Ως διαπιστωμένος και διαχρονικός φίλος των δημοτικο-λαϊκών αγορών αγροτικών προϊόντων, αισθάνομαι την ανάγκη να παραθέσω κατασταλαγμένες σκέψεις και απόψεις για την ενίσχυση ενός θεσμού, που προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες σε παραγωγούς, εμπόρους και καταναλωτές.
Στο σύντομο αυτό σημείωμα επισημαίνω αδυναμίες και ανεπάρκειες ενός θεσμού, όπου εμπλέκονται, κατά τη συνήθη ελληνική προχειρότητα, Δήμοι, Περιφέρειες και αρκετές κρατικές υπηρεσίες, με αποτελέσματα την ακινησία, την αναχρονιστική λειτουργία και τον περιορισμό των δυνατοτήτων προσφοράς μιας αποδεδειγμένα ωφέλιμης δραστηριότητας.
Ξεκινώ με την επισήμανση πως αυξάνεται συνεχώς η παρουσία τουριστών από διάφορες χώρες στις δημοτικο-λαϊκές αγορές μας, ιδιαίτερα των μεγάλων πόλεων, κατά την συνήθεια που έχουν να επισκέπτονται τις αντίστοιχες αγορές στις δικές τους χώρες. Αγορές, που λειτουργούν εκεί, στο κέντρο των πόλεων, και αποτελούν τον καθρέπτη της κοινωνικής, της οικονομικής, αλλά και της πολιτιστικής ζωής κάθε τόπου. Κι αυτό, γιατί δε συνδέονται μόνο με την προμήθεια αγαθών για την κάλυψη των βασικών αναγκών, αλλά και με τη διασκέδαση, την προβολή δράσεων, τη γευσιγνωσία, τον τοπικό πολιτισμό, την επαφή τους με τον παλμό και την αυθεντικότητα της ζωής.
Η αυξανόμενη, επομένως, παρουσία τουριστών στις δημοτικό-λαϊκές αγορές μας συνδέεται με την αναζήτηση και τη γνωριμία με τις συνήθειες, τα προϊόντα, τις παραδόσεις, τον λαϊκό πολιτισμό μας, τις γεύσεις μας, τη νοοτροπία και γενικά τη γνήσια ταυτότητά μας.
Στον τόπο μας, όμως, οι δημοτικο-λαϊκές αγορές δεν αποτελούν αξιοθέατο, μέσο για την τουριστική ανάπτυξη, φροντισμένο χώρο προβολής προϊόντων, υπηρεσιών, παραδόσεων και πολιτισμού, με εξαίρεση -ίσως- τις κλειστές αγορές της Θεσσαλονίκης και των Χανίων. Αντίθετα, κυρίαρχα είναι τα προβλήματα που συνδέονται με την καθαριότητα, το κυκλοφοριακό, την ανοργανωσιά, τον ελλιπή υγιεινομικό και αστυνομικό έλεγχο, αλλά και την μικροπαραβατικότητα.
Ιδιαίτερα στην Περιφέρειά μας, λειτουργούν ΜΟΝΟ δύο κλειστές αγορές (Καλαμάτα και Μεγαλόπολη). Στις άλλες πόλεις οι δημοτικο-λαϊκές αγορές λειτουργούν πρόχειρα, σε, εναλλασσόμενους και χωρίς την στοιχειώδη υποδομή δρόμους, με τα γνωστά προβλήματα.
΄Εχω την άποψη πως επιβάλλεται να υπάρξει στόχευση κυβερνητικής και αυτοδιοικητικής προτεραιότητας η κατασκευή και λειτουργία κλειστών αγορών σε κάθε Πελοποννησιακή πρωτεύουσα Νομού, όπως και η ανακατασκευή και λειτουργία του ιστορικού κτηρίου της αγοράς στο ΄Αργος. Συγχρόνως, απαιτείται μελέτη τακτοποίησης, αναβάθμισης και αναδιοργάνωσης της κλειστής αγοράς στην Καλαμάτα, που αποτελεί και την μεγαλύτερη δημοτικο-λαϊκή αγορά στην Πελοπόννησο.
Τα κτήρια των αγορών, που είναι μικρού κόστους, σε σχέση με την ωφέλεια που θα προσδώσουν, μπορούν να κατασκευασθούν είτε με σύμπραξη, είτε με χρηματοδότηση από ευρωπαϊκούς πόρους, είτε ως αναπτυξιακά έργα ή και με δανεισμό. Αναφέρομαι σε κτήρια που θα εκφράζουν την αρχιτεκτονική της κάθε περιοχής και θα διαθέτουν επαρκείς και κατάλληλους χώρους διάθεσης προϊόντων, αλλά και προβολής παραδόσεων, γεύσεων και γενικά του πολιτισμού και της ταυτότητας κάθε περιοχής και Νομού.
Καταλήγοντας, θεωρώ ότι προς αυτή την δημιουργική κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν Δήμοι, Περιφέρεια (που εισπράττουν σοβαρά τέλη από τη λειτουργία των αγορών), συνεταιρισμοί, αγροτικοί σύλλογοι, πολιτιστικοί και κοινωνικοί φορείς, επιδιώκοντας τον ευγενή στόχο της οικονομικής ενδυνάμωσης, μαζί με την τουριστική προβολή και τη γενικότερη ανάπτυξη.
