Από αρχαιοτάτων χρόνων έως και τον Μεσαίωνα, η άμυνα μιας χώρας ή πόλης, περιλάμβανε και τα τείχη που την κύκλωναν.
Τα τείχη αυτά χτίζονταν συνήθως με τη βοήθεια σκλάβων και αιχμαλώτων πολέμου. Οι μηχανικοί όμως, ανήκαν απαραίτητα στο στενό περιβάλλον του άρχοντα ή του βασιλιά που κυβερνούσε τη χώρα. Τέτοιοι πασίγνωστοι μηχανικοί ήταν μεταξύ άλλων ο Αθηναίος Αριστόθουλος, ο Λαύσακος και ο Ναρσής, που υπηρετούσε κοντά στον άρχοντα του Ναυπλίου Λέοντα τον Σγουρό κατά τα Βυζαντινά χρόνια.
Όταν ο Λέοντας ο Σγουρός κυνηγήθηκε και πολιορκήθηκε από τους Φράγκους, κατέφυγε για ασφάλεια στην Ακροκόρινθο, όπου ανέθεσε στον μηχανικό του, τον Ναρσή, να σχεδιάσει ένα φρούριο που αποδείχτηκε πράγματι πως ήταν απόρθητο.
Μάλιστα τα τείχη του φρουρίου περιλάμβαναν μια καινοτομία εκπληκτική για την εποχή του: Σε ορισμένα σημεία, τοποθετήθηκαν μυστικοί σωλήνες από κεραμόχωμα, οι οποίοι ξεκινούσαν από τις υπόγειες φυλακές και έφταναν μέχρι το πάνω μέρος του πύργου. Έτσι, οι εντός των τειχών λάμβαναν συχνά πολύτιμες πληροφορίες ακούγοντας τις συζητήσεις των αιχμαλώτων στα υπόγεια, χωρίς εκείνοι να το γνωρίζουν και παρόλο που ενδιάμεσα παρεμβάλλονταν τοίχοι. Αυτές οι πληροφορίες αποδείχτηκαν τελικά πολύ χρήσιμες στην έκβαση της πολιορκίας, αν και στο τέλος το κάστρο έπεσε και ο Σγουρός αυτοκτόνησε.
Αυτή η αρχιτεκτονική αλχημεία αποτέλεσε και την έμπνευση για την γνωστή έκφραση «Και οι τοίχοι έχουν αυτιά».
