Στο σύμπλεγμα των Μεσσηνιακών Οινουσσών, ανάμεσα στη Σχίζα και τη Σαπιέντζα, βρίσκεται ένα μικρό ακατοίκητο νησί που ακούει στο όνομα Αγία Μαρίνα ή αλλιώς Αγία Μαριανή.
Πρόκειται για ένα επίπεδο και πολύ χαμηλό νησί με στρόγγυλο σχήμα και ύψος που δεν υπερβαίνει τα 30 μέτρα, το οποίο σκεπάζεται από πυκνή θαμνώδη βλάστηση. Στο ψηλότερο σημείο του υπάρχει και το μοναδικό οίκημα που θα βρει ο επισκέπτης εκεί, ένα μικρό γραφικό εκκλησάκι, αφιερωμένο στην Αγία Μαρίνα, που δίνει στο νησί και το όνομά του. Κάθε χρόνο στις 17 Ιουλίου, ημέρα που γιορτάζει το εκκλησάκι, επισκέπτονται το νησί πιστοί από την απέναντι Μεσσηνιακή ακτή.
Δίπλα στο σημερινό ναό, ανάμεσα σε πεύκα και αγριελιές, διακρίνονται τα ερείπια του παλαιότερου μικρότερου ναού.
Η πρόσβαση στην Αγία Μαρίνα μπορεί να πραγματοποιηθεί από τα ανατολικά, στον μικρό τσιμεντένιο μόλο, αφού οι υπόλοιπες ακτές του νησιού είναι βραχώδεις με ομαλό όμως βάθος.
Λόγω του εξαιρετικού του κλίματος αλλά και της γειτνίασης με τη Μεθώνη, είχε χρησιμοποιηθεί κατά το παρελθόν μαζί με τη Σαπιέντζα ως «λοιμοκαθαρτήριο» από τους Βενετούς.
Ιστορικά το νησί αναφέρεται και µε το όνομα “Πράσινο” στις γραπτές οδηγίες του Τάγματος των Ιωαννίνων Ιπποτών στον απεσταλμένο διαπραγματευτή µε την ελληνική κυβέρνηση, το 1823.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το νησί είναι ενταγμένο στο δίκτυο Natura 2000 μαζί με τα υπόλοιπα νησιά των Μεσσηνιακών Οινουσσών, αλλά και την ευρύτερη περιοχή του Ακρωτηρίου Ακρίτας.
