Έχει αποτύχει σύμπασα η Αριστερά, τραγουδούσε ο Σαββόπουλος, κάποτε. Που νάξερε πως σήμερα τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα, αφού η αριστερά έχει χάσει τον πολιτικό προσανατολισμό της. «Στον ξευτιλισμό, στην κοροϊδία, μας κρατούν συναυτουργούς/ μόνο επτά χρονών κι είναι θηρία… Πώς τελειώνουμε μ’ αυτούς;».
Ο στοίχος αυτός αφορούσε βέβαια το ΠΑΣΟΚ του 89. Της «βρώμικης περιόδου», όπως χαρακτήριζαν οι ΠΑΣΟΚοι της ροζ βίλας και των σκανδάλων την σύμπραξη σε οικουμενική κυβέρνηση, Αριστεράς και Δεξιάς. Αναλογιζόμενοι σήμερα τον ρόλο της αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ σ αυτή συμπεριλαμβανμένου, βλέπουμε μια μετάθεση των στόχων της στον χώρο της κεντροδεξιάς εγκαταλείποντας στην ουσία τον ταξικό αγώνα. Κάθε προσπάθειά της αποσκοπεί μεν στην βελτίωση των συνθηκών ζωής σε πιο έντονο στιλ απ ότι η ΝΔ, αλλά στο πλαίσιο ενός αντιπολιτευόμενου χώρου, στα όρια μιας σύγκρουσης «Δημοκρατικών» (ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ) και «Ρεπουμπλικάνων» (ΝΔ). Φυσικά ο Μητσοτάκης δεν είναι Τραμπ, όσες, κι αυτό οδηγεί σε μια αλληλοσυμπλήρωση των θέσεων των τριών μεγάλων παρατάξεων, αφού στόχος και της ΝΔ είναι ο κεντρώος χώρος. Θα μπορούσε ο κάθε καλοπροαίρετος να υποστηρίξει πως τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ στρέφονται υπέρ των κοινωνικά αδυνάμων. Άλλο όμως πολιτική της αλληλεγγύης κι άλλο ταξική ανατροπή τόσο στον χώρο δουλειάς, όσο και στην ανακατανομή του πλούτου.
Το ΠΑΣΟΚ έχει χάσει εδώ και δεκαετίες τον ταξικό προσανατολισμό που είχε πριν το 1981, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ το έχασε μέσα σε λίγες ημέρες αφ` ότου εκλέχτηκε στην κυβέρνηση. Με τυφλωμένη ιδεολογικά την αριστερά και ευνουχισμένη από τις ηγεσίες της δεν ήταν καθόλου τυχαία η απολιτίκ επικράτηση του Κασσελάκη, ούτε το απολιτίκ πραξικόπημα εναντίον του από μερίδα του χώρου του. Για ποια αριστερά μιλάμε λοιπόν; Για εκείνη που παρεμβαίνει μέχρι το σημείο που αρχίζει να πονά το πολιτικό μας σύστημα ή για εκείνη που το εκθρονίζει; Φυσικά για την πρώτη, αφού την ανατροπή ούτε το ΚΚΕ από την περίοδο της αστικοποίησής το 74 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή την έχει απεμπολήσει από την στρατηγική του, διατηρώντας την μόνο στην φρασεολογία του.
Το πρόβλημα δεν είναι απλά στον ρόλο της αριστεράς, αλλά στην έλλειψη ενός αριστερού πόλου που θα αποτελέσει ανάχωμα στην όλο και ποιο δεξιά στροφή της κοινωνίας, που θα εμπνεύσει και θα δημιουργήσει ελπίδα ξανά για ένα καλύτερο αύριο, φωτεινό και πολύχρωμο απέναντι στο γκρίζο και κοινωνικά βίαιο που ξεπετιέται ξανά από την άνοδο της ακροδεξιάς υπό την προβιά του πατριωτισμού. Ας αντιληφθούν επομένως κάποιοι ότι ο κάθε Κασσελάκης δεν ήρθε εξ ουρανού. Εκλέχτηκε από το εκλογικό σώμα που χρόνια τώρα το τάιζαν απογοητεύσεις και συμβιβασμούς νομενκλατούρα της αριστεράς, που σήμερα ψάχνει τον αποδιοπομπαίο τράγο της έξω από το μαντρί της ηγεσίας της.
Άκης Ντάνος.
