Είναι απολύτως βέβαιο πως η χώρα μας είναι η αρνητική πρωταθλήτρια, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στο συγκεντρωτισμό κάθε δραστηριότητας στην πρωτεύουσά της, σε αντίθεση με την ουσιαστική αποκέντρωση και την πολύπλευρη ισορροπία που προωθείται και κυριαρχεί σε κάθε προηγμένη και δημοκρατική χώρα.
΄Ετσι, στην Αθήνα έχει συγκεντρωθεί ο μισός πληθυσμός της χώρας, η κυβέρνηση συναποτελείται από υπουργούς, που εκλέγονται κυρίως στην Αθήνα και μαζί τους το σύνολο των πολλών εκατοντάδων κυβερνητικών στελεχών. Ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, η οικονομική δραστηριότητα και η κάθε πτυχή της οικονομικής μας ζωής και της εθνικής μας δραστηριότητας έχουν ως μοναδικό κέντρο αναφοράς την Αθήνα. Μάλιστα, η συγκέντρωση διογκώνεται συνεχώς και, αντίθετα με τις κούφιες ρητορείες πολιτικών περί περιφερειακής ανάπτυξης, η κατάσταση συνεχώς επιδεινώνεται, με την επαρχία να υποβαθμίζεται και να εγκαταλείπεται.
Η εγκατάλειψη για την περιφέρεια αποτελεί μια οδυνηρή πραγματικότητα με εθνικές προεκτάσεις, αφού οι παραγωγικές ηλικίες μεταναστεύουν, τα σχολεία κλείνουν κατά δεκάδες κάθε χρόνο, η καλλιέργεια της γης και γενικά ο πρωτογενής τομέας εγκαταλείπονται. Επιπλέον, υπάρχει σαφής υποβάθμιση στα επαρχιακά νοσοκομεία, τους αθλητικούς χώρους, την πολιτιστική δραστηριότητα και τις ευκαιρίες για επαγγελματική αποκατάσταση. Μαζί με αυτά, περιορισμένες είναι και οι δυνατότητες αποτελεσματικής διεκδίκησης για έργα και δράσεις από βουλευτές και αυτοδιοικητικούς που εκλέγονται στην περιφέρεια, σε αντίθεση με αυτούς που εκλέγονται στην περιοχή των Αθηνών. Και οι λόγοι είναι ευνόητοι.
Από την άλλη, η υπερσυγκέντρωση των δραστηριοτήτων στην Αθήνα οδηγεί στον υδροκεφαλισμό της και συνεπακόλουθα στην ένταση κοινωνικών και περιβαλλοντολογικών προβλημάτων, από την φτώχεια, την εξάρτηση, τη στέγαση, μέχρι την εγκληματικότητα, την απανθρωπιά, μέχρι την υποβάθμιση των ανθρώπινων σχέσεων και της ποιότητας ζωής.
Επομένως, αποτελεί εθνική ανάγκη και δημοκρατική επιταγή η περιφερειακή ανάπτυξη, η ισόρροπη ανάπτυξη στην πατρίδα μας. Οι πολιτικές διακηρύξεις για την ανάπτυξη των περιφερειών μας και οι κατά
καιρούς επισκέψεις κυβερνητικών σχημάτων στην Ελληνική επαρχία, αποδείχθηκαν δράσεις με ψηφοθηρική στόχευση και πολιτικαντίστικη λογική.
Η περιφερειακή ανάπτυξη συνδέεται με τον προσεκτικό επανασχεδιασμό του αυτοδιοικητικού χάρτη, την οικονομική αυτοδυναμία της αυτοδιοίκησης, τη μελέτη για την ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε περιοχής, όπως και τη δέσμευση των αναγκαίων πόρων για την εφαρμογή της στον ορατό χρόνο. Επιπλέον, η ύπαρξη οικονομικών και άλλων κινήτρων για τη μετακίνηση πληθυσμού από το κέντρο στην περιφέρεια μπορεί να βρει πρόσφορο έδαφος και ανταπόκριση.
Προφανώς, η ορθολογική ιεράρχηση, η χρηματοδότηση και η ολοκλήρωση των αναγκαίων έργων υποδομής στην Περιφέρεια κατά προτεραιότητα έναντι της Αθήνας, αποτελεί το κρίσιμο ζήτημα. Σκεφθείτε, ως παράδειγμα, αν είχαν χρηματοδοτική προτεραιότητα τα βαλτωμένα για δεκαετίες έργα στην Πελοπόννησο (αρδευτικά, οδικοί άξονες, προστασία ακτών από τη διάβρωση, επαναλειτουργία τραίνου), έναντι των προωθούμενων έργων, σχεδόν αντίστοιχου κόστους, στο Φαληρικό Δέλτα.
Συμπερασματικά, ο υδροκεφαλισμός και η παγκυριαρχία της Αθήνας αποτελεί απόδειξη της απουσίας εθνικής στρατηγικής για ισόρροπη ανάπτυξη, που οδηγεί στην εγκατάλειψη της Ελληνικής Περιφέρειας. Αναφερόμαστε πλέον σε σοβαρό πρόβλημα εθνικών διαστάσεων, που χρήζει άμεσης και ουσιαστικής αντιμετώπισης. Να τελειώνουμε με τις ψηφοθηρικές ρητορείες, που οδηγούν μόνο σε εθνικά αδιέξοδα.
