Μέσα στο δημιουργικό πνεύμα και τον επενδυτικό οίστρο που επικρατούσε στο τέλος της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας του ’90 ξεχύθηκαν εκατοντάδες, νέοι κυρίως, με ασυγκράτητη διάθεση να επιχειρήσουν στον πρωτοεμφανιζόμενο κλάδο της ιχθυοκαλλιέργειας.
Η Αργολίδα ήταν παρούσα και οι Αργολιδείς πήραν τα πρωτεία από άλλες περιοχές. Πρώτοι μεταξύ των πρώτων πανελλαδικά θεωρούνται οι αδελφοί Κρητικοί, που με ξύλινα κλουβιά έστησαν μονάδα στην νήσο Πλατειά, εκεί γύρω στο 1985. Λίγα κλουβιά και πολλές προσδοκίες.
Σχεδόν ταυτόχρονα ο μεγάλος πρωτοπόρος Νίκος Στεφάνου πειραματίζεται στο νέο κλάδο στα ρηχά νερά, μέσα στο Βιβάρι αρχικά, για να μεταφέρει τη μονάδα του λίγα χρόνια αργότερα και αυτός στην Πλατειά. Η συγκεκριμένη μονάδα εξαγοράστηκε από την ΣΕΛΟΝΤΑ περί το 2000 με τον Στεφάνου να παραμένει για πολλά χρόνια η ψυχή της μονάδας. Σήμερα η ίδια εκείνη μονάδα συνεχίζει να παράγει για την εταιρεία AVRAMAR πλέον.
Λίγο ανατολικότερα, στα νερά του Αργοσαρωνικού, πλησίον της Ν. Επιδαύρου, μια παρέα από ευπατρίδες πρώην αξιωματικούς του πολεμικού ναυτικού στήνουν μια μονάδα παραγωγής για τσιπούρα και λαβράκι με τον διακριτικό τίτλο ΑΓΝΟΥΝΤΑ ΕΠΕ, πολύ κοντά στην ομώνυμη ιερά μονή. Πρόκειται για τους Πολιτόπουλο, Βασιλακόπουλο και Παπαργύρη, με τον τελευταίο να είναι ο πλέον ενεργός και να αναλαμβάνει τη διαχείριση της μονάδας η οποία βρίσκεται σε λειτουργία ακόμα αλλά κάτω από διαφορετική επιχειρηματική σημαία. Εκεί κοντά γίνεται ένα φιλόδοξο παραγωγικό εγχείρημα που προηγούμενο του δεν υπήρχε αλλά ούτε και υπάρχει μιας και το συγκεκριμένο δεν ευδοκίμησε . Το δίδυμο Ζέρβας – Καπερώνης αποπειράθηκαν να εκθρέψουν χέλια σε κλειστό κύκλωμα στη ξηρά και αφού δεν πέτυχε στόχευσαν στη αναπαραγωγή του οξυρύγχου, του ψαριού από το οποίο βγαίνει το χαβιάρι . Ίσως επειδή δεν υπήρχε εξειδικευμένο προσωπικό, ίσως γιατί το βήμα απαιτούσε πολύ μεγαλύτερη χρηματοδότηση από την αρχική πρόβλεψη δεν στέφθηκε με επιτυχία η προσπάθεια. Οι επιχειρηματίες ακολούθησαν την πεπατημένη και ασχολήθηκαν με παραγωγή τσιπούρας σε μονάδα θαλάσσιας καλλιέργειας στο Διαπόντια νησιά, όχι μακριά από τις αρχικές τους εγκαταστάσεις και συνεχίζουν ακόμα.
Ξαναεπιστρέφουμε στα εσωτερικά νερά του Αργολικού κόλπου όπου παρατηρείται έντονο ενδιαφέρον για να στηθούν εγκαταστάσεις στον απομονωμένο κόλπο της Βουρλιάς από τους αδελφούς Γιάννη και Βασίλη Στεφανή με πρότζεκτ μάνατζερ τον Γιάννη Ανδριανόπουλο. Για να φτάσουν εκεί ανοίγουν με δικά τους έξοδα δρόμο 12 χιλιομέτρων από το Σαλάντι προς τη Βουρλιά. Οι επενδύσεις απαιτούν πολλές μεταφορές, τα ιχθυάλευρα που καταβροχθίζουν τα ψάρια για να μεγαλώσουν χρειάζονται αποθήκες, οι εργάτες για να προστατευτούν οικίσκους, το έτοιμο προϊόν συσκευαστήριο και μεταφορά στις αγορές. Ένας ολόκληρος οικισμός με αξιοσημείωτες οικονομίες κλίμακας δημιουργείται στη Βουρλιά για να φιλοξενήσει τελικά ο ομώνυμος όρμος 5 μονάδες υψηλής παραγωγικής ικανότητας.
Στα ίδια νερά συναντάμε να ξεδιπλώνουν τα όνειρα τους οι Αγρίμης – Δριβάλας στην Κορακιά της Ερμιονίδας και στο Τρικέρι, ενώ στην Πλατεία εγκαθίστανται οι Δήμας – Καπουράλος με μονάδα παραγωγής και ιχθυογεννητικό σταθμό, παρακαλώ, κάνοντας ένα μεγάλο βήμα εμπρός. Το πόσο δύσκολη ήταν η λειτουργία ιχθυογεννητικού σταθμού σε ένα νησί καταδεικνύεται από το γεγονός ότι κάθε μέρα οι επιχειρηματίες μετέφεραν με βάρκες έναν τόνο πετρέλαιο για να καλύψουν τις ενεργειακές ανάγκες της ιχθυογεννητικής μονάδας.
Στην απέναντι πλευρά, στα απόκρημνα παράλια της Κυνουρίας, μονάδα στήνουν ο επιτυχημένος στο χώρο της εστίασης Νίκος Κυρίτσης – γνωστός ως ΚΟΛΙΟΣ στην κοινωνία του Ναυπλίου και ο δάσκαλος, επίσης Ναυπλιώτης, Γιώργος Τετώρος, σχεδόν πρωτοδιόριστος τότε. Και αυτή η μονάδα υφίσταται και παράγει με την επιχειρηματική αρωγή του Χρήστου Μητσάκου και του αδελφού του Θανάση που συντηρούν άλλες τρεις μονάδες στην Πλατειά. Οι αδελφοί Μητσάκου είναι δεύτερη γενιάς ιχθυοκαλλιεργητές μιάς και ο πατέρας του ανήκε στους πιονιέρους Αργολιδείς επιχειρηματίες στον κλάδο, με μονάδα εγκατεστημένη στην Κρασοπαναγιά των Μεθάνων.
Στις μέρες μας οι παραπάνω εγκαταστάσεις, όπως εξελίχθηκαν, μαζί με τα νεότερα σχήματα θα συλλειτουργήσουν ανά περιοχή κάτω από την σκέπη μιας εταιρείας με κύριο σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος, την συνεργασία με τις τοπικές αρχές, όπως οι δήμοι, τα λιμεναρχεία, οι σύλλογοι αλιέων και οι πολιτιστικοί, οι πολεοδομίες και οι περιβαλλοντικές οργανώσεις.
Για την περιοχή της Αργολίδας συστήθηκε η ανώνυμη εταιρεία (Α.Ε.) Περιοχή Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών με τον διακριτικό τίτλο ΠΟΑΥ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ – ΑΡΚΑΔΙΑΣ Α.Ε. Μέτοχοι της εταιρείας, προς το παρόν , είναι το σύνολο των ιχθυοκαλλιεργητών της περιοχής ενώ μπορούν να συμμετέχουν και διάφορες τοπικές οντότητες όπως Αναπτυξιακές Εταιρείες, Δήμοι, Επιμελητήρια.
Συγκεκριμένα ο σκοπός της εταιρείας είναι:
Η εφαρμογή μεθόδων και τεχνικών διαχείρισης περιβαλλοντικών παραμέτρων, όπως η οργάνωση της αποκομιδής των αποβλήτων – σκουπιδιών από το θαλάσσιο χώρο, τις ακτές και το βυθό, αποκλειστικά με δικά της μέσα και πόρους.
Η καταγραφή της περιβαλλοντικής κατάστασης του θαλάσσιου περιβάλλοντος με τακτικές (τουλάχιστον ετήσιες) μετρήσεις των υδάτων πέριξ των μονάδων ιχθυοκαλλιέργειας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, με σκοπό και νομική υποχρέωση την αποστολή των ευρημάτων στις αρμόδιες κρατικές αρχές. Στις περιπτώσεις επιβολής κυρώσεων από τις παραπάνω αρχές, η διοίκηση της ΠΟΑΥ είναι υπεύθυνη και υπόλογη για την εφαρμογή τους.
Επιπλέον, επικουρεί το έργο του Γενικού Γραμματέα Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης στην εφαρμογή των κανόνων αδειοδότησης, λειτουργίας των μονάδων σύμφωνα με το εκάστοτε κανονιστικό πλαίσιο και της επιβολής των όποιων κυρώσεων.
Η ΠΟΑΥ της περιοχής αλλά και όλες οι αντίστοιχες στη υπόλοιπη χώρα, συνολικά εικοσιτέσσερις, δεν είναι επιχειρηματικά σχήματα μιας και δεν έχουν παραγωγικό χαρακτήρα. Πρόκειται αποκλειστικά για εταιρία παροχής υπηρεσιών και μάλιστα των συγκεκριμένων που αναλύθηκαν παραπάνω και αναμένεται να λειτουργήσει τους επόμενους μήνες.
Με λίγα λόγια οι τοπικές αρχές θα αποκτήσουν ένα προσωποποιημένο συνομιλητή για να του μεταφέρουν ζητήματα που ο κλάδος της ιχθυοκαλλιέργειας δημιουργεί στην περιοχή ενώ θα βρουν ευήκοα ώτα σε αιτήματα εταιρικής ευθύνης και οικονομικής υποστήριξης τοπικών περιβαλλοντικών και πολιτιστικών δράσεων.
