Ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης, δηλαδή της διοίκησης των τοπικών υποθέσεων από όργανα ανεξάρτητα από την κρατική εξουσία, εισήχθη στη χώρα μας από τη βαυαρική αντιβασιλεία, με το Βασιλικό Διάταγμα της 27ης Δεκεμβρίου του 1833. Η μικρή τότε Ελλάδα διαιρέθηκε σε δήμους, επαρχίες και νομούς.
Με το Νόμο της 27ης Δεκεμβρίου 1833 «Περί συστάσεως των Δήμων», καταργήθηκαν οι κοινοτικές και Επαρχιακές Δημογεροντίες και καθιερώθηκε ο θεσμός του Δήμου. Για να συσταθούν Δήμοι έπρεπε να υπάρχουν τουλάχιστον 300 κάτοικοι, ενώ τα χωριά που είχαν λιγότερους κατοίκους, έπρεπε να συγχωνευθούν. Έτσι, δημιουργήθηκαν 750 Δήμοι.
Οι πρώτες δημοτικές εκλογές διεξάχθηκαν το 1834 στο νομό Αργολιδοκορινθίας, με την εκλογή του δημάρχου να γίνεται με έμμεσο τρόπο. Οι πολίτες (μόνο άνδρες και με εισοδηματικά κριτήρια) ψήφιζαν για την εκλογή δημοτικών συμβούλων και η κυβέρνηση διόριζε ίσο αριθμό δημοτικών συμβούλων. Από τους τρεις πρώτους πλειοψηφήσαντες, η κεντρική διοίκηση επέλεγε έναν, ο οποίος αναλάμβανε καθήκοντα δημάρχου.
Οι 750 Δήμοι με το Νόμο 16/22 Σεπτεμβρίου 1840, περιορίσθηκαν σε 250. Πιστεύεται από τους μελετητές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ότι η βασική αιτία για τη μείωση του αριθμού των Ο.Τ.Α. ήταν ότι, με τον τρόπο αυτό, διευκολύνονταν η άσκηση εξουσίας από την Κεντρική Διοίκηση μέσω των Οργάνων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Σε Αργοναυπλία και Επίδαυρο με βασιλικό διάταγμα που είχε δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως την 18η Δεκεμβρίου 1840 και παρουσιάζει αποκλειστικά το anagnostis.org, οι Δήμοι μειώνονται από 24 σε 10.
Δείτε παρακάτω πως αυτοί διαμορφώνονταν στις επαρχίες Ναυπλίας και Άργους.
Στους παρακάτω πίνακες βλέπουμε αναλυτικότερα τη δομή που είχε τότε το οικοδόμημα της τοπικής αυτοδιοίκησης στους τωρινούς Δήμους Άργους Μυκηνών, Ναυπλιέων και Επιδαύρου, καθώς επίσης και πληθυσμιακά στοιχεία της εποχής.
