Οι γυναίκες σε κάθε εποχή, σε κάθε γωνιά του κόσμου, κουβαλούν μέσα τους μια δύναμη που συχνά δεν αναγνωρίζεται.
Του Άκη Γκάτζιου
Μητέρες που δίνουν αγάπη χωρίς όρια, ακόμα κι όταν η κοινωνία τις υποτιμά. Σύντροφοι που ισορροπούν καθημερινά σε πολλαπλούς ρόλους, προσπαθώντας να ανταποκριθούν σε προσδοκίες που άλλοι τους έχουν επιβάλει. Φίλες, αδερφές, συνάδελφοι που έμαθαν να υψώνουν τη φωνή τους, ακόμα κι όταν η σιωπή τους παρουσιαζόταν ως η ευκολότερη επιλογή.
Κάθε γυναίκα έχει τη δική της ιστορία. Άλλες γεννήθηκαν μέσα σε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, άλλες έπρεπε να αποδείξουν την αξία τους από την πρώτη στιγμή. Κάποιες είχαν την ευκαιρία να διεκδικήσουν, ενώ άλλες πάλεψαν απλώς για να ακουστούν. Όμως, όλες μοιράζονται κάτι κοινό: η ισότητα δεν τους χαρίστηκε ποτέ. Τη διεκδίκησαν. Την κέρδισαν. Και συνεχίζουν να τη διεκδικούν κάθε μέρα.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι μια συμβολική γιορτή. Δεν είναι λουλούδια και ευχές. Είναι μια υπενθύμιση πως τίποτα από όσα θεωρούνται αυτονόητα σήμερα δεν δόθηκε απλόχερα.
Υπήρξαν γυναίκες που αγωνίστηκαν για να έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην ψήφο. Που διεκδίκησαν ίση αμοιβή, ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες. Και όμως, ακόμα και σήμερα, οι γυναίκες σε πολλές περιπτώσεις πληρώνονται λιγότερο για την ίδια εργασία. Αντιμετωπίζουν στερεότυπα, βία, ανισότητες. Ακόμα και στις πιο προοδευτικές κοινωνίες, υπάρχουν μάχες που δεν έχουν κερδηθεί.
Ο σεβασμός δεν είναι λόγια, είναι πράξεις
Δεν αρκεί να λέγεται πως «οι γυναίκες αξίζουν σεβασμό». Ο σεβασμός πρέπει να φαίνεται στις πράξεις. Στη στήριξη απέναντι σε κάθε γυναίκα που προσπαθεί, που διεκδικεί, που παλεύει. Στην καταπολέμηση των ανισοτήτων, στην εξάλειψη των στερεοτύπων.
Χρειάζεται να ακουστούν οι ιστορίες τους, να δοθεί χώρος στη φωνή τους. Να μη μείνει κανείς αμέτοχος απέναντι σε αδικίες, είτε αυτές είναι μικρές και καθημερινές, είτε μεγάλες και δομικές.
Η ευθύνη βαραίνει και τις νέες γενιές. Οι γιοι που μεγαλώνουν σήμερα, πρέπει να μάθουν ότι οι γυναίκες δεν είναι λιγότερο από αυτούς – είναι ίσες. Οι κόρες, από την άλλη, πρέπει να μεγαλώσουν σε έναν κόσμο όπου δε θα χρειάζεται να παλέψουν για όσα έπρεπε ήδη να τους ανήκουν.
Αυτή η μέρα είναι αφιερωμένη στις γυναίκες που διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους και σε εκείνες που ακόμα δίνουν μάχες. Στις μητέρες, στις εργαζόμενες, στις επιστήμονες, στις αγρότισσες, στις καλλιτέχνιδες, στις γυναίκες που φροντίζουν οικογένειες, στις γυναίκες που χτίζουν καριέρες, στις γυναίκες που παλεύουν για το αυτονόητο: μια ζωή με αξιοπρέπεια και ισότητα.
Ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών δεν είναι μια συζήτηση που γίνεται μία φορά τον χρόνο. Είναι μια καθημερινή προσπάθεια. Και δεν αφορά μόνο τις γυναίκες – αφορά όλους.
Όχι μόνο σήμερα. Κάθε μέρα.
