Βρισκόμαστε στη μέση της σχολικής χρονιάς και τα προβλήματα στην εκπαίδευση παραμένουν αμείωτα. Τα σχολεία της Αργολίδας στεγάζονται σε λυόμενα, ενώ πολλές αίθουσες είναι ακατάλληλες και επικίνδυνες. Η έλλειψη προσωπικού και η ανεπαρκής χρηματοδότηση οδηγούν γονείς και εκπαιδευτικούς να αναλαμβάνουν ρόλο «χορηγών», καλύπτοντας με δικές τους δαπάνες βασικές ανάγκες, από φωτοτυπίες μέχρι κλιματιστικά, αναφέρει χαρακτηριστικά η Γεωργία Χατζημπαλάση εκπαιδευτικός-μουσικός Γραμματέας του Τομεακού Συμβουλίου της ΚΝΕ Αργολίδας.
Συνεχίζει λέγοντας πως οι προτεραιότητες του κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν φαίνεται να περιλαμβάνουν τη δημιουργία ασφαλών και σύγχρονων σχολείων. Την ίδια στιγμή που διατίθενται τεράστια ποσά για άλλες δαπάνες, η εκπαίδευση παραμένει σε δεύτερη μοίρα. Οι πρόσφατες εξελίξεις με τη δημιουργία «Ωνάσειων Σχολείων» επιτείνουν τις ανισότητες, οδηγώντας στη δημιουργία σχολείων «δύο ταχυτήτων».
Αναλυτικά, η κ. Χατζημπαλάση αναφέρει:
“Είμαστε στα μέσα της σχολικής χρονιάς και γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Τα λυόμενα και οι ακατάλληλοι (και σε πολλές περιπτώσεις επικίνδυνοι) σχολικοί χώροι πληθαίνουν με το πέρασμα του χρόνου και τα σχολεία μας δεν έχουν πιστοποιητικά καταλληλότητας, αντισεισμικής, αντιπυρικής και αντιπλημμυρικής θωράκισης. Παραμένουν σταθερά ελλείψεις σε εκπαιδευτικό και ειδικό βοηθητικό προσωπικό, αλλά και λόγω της υποχρηματοδότησης βασικές ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή. Εκπαιδευτικοί και σύλλογοι γονέων έχουν πάρει το ρόλο του «επαίτη» και βγαίνουν στη «γύρα» για χορηγούς, μήπως και βρουν λίγο χαρτί για να βγάλουν φωτοτυπίες, σαπούνι για να πλύνουν τα χέρια τους, μήπως βρουν κανέναν υπολογιστή που κάποιος δε χρειάζεται, κανένα παλιό κλιματιστικό, χρώματα να βάψουν τα κάγκελα ή τα προαύλια, να σουλουπώσουν κάπως το σχολείο που είναι οι μαθητές τους, τα παιδιά τους.
Όπως αποδεικνύεται στην πράξη μόνο οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς έχουν προτεραιότητα τους το σχολείο. Οι προτεραιότητες του κράτους και των κυβερνήσεων, αλλά και της τοπικής διοίκησης δεν είναι η κάλυψη των αναγκών μας σε σύγχρονα και ασφαλή σχολεία. Όταν τους βλέπουμε να σκορπάνε πακτωλό χρημάτων σε ΝΑΤΟικές δαπάνες, όταν στους προϋπολογισμούς τους τα έξοδα για την Παιδεία δε χωράνε, αλλά χρήματα για πολεμικούς εξοπλισμούς, μαρίνες και δήθεν αναπλάσεις υπάρχουν, τότε όλοι με ευκολία μπορούμε να καταλάβουμε ποια πολιτική πραγματικά εξυπηρετούν.
Οι πολιτικές και της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ αλλά και όλων όσοι κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια κινούνται στην αντίθεση κατεύθυνση από τις ανάγκες των εκπαιδευτικών και των μαθητών μας. Μέσα στα σχολεία μας είμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με την πολιτική του «πάμε κι όπου βγει»! Σοβάδες που πέφτουν, καλοριφέρ που σκάνε, προαύλια που πλημμυρίζουν θέτουν μαθητές και εκπαιδευτικούς σε κίνδυνο. Δυο χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη τα τραγικά αποτελέσματα της πολιτικής που ζυγίζει τις ανάγκες, την ασφάλεια, τη μόρφωση των παιδιών μας στη ζυγαριά του κόστους – οφέλους είναι εδώ και ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να πυροδοτήσει νέα εγκλήματα.
Αυτή η κατάσταση όμως δε μπορεί να γίνει συνήθεια μας και να λέμε «δεν πειράζει αφού έτσι είναι η κατάσταση τι να γίνει». Δε γίνεται οι σύλλογοι γονέων και εκπαιδευτικοί, που πραγματικά ενδιαφέρονται για τη σχολική ζωή των παιδιών, να προσπαθούν συνεχώς να λύνουν προβλήματα που είναι ευθύνη του κράτους και των δήμων. Δεν πάει άλλο να βάζουμε το χέρι στην τσέπη. Αυτή την αγανάκτηση, που νιώθουν γονείς και εκπαιδευτικοί, δεν πρέπει η γίνει απογοήτευση. Αντίθετα πρέπει να γίνει αγώνας, ώστε το πλαίσιο και οι όροι λειτουργίας των σχολείων μας να αντιστοιχούν στις δυνατότητες της εποχής, τόσο σε επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής όσο και σε επίπεδο περιεχομένου, αναλυτικών προγραμμάτων καθώς και του κατάλληλου παιδαγωγικού πλαισίου, που θα δίνει τη δυνατότητα στον εκπαιδευτικό να ασχολείται πραγματικά και ουσιαστικά με τις ανάγκες των μαθητών και των μαθητριών.
Έτσι θέλουμε να είναι τα σχολεία για όλους τους μαθητές και όχι για κάποιους «εκλεκτούς», με αποκλειστική ευθύνη του κράτους, και όχι όπως θέλουν να γίνει με τα
λεγόμενα «Ωνάσεια Σχολεία», όπου με την σύμβαση μεταξύ του υπουργείου Παιδείας και του Ιδρύματος Ωνάση ουσιαστικά εκχωρείται ένα τμήμα της δημόσιας δωρεάν δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε ιδιώτες αναδόχους-επιχειρηματίες.
Δε θέλουμε τέτοια «αναβάθμιση» της δημόσιας εκπαίδευσης όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση. Δεν είναι αναβάθμιση τα παιδιά να πετιούνται έξω από το σχολείο της γειτονιάς τους και να πρέπει να δώσουν εξετάσεις για να εισαχθούν σε αυτό, να ανταγωνίζονται συμμαθητές και φίλους για το «καλό σχολείο». Δεν είναι μια προσπάθεια να γίνουν όλα τα παιδιά «άριστα», αλλά μόνο κάποια σε βάρος άλλων. Αντίθετα είναι πολιτική επιλογή να οξυνθούν οι κοινωνικές ανισότητες στο δικαίωμα για τη μόρφωση, για αυτό υπάρχουν έντονες διαμαρτυρίες από γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές για την μετατροπή σχολείων της περιοχής τους σε «Ωνάσεια». Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό σε μια περιοχή να επενδύονται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ από ιδιώτη σε ένα σχολείο και μερικά τετράγωνα δίπλα ένα άλλο σχολείο να πρέπει να διαχειριστεί την πραγματικότητα σε καθεστώς έντονης υποχρηματοδότησης. Αυτή είναι η ταξική κατηγοριοποίηση.
Και εμείς οι εκπαιδευτικοί δε δεχόμαστε την κατηγοριοποίηση των σχολείων μας και των παιδιών μας. Δεν είναι νούμερα που κοστίζουν και δε βγαίνουν, είναι μαθητές που χρειάζονται καλά και σύγχρονα σχολεία, που να ανταποκρίνονται στις εκπαιδευτικές τους ανάγκες. Αυτό γιατί δε θα πρέπει να ισχύει για κάποιους αλλά για όλους. Αυτό αξίζουν όλοι οι μαθητές μας!”.
