Τριάντα βιωματικές ιστορίες Υπογόνιµων γυναικών που έρχονται να φωτίσουν την αθέατη πλευρά της Υποβοηθούµενης Αναπαραγωγής, να αφυπνίσουν την κοινή γνώμη και να ενημερώσουν όλες εκείνες τις γυναίκες που πρόκειται να µπουν ή είναι ήδη στις διαδικασίες τεχνητής γονιμοποίησης.
Το βιβλίο «Μητέρες εν Αναμονή» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις iWrite, αποτελεί συλλογικό έργο που επιμελείται η Σπαρτιάτισσα Βίκυ Χαντζάκου.
Η συνέντευξη
Η Βίκυ Χαντζάκου μιλά για το βιβλίο «Μητέρες εν Αναμονή. Ανεβαίνοντας το Γολγοθά της Υπογονιμότητας»:
Για να δημιουργηθεί το βιβλίο σας συλλέξατε μαρτυρίες γυναικών που αντιμετώπισαν προβλήματα υπογονιμότητας. Ποιό ήταν το κίνητρο πίσω από αυτή την εξαιρετικά σημαντική πρωτοβουλία;
Η πρωτοβουλία να δημιουργηθεί ένα βιβλίο όπως το «Μητέρες εν αναμονή ανεβαίνοντας το Γολγοθά της Υπογονιμότητας», γεμάτο με πραγματικές ιστορίες γυναικών που έχουν βιώσει την υπογονιμότητα, πιθανότατα έχει τις ρίζες της στην ανάγκη για ενημέρωση, υποστήριξη και ενδυνάμωση.
Η υπογονιμότητα παραμένει ένα θέμα-ταμπού σε πολλές κοινωνίες. Μέσα από τις προσωπικές ιστορίες, δίνεται φωνή στις γυναίκες που πολλές φορές αισθάνονται απομονωμένες ή περιθωριοποιημένες εξαιτίας της εμπειρίας τους. Το βιβλίο λειτουργεί ως ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ των γυναικών που αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις, αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι (οι) μόνες.
Μέσα από τις ιστορίες αναδεικνύονται οι δυσκολίες, οι επιλογές θεραπείας, οι συναισθηματικές προκλήσεις, αλλά και η σημασία της έγκαιρης παρέμβασης.. Ακόμα και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις, οι ιστορίες αυτές προσφέρουν έμπνευση και ελπίδα. Δείχνουν ότι ο αγώνας μπορεί να είναι μακρύς, αλλά συχνά οδηγεί σε ανταμοιβές που αξίζουν.
Το βιβλίο απευθύνεται όχι μόνο στις γυναίκες που βιώνουν την υπογονιμότητα, αλλά και στο κοινωνικό τους περιβάλλον, προσπαθώντας να καλλιεργήσει κατανόηση και συμπαράσταση. Μια τέτοια πρωτοβουλία είναι πολύτιμη, γιατί φωτίζει έναν αγώνα που πολλές γυναίκες βιώνουν σιωπηλά, και παράλληλα προσφέρει έναν χώρο για ανοιχτή συζήτηση και αποδοχή.
Πώς ήταν η εμπειρία σας κατά τη συλλογή και συγγραφή των ιστοριών; Είναι κάτι που θα θέλατε να μοιραστείτε;
Η εμπειρία μου κατά τη συλλογή των ιστοριών αυτών ήταν μια διαδρομή που με συγκίνησε βαθιά, ίσως γιατί κουβαλάω κι εγώ την ίδια προσωπική ιστορία. Ως γυναίκα που έχει βιώσει την υπογονιμότητα, δεν ήμουν απλά ένας εξωτερικός παρατηρητής. Κάθε αφήγηση που μοιράζονταν μαζί μου οι άλλες γυναίκες γινόταν ένας καθρέφτης, ένα κομμάτι της δικής μου διαδρομής, των δικών μου φόβων, ελπίδων και αγώνων.
Υπήρχαν στιγμές που τα λόγια τους με έκαναν να δακρύσω. Ειδικά όταν διάβαζα για τις στιγμές απόγνωσης, για τα βλέμματα που ένιωθαν να τις κρίνουν, για τη μοναξιά που συνοδεύει αυτόν τον αγώνα, ήξερα ακριβώς τι εννοούσαν.
Η επιμέλεια αυτών των ιστοριών ήταν, για μένα, κάτι περισσότερο από μια δημιουργική διαδικασία. Ήταν μια μορφή κάθαρσης. Ήταν σαν να δούλευα και με τα δικά μου συναισθήματα, σαν να έβαζα σε τάξη τον δικό μου πόνο. Συνειδητοποιούσα ότι κάθε ιστορία, ακόμα και η πιο δύσκολη, έκρυβε μέσα της μια σπίθα ελπίδας.
Η υπογονιμότητα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις μόνη, αλλά δεν είσαι. Υπάρχει μια αόρατη κοινότητα από γυναίκες που κουβαλάμε την ίδια ελπίδα και τους ίδιους φόβους. Και το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα από αυτή την εμπειρία είναι πως, ακόμα και όταν η διαδρομή μοιάζει ατελείωτη, η ανθεκτικότητα της ψυχής μας είναι μεγαλύτερη από ό,τι φανταζόμαστε.
Αυτό το βιβλίο είναι κατά κάποιον τρόπο κι ένα γράμμα από καρδιάς σε όλες μας. Ένα γράμμα που λέει: Σε καταλαβαίνω. Δεν είσαι μόνη, αξίζεις κάθε ελπίδα και κάθε χαμόγελο που μπορεί να φέρει η ζωή.
Πείτε μας πώς είναι η πρακτική διαδρομή για μια γυναίκα στην Ελλάδα σχετικά με την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και την υπογονιμότητα σε γενικότερο πλαίσιο
Η πρακτική διαδρομή μιας γυναίκας στην Ελλάδα που αντιμετωπίζει την υπογονιμότητα είναι γεμάτη προκλήσεις, αντιφάσεις και συναισθήματα που κυμαίνονται από την ελπίδα μέχρι την απόγνωση. Ως κάποια που έχει περπατήσει αυτό το μονοπάτι, μπορώ να πω πως είναι μια εμπειρία που σε μεταμορφώνει, αλλά ταυτόχρονα σε δοκιμάζει σε πολλά επίπεδα.
Όταν ξεκίνησα να αναρωτιέμαι για τη δική μου ικανότητα να γίνω μητέρα, το πρώτο εμπόδιο που συνάντησα ήταν η άγνοια. Στην Ελλάδα, η υπογονιμότητα παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα θέμα που δεν συζητιέται ανοιχτά. Δεν ήξερα από πού να αρχίσω, ποιον να εμπιστευτώ, και τι με περίμενε. Η πρώτη μου επαφή με τον γιατρό ήταν γεμάτη αγωνία – κι αυτή η αγωνία μεγάλωσε όταν οι εξετάσεις άρχισαν να αποκαλύπτουν τα προβλήματα.
Η διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, αν και αναγκαία, δεν είναι εύκολη. Οι διαρκείς επισκέψεις σε ιατρεία, οι εξετάσεις, οι ορμονοθεραπείες – όλα αυτά απαιτούν χρόνο, χρήματα και μια αντοχή που δοκιμάζεται καθημερινά. Η συναισθηματική πίεση είναι τεράστια, καθώς κάθε αποτυχημένη προσπάθεια φέρνει μαζί της μια νέα απογοήτευση. Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει η ανάγκη να διατηρήσεις τη ζωή σου σε λειτουργία: να δουλεύεις, να αλληλεπιδράς με ανθρώπους, να δείχνεις «καλά».
Ένα άλλο μεγάλο εμπόδιο είναι το οικονομικό. Η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή είναι δαπανηρή, και παρόλο που στην Ελλάδα υπάρχουν κάποιες καλύψεις από τα ασφαλιστικά ταμεία, το κόστος παραμένει σημαντικό. Είναι ένα βάρος που πολλές γυναίκες και ζευγάρια καλούνται να διαχειριστούν, συχνά με μεγάλες θυσίες.
Και έπειτα, υπάρχει το κοινωνικό κομμάτι. Η πίεση του περιβάλλοντος, οι ερωτήσεις για το πότε θα κάνεις παιδιά, οι αδιάκριτες παρατηρήσεις, όλα αυτά βαραίνουν την ψυχή σου. Υπάρχουν στιγμές που ένιωσα σαν να είμαι «λιγότερο γυναίκα» επειδή το σώμα μου δεν μπορούσε να κάνει αυτό που θεωρείται αυτονόητο.
Η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή στην Ελλάδα είναι μια διαδρομή που απαιτεί θάρρος, υπομονή και ένα ισχυρό δίκτυο υποστήριξης. Ευτυχώς, υπάρχουν αρκετοί γιατροί και ειδικοί που πραγματικά νοιάζονται και βοηθούν να γίνει αυτή η εμπειρία λίγο πιο εύκολη.
Η υπογονιμότητα αποτελεί θέμα ταμπού τόσο για τον κοινωνικό ιστό, όσο και για την πολιτεία. Ποιές είναι οι παροχές και τα βοηθήματα που κατά τη γνώμη σας θα έπρεπε να παρέχει το κράτος στις γυναίκες που έρχονται αντιμέτωπες με αυτό το ζήτημα; Έχετε συγκεκριμένες προτάσεις που θα θέλατε να αναφέρετε;
Η υπογονιμότητα, δυστυχώς, παραμένει θέμα ταμπού στην Ελλάδα, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε θεσμικό επίπεδο. Γνωρίζω πόσο δύσκολος και μοναχικός μπορεί να είναι αυτός ο αγώνας, αλλά και πόσο σημαντική είναι η στήριξη, τόσο από το περιβάλλον μας όσο και από το κράτος.
Πιστεύω ότι η πολιτεία έχει καθοριστικό ρόλο να παίξει σε αυτό το ζήτημα, και υπάρχουν συγκεκριμένες παροχές και μέτρα που θα μπορούσαν να κάνουν την εμπειρία αυτή πιο διαχειρίσιμη για τις γυναίκες και τα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν υπογονιμότητα.
Οι διαδικασίες εξωσωματικής γονιμοποίησης, οι φαρμακευτικές αγωγές και οι εξετάσεις είναι εξαιρετικά δαπανηρές. Η κάλυψη από τα ασφαλιστικά ταμεία, είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Το κράτος θα έπρεπε να καλύπτει μεγαλύτερο ποσοστό του κόστους ή και το σύνολο, ώστε η οικονομική επιβάρυνση να μην αποτελεί εμπόδιο για κανέναν.
Είναι απαραίτητο να υπάρχουν δημόσια κέντρα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, εξοπλισμένα με σύγχρονη τεχνολογία και στελεχωμένα με εξειδικευμένο προσωπικό. Αυτά τα κέντρα θα μπορούσαν να παρέχουν ολοκληρωμένη υποστήριξη: ιατρική, ψυχολογική και κοινωνική.
Είναι ευρέως γνωστό πως η υπογονιμότητα είναι μια εξαιρετικά ψυχοφθόρα εμπειρία. Το κράτος θα έπρεπε να προσφέρει δωρεάν πρόσβαση σε ψυχολόγους εξειδικευμένους σε ζητήματα υπογονιμότητας, καθώς η ψυχική υγεία είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική σε αυτή τη διαδικασία.
Επίσης, η έλλειψη ενημέρωσης γύρω από το κομμάτι της Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής είναι τεράστια. Πρέπει να υπάρξουν εκπαιδευτικές καμπάνιες για να κατανοήσει ο κόσμος ότι η υπογονιμότητα είναι ένα ιατρικό ζήτημα, όχι θέμα ντροπής ή αδυναμίας. Επίσης, η ενημέρωση σχετικά με τη σημασία της πρόληψης και της έγκαιρης διάγνωσης θα μπορούσε να βοηθήσει πολλές γυναίκες.
Η διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής απαιτεί πολλές φορές ξεκούραση. Το κράτος θα έπρεπε να προβλέπει ειδικές άδειες για γυναίκες που υποβάλλονται σε τέτοιες διαδικασίες, χωρίς να φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους ή θα υποστούν διακρίσεις.
Το όραμά μου είναι μια Ελλάδα όπου καμία γυναίκα δεν θα νιώθει μόνη ή αβοήθητη στον αγώνα της για τη μητρότητα. Μια χώρα που αναγνωρίζει την υπογονιμότητα ως ιατρική και κοινωνική πρόκληση και παρέχει τα εργαλεία για να την αντιμετωπίσει. Γιατί κάθε γυναίκα που θέλει να γίνει μητέρα αξίζει την ευκαιρία να κυνηγήσει το όνειρό της, χωρίς εμπόδια που μπορούν να ξεπεραστούν με τη σωστή στήριξη. Η Μητρότητα είναι δικαίωμα!
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την κυκλοφορία του “Μητέρες εν αναμονή”, έχει αλλάξει κάτι στο τοπίο από τότε;
Αυτόν τον χρόνο από την κυκλοφορία του βιβλίου μας, «Μητέρες εν αναμονή», έχω λάβει αμέτρητες συγκινητικές αντιδράσεις, κυρίως από γυναίκες που βρίσκονται σε αυτό το δύσκολο ταξίδι της υπογονιμότητας. Είναι συγκλονιστικό να διαβάζω μηνύματα που περιγράφουν πώς το βιβλίο έγινε για αυτές πηγή παρηγοριάς, έμπνευσης και ελπίδας. Πολλές μου είπαν ότι ένιωσαν, για πρώτη φορά, ότι κάποιος πραγματικά τις καταλαβαίνει. Και αυτό, για μένα, είναι το μεγαλύτερο δώρο.
Ωστόσο, παρά τις καλές κριτικές και την αναγνώριση από το κοινό, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι, σε επίπεδο κοινωνικών αλλαγών, η πρόοδος είναι αργή. Στην Ελλάδα, το ταμπού γύρω από την εξωσωματική γονιμοποίηση παραμένει ισχυρό. Παρόλο που η επιστήμη έχει κάνει θαύματα, η κοινωνία μας συχνά καθυστερεί να αποδεχθεί αυτά τα θαύματα ως φυσιολογικά.
Γυναίκες που μοιράστηκαν την εμπειρία τους μαζί μου μου εξομολογήθηκαν ότι φοβούνται την κριτική, τη λύπηση ή ακόμα και την περιθωριοποίηση όταν αποκαλύπτουν ότι προσπαθούν να γίνουν μητέρες μέσω εξωσωματικής. Υπάρχουν οικογένειες που το αντιμετωπίζουν ως κάτι ντροπιαστικό και αποφεύγουν να μιλήσουν γι’ αυτό, ακόμη και στους πιο κοντινούς τους ανθρώπους. Αυτό το «στίγμα» δεν αφορά μόνο την εξωσωματική – είναι μέρος μιας μεγαλύτερης προκατάληψης που περιβάλλει την υπογονιμότητα συνολικά. Και αυτό πονάει, γιατί πίσω από κάθε τέτοια ιστορία υπάρχει μια γυναίκα, ένα ζευγάρι, που παλεύει αθόρυβα και με αξιοπρέπεια.
Πιστεύω βαθιά ότι χρειαζόμαστε περισσότερη ενημέρωση, περισσότερη κατανόηση και λιγότερη κριτική. Η αλλαγή νοοτροπίας δεν είναι εύκολη, αλλά είναι απαραίτητη. Χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε την κοινωνία να αποδεχθεί την εξωσωματική ως μια φυσιολογική, υπέροχη επιλογή για την απόκτηση παιδιών. Χρειάζεται να αναδείξουμε περισσότερες ιστορίες επιτυχίας, να στηρίξουμε τις γυναίκες που μιλούν ανοιχτά και να ενισχύσουμε το μήνυμα ότι η μητρότητα, ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο επιτυγχάνεται, είναι πάντα μια πράξη αγάπης και θάρρους.
Όσο δύσκολος και αν είναι αυτός ο δρόμος, δεν σταματώ να ελπίζω και να δουλεύω για να κάνουμε την εξωσωματική λιγότερο ταμπού και περισσότερο κομμάτι της κανονικότητας. Κάθε θετική κριτική για το βιβλίο, κάθε μήνυμα που λαμβάνω, μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω. Και, όσο έχουμε ανθρώπους που πιστεύουν στην αλλαγή, είμαι σίγουρη πως αυτή η αλλαγή θα έρθει.
Η υιοθεσία είναι άλλο ένα ζήτημα το οποίο αποτελεί ταμπού για την κοινωνία μας, μπορεί ωστόσο να δώσει λύση σε μια οικογένεια που αντιμετωπίζει θέματα με την φυσική σύλληψη. Ποιά είναι η άποψη σας για αυτό; Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να αποφασίσει να υιοθετήσει αντί να γεννήσει;
Η υιοθεσία είναι πράγματι ένα ευαίσθητο ζήτημα που συχνά παραμένει ταμπού σε πολλές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής. Ωστόσο, αποτελεί μια ουσιαστική επιλογή που μπορεί να προσφέρει σταθερότητα και αγάπη σε παιδιά που το έχουν ανάγκη, ενώ ταυτόχρονα δίνει την ευκαιρία σε ζευγάρια ή άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη φυσική σύλληψη να αποκτήσουν οικογένεια.
Για πολλές γυναίκες, η απόφαση να υιοθετήσουν αντί να επιμείνουν στη φυσική σύλληψη είναι εξαιρετικά περίπλοκη. Η τεκνοποίηση θεωρείται σημαντικό μέρος της γυναικείας ταυτότητας, ενώ η υιοθεσία μπορεί να εκληφθεί ως ένδειξη “αποτυχίας”. Οι γυναίκες συχνά αισθάνονται ότι πρέπει να υπερβούν το κοινωνικό στίγμα και να αποδείξουν ότι η υιοθεσία είναι εξίσου πολύτιμη με τη βιολογική μητρότητα.
Επιπροσθέτως, η ανάγκη για βιολογική σύνδεση με το παιδί είναι ισχυρή για πολλές Υπογόνιμες γυναίκες. Η εγκατάλειψη αυτής της προσδοκίας μπορεί να οδηγήσει σε συναισθήματα απώλειας ή ακόμα και αμφιβολίες σχετικά με την ικανότητα της υιοθεσίας να καλύψει το κενό της μητρότητας.
Προσωπικά πιστεύω πως η υιοθεσία μπορεί να προσφέρει μια βαθιά αίσθηση ικανοποίησης και ολοκλήρωσης. Για πολλές οικογένειες που αντιμετωπίζουν προβλήματα γονιμότητας, αποτελεί έναν τρόπο να γεμίσουν τη ζωή τους με αγάπη, δίνοντας ταυτόχρονα σε ένα παιδί μια νέα ευκαιρία στη ζωή.
Σαφώς υπάρχουν και πρακτικές δυσκολίες κατά την υιοθεσία, γνωρίζετε κάποιες που θα θέλατε να μοιραστείτε;
Η διαδικασία της υιοθεσίας είναι συχνά περίπλοκη, χρονοβόρα και συναισθηματικά εξαντλητική. Στην Ελλάδα, ειδικότερα, η γραφειοκρατία και οι μακροχρόνιες διαδικασίες υιοθεσίας δυσκολεύουν σημαντικά τα ζευγάρια ή τις μεμονωμένες γυναίκες να κάνουν αυτό το βήμα.
Οι υποψήφιοι γονείς πρέπει να περάσουν από πολλές γραφειοκρατικές διαδικασίες, όπως:
Συλλογή εγγράφων (πιστοποιητικά, ιατρικές εξετάσεις, συστάσεις), κοινωνικές έρευνες από αρμόδιους φορείς, για την αξιολόγηση της καταλληλότητας των υποψηφίων, αναμονή για δικαστικές αποφάσεις ή έγκριση από τις αρμόδιες αρχές, δυσκολία στην εξασφάλιση της συναίνεσης από βιολογικούς γονείς ή συγγενείς. ασάφειες στις ερμηνείες των νόμων- ειδικά για διεθνείς υιοθεσίες, περιορισμοί σχετικά με την ηλικία, την οικογενειακή κατάσταση ή τη σεξουαλικότητα των υποψηφίων γονέων.
Επίσης, οι δαπάνες για υιοθεσία, ειδικά όταν πρόκειται για διεθνείς περιπτώσεις, μπορεί να είναι υψηλές ενώ η αναμονή και η αβεβαιότητα είναι ιδιαίτερα στρεσογόνες για τους υποψήφιους γονείς.
Για τη διαδικασία της υποβοηθούμενης γονιμότητας το οικονομικό κόστος είναι τεράστιο. Ωστόσο το ψυχολογικό βάρος είναι ακόμα πιο μεγάλο. Τι θα συμβουλεύατε τις γυναίκες που αποφασίζουν τώρα να ακολουθήσουν το μονοπάτι της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής;
Η απόφαση να ακολουθήσει μια γυναίκα τη διαδικασία υποβοηθούμενης αναπαραγωγής είναι βαθιά προσωπική. Το ψυχολογικό βάρος που συνοδεύει αυτήν την επιλογή μπορεί να είναι εξαιρετικά μεγάλο, καθώς συνδυάζονται η αβεβαιότητα, η προσμονή και η πίεση που συχνά συνοδεύουν το ταξίδι προς τη μητρότητα.
Η ψυχολογική υποστήριξη είναι ζωτικής σημασίας. Κάθε γυναίκα που πρόκειται να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι οφείλει αρχικά να επικοινωνήσει με έναν ψυχολόγο ή σύμβουλο εξειδικευμένο στη γονιμότητα, που θα τη βοηθήσει να διαχειριστεί τα συναισθήματά της και να αναπτύξει στρατηγικές αντιμετώπισης τους.
Είναι φυσιολογικό μια γυναίκα που τώρα μπαίνει στις διαδικασίες Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής να αισθάνεται φόβο, άγχος ή ακόμα και απογοήτευση. Αυτά τα συναισθήματά δεν πρέπει να καταπιέζονται. Η διαδικασία μπορεί να απαιτήσει χρόνο και ενδέχεται να χρειαστεί μια γυναίκα να περάσει από αρκετούς κύκλους θεραπείας μέχρι να επιτύχει το στόχο της.
Εξίσου σημαντικό είναι να μην επιτρέπει την κοινωνική πίεση να την επηρεάσει. Κάθε ταξίδι είναι μοναδικό, και η αξία της δεν καθορίζεται από το αν και πόσο γόνιμη είναι.
Ποιά συμβουλή θα δίνατε σε μια γυναίκα που ανακαλύπτει τώρα ότι αδυνατεί να κυοφορήσει;
Η ανακάλυψη ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να κυοφορήσει με τον φυσιολογικό τρόπο μπορεί να είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή. Δε χρειάζεται να πιέζεται να “ξεπεράσει” τα άσχημα συναισθήματα της γρήγορα. Πρέπει να τα αντιμετωπίσει με υπομονή και φροντίδα. Υπάρχουν πολλές γυναίκες που περνούν ανάλογες καταστάσεις. Η υποστήριξη από φίλους, οικογένεια ή ακόμα και ομάδες αλληλοβοήθειας μπορεί να την βοηθήσουν να νιώσετε πιο δυνατή και λιγότερο μόνη.
Η κοινωνική συμβολή σας μέσω του “Μητέρες εν αναμονή” είναι αναντίλεκτα τεράστια. Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο αυτή την περίοδο;
Το mitrotita.gr στοχεύει να γίνει ο κορυφαίος ψηφιακός προορισμός για την ενημέρωση και τη στήριξη γύρω από τη μητρότητα και τη γονιμότητα, προσφέροντας επιστημονικά τεκμηριωμένες πληροφορίες, ψυχολογική υποστήριξη και μια κοινότητα όπου όλες οι γυναίκες μπορούν να μοιραστούν τις εμπειρίες τους.
Άμεσα θα προχωρήσουμε σε οnline ή δια ζώσης ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης για γυναίκες που περνούν από τη διαδικασία της εξωσωματικής ή αντιμετωπίζουν δυσκολίες τεκνοποίησης.
Ήδη στηρίζουμε την εξατομικευμένη υποστήριξη μέσω συνομιλιών με ειδικούς (ψυχολόγους, γιατρούς γονιμότητας) για τα μέλη μας.
Επιπροσθέτως, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε εκστρατείες ευαισθητοποίησης για τη στήριξη ζευγαριών που αντιμετωπίζουν κοινωνικό στίγμα λόγω δυσκολιών τεκνοποίησης.
Στους άμεσους στόχους μας είναι και η ενημέρωση των νέων σχετικά με τη διαφύλαξη της γονιμότητας τους.
Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να μοιραστείτε; Ποιο μήνυμα ελπίδας θα θέλατε να αφήσετε στις γυναίκες που βρίσκονται σε αυτό το ταξίδι;
Ένα μήνυμα ελπίδας που θα ήθελα να αφήσω στις γυναίκες που βρίσκονται σε αυτό το ταξίδι, είτε προσπαθούν για να αποκτήσουν παιδί είτε αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της γονιμότητας, είναι το εξής:
“Αν και ο δρόμος μπορεί να είναι γεμάτος προκλήσεις, μην χάνετε ποτέ την πίστη σας στον εαυτό σας και στην αξία του ταξιδιού που κάνετε. Κάθε βήμα σας, κάθε στιγμή, είναι μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας γεμάτης δύναμη, κουράγιο και αγάπη. Μπορεί να μην είναι ο δρόμος που περιμένατε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα φτάσετε στον προορισμό σας. Υπάρχουν πολλές επιλογές, πολλές λύσεις και – το πιο σημαντικό – υπάρχουν άνθρωποι γύρω σας που θέλουν να σας στηρίξουν και να περπατήσουν μαζί σας. Είτε με το να γίνετε μητέρα με τον τρόπο που φαντάζεστε, είτε με άλλους τρόπους, το πιο σημαντικό είναι να θυμάστε ότι η δύναμη και η αγάπη που έχετε μέσα σας είναι ήδη αρκετές για να ζήσετε μια ζωή γεμάτη νόημα και ευτυχία.”
Μην σταματήσετε να ονειρεύεστε και να ελπίζετε – η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες και η αγάπη μπορεί να πάρει πολλές μορφές.
Ένα σύντομο βιογραφικό της Βίκυς Χαντζάκου
Η Βίκυ Χαντζάκου γεννήθηκε και µεγάλωσε στη Σπάρτη Λακωνίας και είναι το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειάς της. Στην ιστορική αυτή πόλη ολοκλήρωσε την υποχρεωτική και βασική εκπαίδευση συνεχίζοντας τις σπουδές της στην Αθήνα.
Είναι πτυχιούχος οικονοµολόγος και ασχολήθηκε µε τον τοµέα των φυσικών επιστηµών αποκτώντας δεύτερο πτυχίο στις Φυσικές Επιστήµες. Το 2003 ήρθε για πρώτη φορά αντιµέτωπη µε την Υπογονιµότητα, µε έναν προσωπικό αγώνα που κράτησε έξι χρόνια. Ένα χρόνο µετά τη γέννηση των διδύµων δηµιούργησε στο Facebook µια κλειστή οµάδα µε το όνοµα «Μυστική Πύλη (Υποβοηθούµενη Αναπαραγωγή)», η οποία φιλοξενεί υπογόνιµα ζευγάρια –κυρίως γυναίκες– µε στόχο να βοηθήσει, σε ψυχολογικό και όχι µόνο επίπεδο, όσους βρίσκονται ή πρόκειται να βρεθούν στο δύσβατο µονοπάτι της Υπογονιµότητας.
Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου ανήκουν τόσο στην ίδια όσο και σε µέλη της οµάδας «Μυστική Πύλη (Υποβοηθούµενη Αναπαραγωγή)» που θέλησαν µέσα από τον προσωπικό τους αγώνα να εµψυχώσουν, να στηρίξουν και να συµπαρασταθούν σε όλες εκείνες τις γυναίκες που βρίσκονται ή πρόκειται να βρεθούν αντιµέτωπες µε την Υπογονιµότητα.
