Θα ήτανε ασφαλώς υπερβολικά άδικη η υιοθέτηση της άποψης πως είμαστε ένα «αποτυχημένο κράτος», παρά το γεγονός ότι τα σύννεφα
των αποτυχιών και των δυσλειτουργιών μας είναι τόσα και τέτοια, που δεν συνάδουν με χώρα ευνομούμενη και ενταγμένη εδώ και σχεδόν μισό αιώνα στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
Είναι, όμως, δυστυχώς αλήθεια πως, αν και αναλογικά με τον
πληθυσμό μας έχουμε τους περισσότερους σε αριθμό δικαστικούς, τους περισσότερους εκπαιδευτικούς, τους περισσότερους αστυνομικούς, τους περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους κτλπ, δεν υπάρχουν τα ανάλογα αποτελέσματα με τα αναμενόμενα. Το αντίθετο μάλιστα.
΄Ετσι, οι καθυστερήσεις στη δικαιοσύνη φθάνουν μέχρι την αρνησιδικία, η κάθε μορφής παραβατικότητα «ανθεί», η εκπαίδευση
βρίσκεται στο «τελευταίο το σκαλί» με στοιχεία ΟΟΣΑ, παράγοντας
αποφοίτους λειτουργικά αναλφάβητους σε μεγάλο ποσοστό.
Επιπλέον, το πολεοδομικό χάος κυριαρχεί σε όλη τη χώρα και ως προς τη διαφθορά, σέ όλες τις μορφές της. Είμαστε πανευρωπαϊκά παράδειγμα προς αποφυγήν.
Δηλαδή, έχουμε και ζούμε σε ένα κράτος, που, παρά το τεράστιο
κόστος για τη λειτουργία του, δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε βασικές
υποχρεώσεις προς τον πολίτη, αυτές δηλαδή που επιβάλλει ‘’το
κοινωνικό συμβόλαιο’’ σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία.
Υπάρχει σοβαρό ζήτημα εμπιστοσύνης των πολιτών στο σύνολο
των θεσμών, που αποτελούν τους αρμούς, το κύριο δομικό στοιχείο για την κρατική λειτουργία. Στο ανησυχητικό ποσοστό του 70% φθάνει η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στους θεσμούς,
συμπεριλαμβανομένης και της δικαιοσύνης.
Πάρτε ως παράδειγμα την ασφάλεια, που αποτελεί το ύψιστο δικαίωμα του πολίτη και μετρήστε τις ανθρώπινες απώλειες από
μεγάλα δυστυχήματα που είχαμε τα τελευταία χρόνια, με τη βασική
ευθύνη να ανήκει στις κρατικές υπηρεσίας:
Το 2000 του οχηματαγωγού «Σάμινα», με 81 νεκρούς, το 2ΟΟ8 τις φωτιές στην Ηλεία, με 84 νεκρούς, το 2008 τη φωτιά στο Μάτι, με 104 νεκρούς, το 2023 το σιδηροδρομικό ατύχημα στα Τέμπη, με τους 57 νεκρούς. Φοβερός και μεγάλος ο κατάλογος για χώρα-μέλος της Ε.Ε, που γεννά βασανιστικά ερωτηματικά για το κράτος μας, τους θεσμούς, την οργάνωση, την επάρκεια της διοίκησης.
Παρατηρείται, επομένως, σοβαρό ζήτημα οργάνωσης, αξιοκρατικής στελέχωσης και ποιοτικής ανταπόκρισης των κρατικών υπηρεσιών. Υπάρχει γενικότερο θέμα λειτουργίας του κράτους μας. Κι αυτό είναι κύρια ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ.
Επιβάλλεται να γίνει κοινή συνείδηση πως, με το ρουσφέτι στην πρόσληψη και την εξέλιξη του προσωπικού στο στενό και ευρύτερο δημόσιο, δεν μπορεί να υπάρξει ευρυθμία στο κράτος και τήρηση των βασικών υποχρεώσεών του.
Δεν ισχυρίζομαι πως είναι εύκολο στη χώρα μας, που η κάθε κυβέρνηση θεωρεί δικαίωμα τις κομματικές επιλογές, από το διευθυντή της εφορίας μέχρι το διοικητή του Νοσοκομείου και τους
σταθμάρχες των τρένων. Κι αυτό, γιατί η κύρια προσπάθειά της γίνεται για την επανεκλογή, τη διαιώνιση της εξουσίας της. Πολιτική δηλαδή που πλήττει την αξιοπιστία των θεσμών, τη δημοκρατική λειτουργία, την ισότητα των πολιτών.
Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση η αλλαγή της νοσηρής νοοτροπίας του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων, ώστε να υπάρξει αναδιοργάνωση και ενδυνάμωση των θεσμών.΄
Οσοι πολιτικοί το επιχείρησαν στο παρελθόν, κακοπάθησαν, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τους Πεπονή (ΑΣΕΠ), Παπαδόπουλο (ισολογισμό), Γιαννίτση (ασφαλιστικό), Μάνο (πολεοδομία) και κάποιους άλλους, που όμως αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα.
Συμπερασματικά, το κράτος μας, οι εκπρόσωποί μας είναι ο καθρέπτης μας, το κοινό δημιούργημά μας. Ο καθένας μας έχει στη δημοκρατία την ευθύνη που του αναλογεί κατά τον ρόλο του.
Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ (όχι στα λόγια), εξ αιτίας και της κατεστημένης νοοτροπίας, είναι έργο εξαιρετικά δύσκολο. Όμως, η αξιοπιστία των
θεσμών συνδέεται με τη δημοκρατική ενδυνάμωση και την εθνική
επιβίωση. Αυτό το κράτος που φτιάξαμε, πρέπει να το αλλάξουμε.
