Δεν ξέρω για σας αλλά για μένα το πιο σημαντικό πράγμα είναι η ενέργεια στα πράγματα. Πολλές φορές μπορεί άλλα να ακούς και άλλα να σου λέει η ενέργεια, Πάντα αυτήν ν’ ακολουθείς.
Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις κάτι να γεννιέται και να συμμετέχεις κιόλας σ’ αυτό. Μιλάω φυσικά για το Δημοτικό Σχολείο Νέας Τίρυνθας το οποίο πραγματικά εδώ και έναν χρόνο αλλάζει συθέμελα. Κάθε μέρα σχεδόν βλέπεις κάτι να γεννιέται.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν οι τουαλέτες, οι οποίες ήταν ανακαινισμένες και στην πένα. Αυτό φίλοι μου είναι πολιτισμός, μη το ξεχνάτε, θυμηθείτε και τον Σουρή και τους μυρωμένους του στίχους.
Να θυμάστε λοιπόν ότι όλα είναι κύκλος, ότι ανεβαίνει κατεβαίνει και τούμπαλιν. Είναι σημαντικό όταν έρχεται η πτώση να την αποδέχεσαι, αλλά και όταν δύνασαι, να συμμετέχεις στην άνοδο.
Αν και μένουμε στο Ναύπλιο, αποφασίσαμε πέρυσι στο τελείωμα της χρονιάς, να πάμε τον μικρότερο από το Νηπιαγωγείο Εργατικών Κατοικιών, για το οποίο επίσης είμαστε υπερήφανοι, στο Δημοτικό Σχολείο Νέας Τίρυνθας. Παρεμπιπτόντως το Νηπιαγωγείο μας τον Γενάρη του 2025 πρόκειται να βραβευτεί από το Υπουργείο Παιδείας για το σημαντικό έργο του εκεί Συλλόγου Γονέων. Μπράβο στην Πρόεδρο Παρασκευή Γκολέμη και σε όλη την ομάδα.
Για να επιλέξουμε το Σχολείο στην Τίρυνθα, το επισκεφτήκαμε τρεις φορές. Καταρχάς την πρώτη φορά μας έκανε τρομερή εντύπωση ότι κατά τη διάρκεια της συνάντησης μας με τον Διευθυντή, έμπαιναν διάφορα παιδάκια, και χωρίς ντροπή έλεγαν τον πόνο τους σα μεγάλοι. Κύριε με πείραξε ο τάδε, κύριε να πάρω τη σφραγίδα να παίξω κλπ κλπ. Ξέρετε πολύ καλά ότι τα μικρά παιδιά αν δεν νιώθουν καλά δεν εκφράζονται, καθώς το βασικό στοιχείο που νιώθουν και με το οποίο λειτουργούν είναι ένα… η ενέργεια. Επίσης είχαμε πάει και στην καλοκαιρινή γιορτή του Σχολείου.
Μια εξέδρα, κάθε τάξη έπαιζε ένα θεατρικό, η Τετάρτη τάξη δε, ανέβασε μέχρι και αρχαία τραγωδία, κουφαθήκαμε. Εκατό καρεκλίτσες για τους γονείς. Γύρω γύρω τα μικροπαίδια να παίζουν κι ένας πάγκος με χυμούς και παγωτό. Αυτά. Τίποτα άλλο. Λιτότης κύριοι, λιτότης, ίσον ευτυχία. Μου θύμισε τις σχολικές ταινίες θύμησης του 60’, όπως το Πέπερμιντ ή την Χορωδία του Χαρίτωνα, οι οποίες μας μεταφέρουν νοσταλγικά σε μια άλλη εποχή, διδάσκοντάς μας ένα άλλο ήθος. Φοβερή λέξη, ήθος. Και τόσο ξεχασμένη. Τέλοσπάντων εκεί ξαναβρήκα την ενέργεια του Νηπιαγωγείου των Εργατικών, και είπα εδώ είμαστε. Ξέρετε όταν μαθαίνεις σε κάτι που σου ομορφαίνει τη ζωή, μετά δυσκολεύεσαι να το αφήσεις, και προσπαθείς όπου μπορείς να το ακολουθείς.
Για να μην μακρηγορούμε όμως, θα ήθελα να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Διευθυντή μας Κώστα Τοκατλίδη, ο οποίος αν και ξενομερίτης κι αυτός από τα βόρεια και την Κοζάνη, είναι η ψυχή του όλου εγχειρήματος. Συνεπικουρούμενος δε πρώτα από το διδακτικό προσωπικό, το οποίο εμπλουτίζεται συνεχώς από ανθρώπους που θέλουν κι αυτοί την ενέργεια αυτή, όπως επίσης και από τους γονείς.
Εδώ πρέπει να αναφέρουμε το εξής.
Από την μια καταλαβαίνω τον κομπλεξισμό και την μεμψιμοιρία, καθόσον αποτελούν αρετές του Ελληνισμού εξαπανέκαθεν, αλλά βρε παιδί μου για πόσο ακόμα. Και εξηγούμαι. Πας σε σχολεία που δεν γίνεται τίποτα κυριολεκτικά, μόνο φαίνεσθαι και λόγια, και κει όλοι είναι στα κάγκελα με τα φτυάρια και θάβουν. Μετά πας σε σχολειά που γίνονται πράγματα και κει πάλι τα ίδια ακούς από διάφορα σημεία της πόλης. Το κάνει για να φανεί, το κάνει για το ένα, για το άλλο. Τι να πω. Πες ένα μπράβο και ρίχτο στο γυαλό. Αλλά όχι, εκεί, ζωντανό και αγέρωχο το σύνδρομο της κατσίκας του γείτονα που μας κρατάει διαχρονικά ενωμένους ως έθνος, στον πάτο της λίμνης. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τον Δαρβίνο και την εξέλιξη των ειδών, ας κάνουμε και λίγη ψυχοθεραπεία μπας και προχωρήσουμε, μπας και προκόψουμε κάποια μέρα βρε αδερφέ.
Οπότε μπράβο κε Διευθυντά και σε όλους τους Δασκάλους.
Μπράβο.
Υ.Γ. Α, και για να μη ξεχνιόμαστε, Δήμαρχε εδώ κι έναν χρόνο το Σχολείο ζητάει να μεταφερθεί από τις τόσο απομακρυσμένες αποθήκες του Δήμου μας στην παραλιακή, ένας οικίσκος κοντέινερ που ήδη υπάρχει, για να στεγάσει την Έκτη Δημοτικού η οποία κάνει μάθημα σε ΑΠΟΘΗΚΗ. Τι θα γίνει? Θα έχουμε προκοπή? Ή σας πετυχαίνω σε βαθιά περίσκεψη πέριξ του ομφαλού της γης – κόμβος Πειραιώς και τα περιώνυμα γκαζόνια. Πολλά τα βάρη βρε αδερφέ, πολλά. Σας καταλαβαίνω.
