Κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Ναυπλιώτη ποιητή Ανδρέα Βεργιόπουλου, με τίτλο «Θεώρημα αποσυνάγωγου» από τις εκδόσεις «Μελάνι».
Σημειώνεται στον εκδοτικό οίκο για την συλλογή: Πικρότατο φαρμάκι τ’ ουρανού σελήνη τώρα που τα βήματα με οδήγησαν καθώς εσύ το ήθελες αφήνω ελεύθερο τον διάκοσμο μιας σκέψης κηλιδωμένης αμαρτία στους επαρχιακούς δρόμους που σταυρώνουν τώρα που τα βήματα με άφησαν μπροστά στην πύλη της πιο στενόκαρδης διαβόητης μυθιστορίας η πύλη αυτή αμαυρώνει το όνειρο τώρα που τα βήματα με φυγάδευσαν όχι, όχι από κει που θέλει η καρδία όχι εκεί που θέλει ο νόμος αβρότητας πήρα στο χέρι το μαχαίρι της σελήνης κι έκανα το παιδί έκανα τον τρελό τον συμβιβασμό τον μάταιο. ποιον άλλον.
Ο Ανδρέας Βεργιόπουλος γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1957. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Εργάζεται ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις εξής ποιητικές συλλογές: Δορκάδες (1980), …με την οπλή του αλόγου (1990), Φαινομενολογία αργυρότητος (1997), Ωραιότατοι συνδαιτημόνες (2005), Περί εκλεπτύνσεων (2019 ανέκδοτη). Έχει συνεργαστεί με φιλολογικά περιοδικά της Αθήνας και της επαρχίας, καθώς και με εφημερίδες.
Το έργο του Ανδρέα Βεργιόπουλου χαρακτηρίζεται από άκρατο λυρισμό με έναν εσωστρεφές ρομαντισμό που υποφώσκει σε πολλά από τα ποιήματα του.
Ο φυσικός που έγινε ποιητής
Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Ναυπλιώτη ποιητή Ανδρέα Βεργιόπουλου έχει καταγράψει η Μαρία Αθανασοπούλου:
– Πώς ένας φυσικός στο επάγγελμα ασχολείται με την ποίηση και τον λόγο;
«Αυτό πρέπει να είναι το πιο εύκολο. Εμείς στα χρόνια τα δικά μου πήγαμε σε σχολείο που ήταν πρακτικό και κλασικό. Τότε δεν είχε κλίσεις και ερεθίσματα πολλά, είχε ξεκινήσει να γράφω λογοτεχνία αλλά δεν είχα το όραμα τι είναι ποίηση. Δεν τα ήξερα αυτά τα πράγματα τόσο καλά, και από μικρός πήρα κατεύθυνση στην φυσικομαθηματική, στις θετικές επιστήμες».
– Διαβάζατε ποίηση από μικρός;
«Πολλά χρόνια διαβάζω ποίηση. Έχω διαβάσει άπειρα πράγματα. Και εγώ δεν ήξερα στα 15 μου, δεν ήξερα τι είναι η ποίηση τι μπορούσε να σε οδηγήσει εκεί. Διάβαζα και έγραφα χωρίς να ξέρω, σαν να λες θα ταξιδέψω, δίχως να ξέρεις τι είναι το ταξίδι».
– Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, γνωρίζετε τι είναι η ποίηση για εσάς;
«Ναι, έχω καταλάβει. Καταρχήν, να μην το πούμε ότι είναι μία τέχνη, είναι ένας τρόπος να γράψεις έμμετρες ιστορίες. Εμένα μου αρέσει να έχει και περιεχόμενο η ποίηση, δεν μου αρέσει δηλαδή σουρεαλιστικά, τι ωραία που είναι τα φώτα το βράδυ κλπ, θέλω να έχει μία δομή και στην Φαινομενολογία Αργυρότητος που βλέπεις, έχω βάλει δομές μέσα και στο καινούργιο που έγραψα το Ωραιότατοι Συνδαιτημόνε, έχω βάλει δομές. Αρχή, μέση, τέλος, πρόλογο, κάπως έτσι. Μου αρέσει η ιστορία, η διήγηση, άσχετα αν χάνομαι μέσα στο ποίημα. Μου αρέσει η δομή και ίσως αυτό οφείλεται στο είδος των σπουδών μου, δεν μου αρέσει το χύμα. Θέλω να ξέρω τι αφηγούμαι».
– Γενικά η ποίηση έχει επηρεάσει τον τρόπο που είστε σαν καθηγητής και το πώς είστε μες στην τάξη;
«Ναι, έχει επηρεάσει! Αν είσαι ποιητής είναι όλη η ιδιοσυστασία τέτοια.Τα χαρακτηριστικά σου είναι αυτά του ποιητή· πώς θα αντιδρούσε ο ποιητής εάν έκανε ένα μάθημα. Εγώ πολλές φορές όταν κάνω μάθημα σταματάω και τους αρχίζω στα ποιήματα. Τους λέω αρχαία, ποιήματα, ιστορίες, αποκτώ μία φιλικότητα με τους μαθητές μέσω του διαβάσματος. Τους αρέσει που τους λέω διάφορα πράγματα ανάλογα με το τι κάνουν και στα άλλα μαθήματα. Τους έχω μιλήσει για την συνθήκη των Σεβρών, την Αντιγόνη, γιατί εγώ έχω μεγάλη αγάπη σε αυτά. Η ποίηση σε κάνει να είσαι ένας άνθρωπος όπως θα ήταν ένας ποιητής».
¬- Πιο ευαίσθητο;
«Μάλλον έχεις ευαισθησίες, ευαισθησίες μεγάλες. Τώρα δεν ξέρω αν τις κρύβω ή αν τις δείχνω γιατί δεν είναι και εύκολο, δεν μπορείς να πεις είμαι ποιητής. Προσπαθείς να μην είσαι και ευάλωτος, προσπαθείς να είσαι και μέσα στην πραγματικότητα της ζωής. Είναι σκληρή η ζωή δεν μπορείς εσύ να είσαι ποιητής και όλοι οι άλλοι να είναι εχθρικοί».
– Έχουν αποτελέσει αυτά τα ταξίδια έμπνευση για σας;
«Πιθανώς να γίνονται εσωτερικά και να μην το κατανοώ εγώ».
