Το καλοκαίρι στην Πελοπόννησο ήταν πάντοτε καυτό, αλλά αυτό το συγκεκριμένο καλοκαίρι έκρυβε κάτι παραπάνω. Ένα μικρό ψαροχώρι, γραφικό και γαλήνιο, προετοιμαζόταν για το ετήσιο πανηγύρι του Αυγούστου. Οι ντόπιοι έβλεπαν αυτό το πανηγύρι ως κάτι ιερό, μια στιγμή που τιμούσαν τις παραδόσεις τους και έρχονταν πιο κοντά ο ένας στον άλλο. Όμως, τα τελευταία χρόνια, κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει. Οι επισκέπτες, πολλοί από την Αθήνα, νέοι και γεμάτοι ενέργεια, κατέκλυζαν το χωριό, φέρνοντας μαζί τους έναν διαφορετικό τρόπο διασκέδασης, που οι ντόπιοι έβλεπαν με δυσπιστία και δυσφορία.
Ανάμεσά τους ήταν και η Ελένη, μια 30χρονη γυναίκα από την Αθήνα. Δούλευε σε μια πολυεθνική και είχε έρθει στο χωριό με την παρέα της για διακοπές, αναζητώντας την ηρεμία και την απόδραση από την έντονη ζωή της πόλης. Η Ελένη, με το αέρα και την αυτοπεποίθηση που την χαρακτήριζε, απολάμβανε την αλλαγή του τοπίου, χωρίς να γνωρίζει ότι οι ντόπιοι την έβλεπαν ήδη με μισό μάτι.
Από την άλλη πλευρά, ο Μιχάλης, ένας 45χρονος ψαράς, ζούσε σε αυτό το χωριό όλη του τη ζωή. Ήταν άνθρωπος της παράδοσης, με βαθιά αγάπη για τον τόπο του και τις αξίες του. Όμως, τα τελευταία χρόνια, ένιωθε ότι αυτές οι αξίες έφθιναν, καθώς όλο και περισσότεροι παραθεριστές σαν την Ελένη κατέκλυζαν το πανηγύρι, φέρνοντας μαζί τους τη δική τους κουλτούρα, μια κουλτούρα που ο Μιχάλης έβλεπε σαν απειλή. Για τον Μιχάλη και πολλούς άλλους ντόπιους, το πανηγύρι ήταν ιερό. Απαιτούσε σεβασμό, όχι μόνο προς την παράδοση, αλλά και προς τον χώρο και τον χρόνο.
Όταν η νύχτα του πανηγυριού έφτασε, το χωριό ήταν γεμάτο ζωή. Οι πλαστικές καρέκλες είχαν τοποθετηθεί πρόχειρα γύρω από τα τραπέζια, καλυμμένα με απλές λαδόκολες. Οι ουρές για την γουρνοπούλα και την μπύρα ήταν μακριές, ενώ οι νότες από το κλαρίνο και τη φωνή του λαϊκού τραγουδιστή πλημμύριζαν τον αέρα. Όμως, κάτω από την επιφάνεια της χαράς και του γλεντιού, έβραζε μια ένταση.
Ο καυγάς στο πανηγύρι
Η Ελένη και η παρέα της, ντυμένοι με τα μοντέρνα τους ρούχα, βρέθηκαν γρήγορα στο επίκεντρο της προσοχής. Ήταν άνετοι, γελούσαν, χόρευαν και απολάμβαναν την κάθε στιγμή, αδιαφορώντας για τις επικριτικές ματιές των ντόπιων. Ο Μιχάλης τους παρακολουθούσε από απόσταση, με τα χείλη του σφιγμένα. Η συμπεριφορά των επισκεπτών τον εξόργιζε. Δεν μπορούσε να ανεχτεί τον τρόπο που κατέβαζαν τις μπύρες, έκαναν φασαρία και έπαιρναν τον χώρο από τους ηλικιωμένους, που απλώς ήθελαν να χορέψουν ένα παραδοσιακό χορό με ησυχία.
Κάποια στιγμή, η κατάσταση ξέφυγε. Η Ελένη και η παρέα της αποφάσισαν να πάρουν τον έλεγχο της πίστας, χορεύοντας με ένταση και πάθος, ενώ πετούσαν χαρτοπετσέτες στον αέρα. Για τους ντόπιους, αυτό ήταν το αποκορύφωμα της ασέβειας. Ο Μιχάλης, που είχε φτάσει στα όριά του, πλησίασε την πίστα και άρχισε να φωνάζει, κατηγορώντας τους παραθεριστές ότι δεν σέβονταν τίποτα. Η ένταση ανέβηκε, και σύντομα ξέσπασε καυγάς. Τα λόγια έγιναν πράξεις, και καρέκλες άρχισαν να πετάγονται.
Η Ελένη, χωρίς να χάσει την ψυχραιμία της, στάθηκε απέναντι στον Μιχάλη, υπερασπιζόμενη το δικαίωμά της και των φίλων της να διασκεδάζουν όπως ήθελαν. Οι δύο τους κοιτάχτηκαν έντονα, τα μάτια τους να βγάζουν σπίθες. Ήταν σαν δύο κόσμοι να συγκρούονται, το παλιό και το νέο, η παράδοση και η μοντέρνα ζωή, σε μια μάχη για τον χώρο και τον χρόνο.
Το τσιφτετέλι και ο έρωτας
Ο καυγάς έληξε όταν η ορχήστρα άρχισε να παίζει ένα τσιφτετέλι, και η ένταση στην ατμόσφαιρα άλλαξε. Η Ελένη, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, άρχισε να λικνίζεται στον ρυθμό της μουσικής. Το βλέμμα του Μιχάλη, που νωρίτερα ήταν γεμάτο θυμό, τώρα άλλαξε. Κάτι μέσα του έσπασε, και δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της. Η Ελένη, καταλαβαίνοντας την αλλαγή, του χαμογέλασε. Ήταν σαν η σύγκρουση να είχε αφήσει μια σπίθα που τώρα φούντωνε σε κάτι πολύ πιο δυνατό.
Ο χορός συνεχίστηκε μέχρι τα ξημερώματα, με τον κόσμο να λιγοστεύει σιγά σιγά. Η Ελένη και ο Μιχάλης έμειναν οι τελευταίοι στην πίστα, τα βλέμματά τους να ανταλλάσσουν ανομολόγητες σκέψεις. Κάθε τους κίνηση, κάθε τους λέξη, κουβαλούσε την ένταση και το πάθος της νύχτας. Χωρίς πολλά λόγια, ο Μιχάλης της πρότεινε να την πάει σε έναν μικρό, ερημικό κόλπο, εκεί όπου το μόνο που θα τους συντρόφευε θα ήταν η θάλασσα και οι αναμνήσεις τους.
Η βάρκα του Μιχάλη γλιστρούσε απαλά στα νερά, και η Ελένη, καθισμένη δίπλα του, ένιωθε την ένταση να απομακρύνεται, αφήνοντας χώρο για κάτι άλλο, κάτι πιο αληθινό. Όταν έφτασαν στον κόλπο, το φως της ανατολής άρχιζε να χρωματίζει τον ουρανό με παστέλ χρώματα. Ο Μιχάλης την πλησίασε, και το φιλί τους ήταν γεμάτο πάθος και ένταση. Ήταν σαν όλη η σύγκρουση της νύχτας να είχε διοχετευθεί σε αυτό το φιλί, και καθώς η θάλασσα κυλούσε απαλά γύρω τους, οι δύο τους έγιναν ένα, γεφυρώνοντας το χάσμα που τους χώριζε.
Όσο κι αν ήξεραν ότι η ζωή τους ήταν διαφορετική, ότι ίσως δεν θα μπορούσαν να είναι μαζί, εκείνη τη στιγμή, τίποτα δεν είχε σημασία. Ο έρωτάς τους, γεννημένος μέσα από την ένταση και τη σύγκρουση, ήταν δυνατός και αληθινός. Και καθώς ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό, οι δύο τους ήξεραν ότι αυτή η νύχτα θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις καρδιές τους, σαν μια στιγμή που οι διαφορές τους εξαφανίστηκαν και έμεινε μόνο το πάθος.
Μυρτώ
