Τρία χιλιόμετρα δυτικά του Κρανιδίου υπάρχει ένα παραθαλάσσιο χωριό με μεγάλη ιστορία. Ο λόγος για την Κοιλάδα Αργολίδας, που κατά την καλοκαιρινή περίοδο δέχεται αρκετούς επισκέπτες, οι οποίοι εξορμούν παράλληλα και σε πολλές από τις πεντακάθαρες κοντινές παραλίες της Ερμιονίδας.
Μπροστά στο λιμάνι της Κοιλάδας είναι και το νησάκι Κορωνίδα το οποίο ανήκει στην εφοπλιστική οικογένεια των Λιβανών.
Η Κοιλάδα ανήκει στον δήμο Ερμιονίδας και ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι 1.106 κάτοικοι. Ο κεντρικός ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Ένα αγνό γραφικό ψαροχώρι που αξίζει να επισκεφθεί κάποιος για να δοκιμάσει τα φρέσκα ψάρια του, να απολαύσει τη βόλτα του στο λιμάνι και να κάνει τις βουτιές του στην αμμώδη ρηχή παραλία Λεπίτσα, η οποία βρίσκεται ένα χιλιόμετρο δυτικά της Κοιλάδας, καθώς και στην κοντινή περιοχή Δορούφι με τις πολυάριθμες μικρές παραλίες της.
Είναι γνωστή μεταξύ άλλων για τα ναυπηγεία ξύλινων ψαροκάικων, ενώ συγκαταλέγεται στα τρία παραδοσιακά ναυπηγεία που έχουν απομείνει στην Ερμιονίδα.
Στην Κοιλάδα επίσης υπάρχει το προστατευόμενο με τη συνθήκη Ramsar Έλος που αποτελεί σημαντική πηγή ζωής για αρκετά υδρόβια και αρπακτικά πουλιά.
Βρίσκεται περίπου μία ώρα με το αυτοκίνητο από το Ναύπλιο (68,8 χλμ.), και λιγότερο από 2:30 ώρες από την Αθήνα (165 χλμ.).
Το σπήλαιο Φράγχθι
Με βάση ιστορικών γνώσεων το όμορφο αυτό παραθαλάσσιο χωριό της Ερμιονίδας ονομαζόταν Μάσσητας κατά την αρχαιότητα.
Η Κοιλάδα είναι επίσης γνωστή για το σπήλαιο Φράγχθι το οποίο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το λιμάνι της. Στο σπήλαιο Φράγχθι βρέθηκαν ορισμένα από τα σημαντικότερα προϊστορικά ευρήματα στον ελλαδικό χώρο.
Μάλιστα έχει αναδειχθεί και ορειβατικό – περιπατητικό μονοπάτι που συνδέει την Κοιλάδα με το Σπήλαιο Φράγχθι.
Όπως αναφέρει η Εφορεία Αρχαιοτήτων Αργολίδας για την ιστορία του σπηλαίου:
Η παλαιολιθική εποχή (28000-8000 π.Χ.)
Στο δυτικό άκρο του κόλπου της Κοιλάδας, στη νοτιοανατολική Αργολίδα, στο σπήλαιο Φράγχθι, εντοπίστηκαν τα αρχαιότερα κατάλοιπα ανθρώπινης δραστηριότητας στην περιοχή της Ερμιονίδας, τα οποία χρονολογούνται στην Ανώτερη Παλαιολιθική περίοδο, στα 28000 π.Χ. περίπου. Για 13000 περίπου χρόνια το σπήλαιο κατοικήθηκε περιοδικά από μικρές ομάδες περαστικών κυνηγών, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν λίθινα εργαλεία από πυριτόλιθο για το κυνήγι και τον τεμαχισμό του κρέατος μεγάλων ζώων, όπως άγριων αλόγων και ελαφιών.
Από τη 10η έως την 8η χιλιετία π.Χ. το σπήλαιο κατοικείται από ολόκληρες οικογένειες που αναπτύσσουν συλλεκτικές δραστηριότητες και αποκτούν πιο σύνθετο εργαλειακό εξοπλισμό με βασικό υλικό τον πυριτόλιθο. Εντυπωσιακή είναι η παρουσία κοσμημάτων, καθώς και η εισαγωγή οψιανού από τη Μήλο για την κατασκευή λίθινων εργαλείων στα τέλη της Παλαιολιθικής εποχής.
Η Μεσολιθική εποχή (7500-6000 π.Χ.)
Κατά την περίοδο 7500-7000 π.Χ. περιορίζεται το κυνήγι μεγάλων θηραμάτων και η διατροφή των κατοίκων του σπηλαίου βασίζεται σε φυτά, μαλάκια και χερσαία σαλιγκάρια (τροφοσυλλέκτες). Για την κατασκευή εργαλείων χρησιμοποιείται εκτός από τον οψιανό και τον πυριτόλιθο και ο πυριτικός σχιστόλιθος. Ο ενταφιασμός ενός άνδρα 25 ετών στο σπήλαιο αποτελεί μία σπανιότατη μαρτυρία ταφής κατά τη μεσολιθική εποχή.
Κατά την περίοδο 7000-6000 π.Χ. οι κάτοικοι του σπηλαίου προσανατολίζονται συλλογικά προς την αλιεία, επιδίδονται σε ψάρεμα τόνων και κατασκευάζουν κοσμήματα από όστρεα.
Η Nεολιθική εποχή (6000-3000 π.Χ.)
Η μετάβαση στη νέα αγροτική-τροφοπαραγωγική οικονομία της νεολιθικής εποχής μαρτυρείται με την εμφάνιση στο σπήλαιο εξημερωμένων ζώων και φυτών λίγο μετά το 6.000 π.Χ. Οι κάτοικοί του ωστόσο δεν εγκαταλείπουν εντελώς τις τροφοσυλλεκτικές (αλιεία) και κυνηγετικές συνήθειες των προηγούμενων περιόδων. Η κατοίκηση του χώρου που επεκτείνεται και έξω από το σπήλαιο προς την παραλία, γίνεται μόνιμη και χαρακτηρίζεται από την ταφή των νεκρών και την εμφάνιση της κεραμεικής. (6000-5000 π.Χ.). Τέχνεργα με συμβολικό περιεχόμενο, όπως ειδώλια και κοσμήματα, αφήνουν να διαφανεί η ιδεολογία των κατοίκων, ενώ εισηγμένα αντικείμενα και πρώτες ύλες βεβαιώνουν την επικοινωνία και τις συναλλαγές με άλλες περιοχές.
Περί τα 3000 π.Χ. η άνοδος της στάθμης της θάλασσας σε συνδυασμό με κατολισθήσεις που αποδίδονται σε σεισμική δραστηριότητα συρρίκνωσαν το ζωτικό χώρο της κοινότητας και οδήγησαν στη σταδιακή εγκατάλειψη του σπηλαίου.
