Η Αργολίδα δεν ξέχασε. Δεν σιώπησε. Δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, η καρδιά του Ναυπλίου και του Άργους χτύπησε δυνατά. Ήταν οι φωνές των ανθρώπων που βγήκαν στους δρόμους για εκείνους που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Ήταν το δάκρυ των μανάδων, η σφιγμένη γροθιά των νέων, η πικρή σιωπή των πατεράδων.
Ναύπλιο: «Δεν έχω οξυγόνο»—Μια πόλη που ασφυκτιά από θλίψη και οργή
Οι πλατείες του Ναυπλίου γέμισαν από κόσμο. Όχι για γιορτή, όχι για πανηγύρι, αλλά για μνήμη. Μια μνήμη βαριά, σαν πέτρα στο στήθος. Από τα μεγάφωνα ακούστηκε η φωνή μιας μάνας:
«Το παιδί μου δεν πρόλαβε να με πάρει. Εγώ ακόμα το περιμένω. Εσείς;». Σιωπή. Δάκρυα. Και μετά, μια κραυγή που σκέπασε τη θάλασσα: «Δικαιοσύνη!»
Η συγκέντρωση δεν ήταν απλώς μαζική—ήταν ψυχή. Οι νέοι κρατούσαν πανό με τα τελευταία μηνύματα των παιδιών που χάθηκαν. «Πάρε με όταν φτάσεις». Κι όμως, το τηλέφωνο δεν χτύπησε ποτέ.
Άργος: «Το Κράτος Δολοφονεί»—Πάνω από 5.000 άνθρωποι φώναξαν για τη μνήμη
Στο Άργος, η Πλατεία Αγίου Πέτρου γέμισε με κόσμο. Τα πρόσωπα σκυθρωπά, αλλά τα μάτια γεμάτα φλόγα. Ένας πατέρας στάθηκε μπροστά στο πλήθος και μίλησε με τρεμάμενη φωνή: «Η κόρη μου ταξίδευε για το πανεπιστήμιο. Δεν έφτασε ποτέ. Τώρα ταξιδεύει στα όνειρά μου. Δεν θα αφήσω κανέναν να ξεχάσει».
Το πλήθος απάντησε με ένα μόνο σύνθημα: «Δεν ήταν ατύχημα—Ήταν έγκλημα!»
Τα πανό ανέμιζαν στον αέρα. «Οι ράγες των ιδιωτικοποιήσεων βάφτηκαν με αίμα». «Το κέρδος πάνω από τις ζωές μας». «57 άγγελοι ζητούν δικαιοσύνη».
Η Ελλάδα πενθεί. Η Ελλάδα απαιτεί
Η σημερινή ημέρα δεν ήταν απλώς μια πορεία. Ήταν ένα μήνυμα: η Αργολίδα δεν συγχωρεί, η Ελλάδα δεν ξεχνά. Τα πρόσωπα των 57 παιδιών δεν θα σβηστούν ποτέ από τη μνήμη μας.
Δείτε video από την συγκέντρωση για τα Τέμπη στο Ναύπλιο. Συγκινητική στιγμή με ένα ποίημα, πριν την σιγή. Τα ονόματα των θυμάτων πριν ξεκινήσει η πορεία.
Δείτε video από την λαοθάλασσα που ξεχύθηκε στους δρόμους του Ναυπλίου κάνοντας πορεία μετά την συγκέντρωση για τα Τέμπη.
Η δικαιοσύνη δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Είναι χρέος. Και αυτό το χρέος δεν θα ξεχαστεί, όσο υπάρχουν άνθρωποι που φωνάζουν, που θυμούνται, που δεν θα επιτρέψουν να κλείσουν τα στόματα.
Η θλίψη έγινε οργή. Η οργή έγινε δρόμος. Και αυτός ο δρόμος θα συνεχίσει, μέχρι να ακουστεί η φωνή των παιδιών που δεν γύρισαν ποτέ σπίτι.
Γιατί τα Τέμπη δεν είναι παρελθόν. Είναι πληγή που δεν κλείνει.
Η μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει ζήσει η Αργολίδα
Η σημερινή ημέρα έγραψε ιστορία. Οι δρόμοι του Ναυπλίου και του Άργους γέμισαν με περισσότερους διαδηλωτές από ποτέ. Η Αργολίδα, μια περιοχή που συχνά κρατά χαμηλούς τόνους, βγήκε δυναμικά μπροστά, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα: *Η αλήθεια δεν θάβεται. Οι ευθύνες δεν ξεχνιούνται.
Η πορεία στο Ναύπλιο ξεκίνησε, σχηματίζοντας ένα ανθρώπινο ποτάμι που κατέληξε και πάλι στο κέντρο της πόλης. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, νέοι, ηλικιωμένοι, οικογένειες με παιδιά, ακόμα και τουρίστες που βρέθηκαν στην πόλη, στέκονταν σιωπηλοί, παρακολουθώντας τις χιλιάδες φωνές που γίνονταν μία.
Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που ομάδα μαθητών, κρατώντας ένα τεράστιο πανό με τα ονόματα των θυμάτων, κάθισε στο κέντρο της πλατείας. Με τρεμάμενες φωνές, διάβασαν ένα-ένα τα ονόματα, συνοδευόμενα από τη λέξη «παρών». Το πλήθος απάντησε με αναφιλητά και χειροκροτήματα.
Στο Άργος, οι διαδηλωτές πλημμύρισαν την Πλατεία Αγίου Πέτρου και τους γύρω δρόμους. Η πόλη έζησε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις της σύγχρονης ιστορίας της. Κάτοικοι από τα γύρω χωριά, ακόμα και ηλικιωμένοι που σπάνια συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις, βρέθηκαν εκεί.
«Ποτέ δεν έχω δει κάτι τέτοιο στο Άργος», είπε ένας 75χρονος διαδηλωτής. «Ο κόσμος βγήκε από τα σπίτια του με δάκρυα. Δεν αντέχουμε άλλο να μας λένε πως τίποτα δεν αλλάζει».
Οι ομιλητές δεν μάσησαν τα λόγια τους. Κάποιοι, με φανερή συγκίνηση, τόνισαν πως τα Τέμπη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Άλλοι μίλησαν για τα συνεχή ψέματα, την ατιμωρησία, την ανάγκη να μην ξεχαστεί η τραγωδία.
«Δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω τις ψυχές που χάθηκαν, αλλά μπορούμε να απαιτήσουμε να μην υπάρξουν άλλες», είπε ένας νεαρός φοιτητής.
Όπως σημειώνουν και οι τοπικοί φορείς, αυτή η κινητοποίηση ήταν μόνο η αρχή. Ήδη σχεδιάζονται νέες δράσεις, ενώ πολλοί πολίτες δηλώνουν πως η φωνή τους δεν θα σιγήσει μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη.
