Στο Αργειακό Ημερολόγιο του 1930, των Γεωργίου Λογοθέτη και Ανδρέα Χριστόπουλου διαβάσαμε ένα κείμενο για τις απόκριες στο Άργος, το οποίο υπογράφει ο ΙΔΜΩΝ.
«Το Άργος μπορεί υπερήφανο να καυχάται ότι στη δίνη αυτή των ξενικών κυμάτων υπήρξε η ευτυχής κιβωτός που διέσωσε πολύτιμο μέρος από την κληρονομία της ιδιωτικής ζωής του έθνους. (…)
Μέσα σ᾽ όλα δε ξεχωριστά η απόκρηες. Με την πρώτη ημέρα του τριωδίου το πάτριο νταούλι σκονισμένο και άφωνο στον καπνισμένο τοίχο τινάζεται από την νάρκη του και αρχίζει την περιοδεία του. Από τα στενοσοκάκια του Καρβασαρά και τα χαμόσπιτα των Γεφυριών ξεκινάει για την αποστολή του κι ακούραστο δε σταματάει πειά καμμιά νύχτα, μέχρις ότου τα χαράματα της Καθαράς Τρίτης παραδώσουν στην ηδονική αγκαλιά του ύπνου τους Βάκχους της αποκριάς.
Ντόμπ –Ντούμπ –Ντάμπ –Ντούμπ –Ντάμπ –Ντούμπ…. από τα τρεσάκια του Ξεριά και της ανηφοριές της Αρβανιτιάς. Κι᾽ όπου περάσει κάνει το θάμμα του. Σε κάθε πλατεία, σε κάθε σταυροδρόμι, σε κάθε γούβα ανοίγει κι ένας χορός. Η μοδιστρούλα με τις αφέλειες και τα τσαχπίνικα ματάκια κι᾽ η ξομάχα με το σφιχτοδεμένο κορμί της στο γαργαλιστικό πέρασμα του θ᾽ αφήσουν και μηχανή κι᾽ αργαλειό και σπίτι και θα πιάσουν στο χορό. (…)
Μα το άλλο Άργος το μορφωμένο; Ο Αρχοντομαχαλάς; Κοιμάται; Αγνοεί τη χαρούμενη αυτή περίοδο του χρόνου; Κάθε άλλο. Όταν δεν το βλέπετε κοπάδια, κοπάδια στουςσυνοικιακούς χορούς, όταν δεν ακούτε τα γέλοια του και της φωνές του στο μοναδικό του κέντρο του Θήβα (σ.σ. Θηβαίου, σήμερα ιδιοκτησία της Τράπεζας Πειραιώς και μαραζωμένο), προσέξετε κάτω από τα φωτισμένα παράθυρα των σπιτιών και θα ακούσετε το αποκρηάτικο τραγούδι σ᾽ όλες τις παραλλαγές του.
Το Άργος γλεντάει γενικώς χωρίς εξαίρεση ηλικίας και τάξεως. Και γλεντάει ακόμη με τον ελληνικό τρόπο. Η απόκρηες του είναι τα ανθεστήρια των αρχαίων του προγόνων. Με μια διαφορά, ότι τότε έβγαινε ο κήρυκας, για να θέση φραγμό στην παράφρονα όρεξι των, ενώ τώρα τους επαναφέρει στην τάξι το λάλημα του πετεινού της Καθαράς Τρίτης. Ως πότε όμως θα διατηρήση τον Ελληνικό χαρακτήρα της η ώμορφη αυτή εποχή του χρόνου; Ασφαλώς ως ότου η γενεά που μας έρχεται θάχει τη δύναμι ν᾽αποτελή την άρνηση στον ξενικό πειρασμό».
Πηγή: Αργειακόν Ημερολόγιον 1930, Γεωργίου Λογοθέτου & Ανδρέου Χριστόπουλου, Άργος 1929.
Αυτό το Άργος, με το πηγαίο του χιούμορ, ίσως σε πιο μοντέρνες εκδοχές, αλλά πάντα αυθόρμητο κι όχι οργανωμένο, τίμησαν τα χρόνια που έφυγαν οι “Ορθοπεταλιές” ανακοινώνωντας την έναρξη του τριωδίου με τα παιδιά να τρέχουν με τα ποδήλατά τους το βράδυ στις γειτονιές και να καλούν μικρούς και μεγάλους να ανάψουν φωτιές στην πλατεία εθνοσυνέλευσης (Καλημέρα, όμορφο ηλιόλουστο Σ/Κ. Ραντεβού αύριο βράδυ στην πλατεία δημοκρατίας για την βραδινή ποδηλατάδα και την έναρξη του αργείτικου καρναβαλιού με χορούς στην πλατεία εθνοσυνέλευσης [4 Φεβρουαρίου 2017]).
Η χορωδία “Τελέσιλλα” να περιδιαβαίνει στις γειτονιές τραγουδώντας αποκριάτικα τραγούδια και οι αργείτισσες και οι αργείτες να εφευρίσκουν στολές για να μασκαρευτούν. Αυτό το Άργος του αυθορμητισμού μας λείπει. Συγκρούστηκε με το Ρίο του Καμπόσου και αφανίστηκε μαζί με όσα δεν κατάφερε να απαγορεύσει η χούντα το 1967, όταν και το απαγόρευσε καθώς και με την αδυναμία, τουλάχιστον προς το παρόν, της νέας δημοτικής αρχής να εντοπίσει στοιχεία στην λαϊκή και στη αστική παραδοσιακή αποκριά.
Φωτό: Άκης Ντάνος.
