποιος ευθύνεται για την έλλειψη ενημέρωσης;
– Αν ήταν γνωστές εδώ και καιρό, γιατί η δημοτική αρχή δεν είχε προετοιμάσει αντίδραση προτού τα γεγονότα πάρουν διαστάσεις;
– Πόσο αφελής μπορεί να είναι μια τοπική διοίκηση που περιμένει να μάθει τις κυβερνητικές προθέσεις μέσω ιστοσελίδων;
Το αφήγημα του ξαφνικού αιφνιδιασμού τί νόημα έχει όταν οι αποκαλύψεις για την Καραθώνα είχαν ήδη φέρει αναταράξεις, ήταν βέβαιο ότι το Μπούρτζι θα ακολουθούσε; Η επενδυτική πίεση για τουριστική εκμετάλλευση της περιοχής είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια.
Μπούρτζι, Καραθώνα, Αργολίδα: Πόσες φορές ακόμα θα δούμε το ίδιο έργο;
Το σενάριο είναι γνώριμο. Στην Καραθώνα, όταν αποκαλύφθηκε το 2024 ότι η περιοχή παρουσιάστηκε ως “επενδυτική ευκαιρία” σε διεθνή έκθεση στις Κάννες, η τοπική αυτοδιοίκηση αντέδρασε εκ των υστέρων. Είχαν προηγηθεί καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις ότι τίποτα δεν θα προχωρούσε χωρίς συνεννόηση με τον Δήμο.
Σήμερα, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται με το Μπούρτζι. Ενώ οι διαδικασίες για την «αξιοποίηση» φαίνεται ότι είχαν τεθεί σε κίνηση εδώ και καιρό, η αντίδραση έρχεται στο και πέντε. Κι όμως, η τοπική κοινωνία καλείται για άλλη μια φορά να συμμετάσχει σε ένα θεατρικό έργο αντίστασης, όταν όλα έχουν ήδη δρομολογηθεί.
Αν το Μπούρτζι περάσει σε επενδυτικά χέρια ή μετατραπεί σε χώρο πολυτελούς εκμετάλλευσης, η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στο ΤΑΙΠΕΔ. Ανήκει και σε όσους δεν φρόντισαν έγκαιρα να μπλοκάρουν τις διαδικασίες, να ενημερώσουν, να κινητοποιήσουν την τοπική κοινωνία πριν φτάσουμε στο στάδιο της τετελεσμένης απόφασης.
Αντίδραση ή επικοινωνιακό πυροτέχνημα;
Η δημοτική αρχή και οι τοπικοί φορείς έχουν πλέον δύο επιλογές:
1. Να συνεχίσουν την προσφιλή τακτική της διαμαρτυρίας εκ των υστέρων, συγκαλώντας ένα ακόμα δημοτικό συμβούλιο για τα μάτια του κόσμου.
2. Να κινηθούν δυναμικά και οργανωμένα με νομικά και πολιτικά μέσα, πριν να είναι αργά.
Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν το Μπούρτζι θα αξιοποιηθεί ή όχι, αλλά αν οι τοπικές αρχές μπορούν να διαχειριστούν τέτοια ζητήματα προτού φτάσουν στο σημείο μηδέν. Η ιστορία έχει δείξει πως η απουσία έγκαιρης ενημέρωσης και στρατηγικής οδηγεί πάντα σε αντιδράσεις της τελευταίας στιγμής, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Η διαχείριση τέτοιων ζητημάτων δεν μπορεί να βασίζεται σε σπασμωδικές κινήσεις. Χρειάζεται στρατηγική, ενημέρωση και προληπτική δράση.
Όσοι σήμερα καταγγέλλουν τις εξελίξεις, δεν μπορούν να αποποιηθούν την ευθύνη της καθυστερημένης αντίδρασης. Η ιστορία της Καραθώνας δεν έγινε μάθημα. Το ερώτημα είναι αν το Μπούρτζι θα γίνει η επόμενη χαμένη υπόθεση ή αν η τοπική κοινωνία θα πάρει τον έλεγχο των εξελίξεων προτού γίνει παρελθόν.
Και το ζητούμενο δεν είναι να σταματήσει η ανάπτυξη, αλλά να μην αιφνιδιάζεται κάθε φορά ο τόπος από αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην του. Η πραγματική πρόκληση είναι η προληπτική δράση και όχι η διαχείριση της κρίσης όταν όλα έχουν ήδη δρομολογηθεί.
