Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου σκηνοθετεί την Ιφιγένεια / Βορά της Βίβιαν Στεργίου και ο Νίκος Χατζόπουλος το Εγώ, μια δούλα του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Δύο αιχμηροί θεατρικοί μονόλογοι σε μια ενιαία παράσταση στο επιβλητικό Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου στις 05 και 06 Ιουλίου, όπου ερμηνεύουν με μοναδικό τρόπο η Ελίζα Σκολίδη και η Φιλαρέτη Κομνηνού.
Το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου στο πλαίσιο του επιτυχημένου Κύκλου Contemporary Ancients αναθέτει για ακόμη μία χρονιά σε διακεκριμένους σύγχρονους δημιουργούς τη συγγραφή θεατρικών έργων τα οποία συνομιλούν με τις δύο μεγάλες παραγωγές του Φεστιβάλ που παρουσιάζονται στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Η Ιφιγένεια εν Αυλίδι και η Εκάβη του Ευριπίδη δίνουν το έναυσμα για δύο ανατρεπτικούς ρόλους που μιλούν με λόγο σύγχρονο για προβλήματα διαχρονικά αλλά πάντα επίκαιρα.
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Ιφιγένεια / Βορά της Βίβιαν Στεργίου Εμπνευσμένο από την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη
Τελικά πόσες ακόμα Ιφιγένειες θα θυσιαστούν στον βωμό της ματαιοδοξίας;
Η Ιφιγένεια επισκέπτεται την Επίδαυρο για να «σπάσει τη σιωπή» της, προκειμένου να καταφέρει να αποδεσμευτεί από όλους τους χρησμούς, όλες τις κοινωνικές, σωματικές και συναισθηματικές καταπιέσεις που βασανίζουν διαχρονικά τις γυναίκες. Σε ένα σύστημα που δημιουργεί ανθρώπους-αντικείμενα, αναζητά τον τρόπο να διαχειριστεί ένα προσωπικό και συλλογικό τραύμα.
Αφήνει πίσω της το στάδιο της οργής και διεκδικεί το δικαίωμά της στο πένθος. Πενθεί για όλες εκείνες τις στιγμές που φοβήθηκε, που στερήθηκε, που υποτιμήθηκε, που σώπασε, που ντράπηκε ή απλώς σάστισε. Πώς θα μπορέσουν οι σύγχρονες Ιφιγένειες να ονειρεύονται άφοβα κι ανερυθρίαστα; Πώς θα πιστέψουν βαθιά μέσα τους ότι η αγάπη δεν πονάει, δεν τραμπουκίζει, δεν εκφοβίζει και δεν υποτιμά;
«Η αγάπη πονάει, αν θες να σ’ αγαπούν θα το υποστείς»
Ο μονόλογος εστιάζει στη στιγμή πριν τη θυσία της Ιφιγένειας όταν αυτή αποδέχεται τη μοίρα της. Η Ιφιγένεια κάνει βόλτα στην Επίδαυρο, στέλνει ηχητικά στη μαμά της, διαλογίζεται στην παραλία, προσέχει την επιδερμίδα της, πηγαίνει στον βωμό της.
Προτού θυσιαστεί, μας λέει τον χρησμό της: η αγάπη πονάει, αν θες να σ’ αγαπούν θα το υποστείς. Συναινεί, αλλά πριν φύγει, ξεσπά. Δεν την πειράζει να πεθάνει, θέλει όμως πρώτα να ακουστεί. Η θυσία της μοιάζει τώρα κωμική, ελάχιστα τραγική.
Λίγα λόγια για τους δημιουργούς
Η συγγραφέας Βίβιαν Στεργίου έχει εκδώσει τη συλλογή διηγημάτων Μπλε Υγρό (Πόλις, 2017), θεατρική μεταφορά της οποίας παρουσιάστηκε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία του Γιάννη Παναγόπουλου. Το βιβλίο τιμήθηκε με το βραβείο «Μένης Κουμανταρέας». Η δεύτερη συλλογή διηγημάτων της, με τίτλο Δέρμα, κυκλοφόρησε το 2022 (Πόλις).
Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου έχει αποφοιτήσει από το τμήμα Παραστατικών Τεχνών του Royal Central School of Speech and Drama και από το τμήμα Σκηνοθεσίας Θεάτρου του Royal Holloway, University of London. Έχει ιδρύσει τη θεατρική ομάδα The Young Quil. Οι τελευταίες της δουλειές στο θέατρο ήταν η παράσταση «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» του Ματέι Βίζνιεκ που απέσπασε και την 1η θέση στα βραβεία κοινού της Athens Voice και «Η νύχτα των μυστικών» του Άκη Δήμου.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εγώ, μια δούλα του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη
Εμπνευσμένο από την Εκάβη του Ευριπίδη
Η Εκάβη, με μια λοξή ματιά
Το να γυρίζεις από την ανάποδη το λαμπερό ένδυμα ενός θρυλικού προσώπου, να αποκαλύπτεις ραφές, ξέφτια και μπαλώματα, υπήρξε πάντα μια πρόκληση για τη θεατρική μυθοπλασία (Νίκος Χατζόπουλος).
Στην περίπτωσή μας, αυτή τη φρέσκια, λοξή και αναπάντεχη ματιά μάς την προσφέρει μια ανώνυμη δούλα της Εκάβης, πρόσωπο από τους «κομπάρσους της Ιστορίας», που όμως διαθέτει τη δική του ακαταμάχητη αίσθηση δικαίου. Κι αυτή η γυναίκα έρχεται στο σήμερα, μόνη πάνω σε μια γυμνή σκηνή, για να υποστεί μια ιδιότυπη «ανάκριση» και να μοιραστεί μ’ εμάς τους θεατές αισθήματα, σκέψεις και ενστάσεις για τη θρυλική «κυρά» της, την Εκάβη.
Γιατί θα έπρεπε να είμαι δούλα της δούλας, ποτέ δεν το κατάλαβα
Δεν ήταν μόνο η Εκάβη που έχασε τα πάντα στον πόλεμο, όλες οι Τρωαδίτισσες είχαν παρόμοιες απώλειες και όλες κακοποιήθηκαν. Αλλά όλες τους έπρεπε να ανακουφίζουν νυχθημερόν τη βασίλισσα και επιπλέον να την υπηρετούν με όλες τους τις δυνάμεις ενώ πλέον όλες τους ήταν το ίδιο σκλάβες.
Ένα έργο που απομυθοποιεί το απόλυτο σύμβολο θρήνου και απόγνωσης, την Εκάβη, από ένα πρόσωπο που την έζησε από κοντά και που αντιλήφθηκε για κείνη πράγματα που δεν αποτυπώθηκαν ποτέ από τους μεγάλους ποιητές. Ένα κείμενο διασκεδαστικό, που αποτυπώνει το μικρό ανθρώπινο μέτρο απέναντι στον μεγάλο μύθο. Η πορεία της τραγικής Εκάβης μέσα από ένα λοξό, απρόσμενο κοίταγμα».
Λίγα λόγια για τους δημιουργούς
ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης είναι ένας από τους πιο πολυβραβευμένους και αγαπημένους πεζογράφους και θεατρικούς συγγραφείς της σύγχρονης ελληνικής σκηνής με σημαντικά θεατρικά έργα στο ενεργητικό του (Μεταμφίεση, Λάσπη, Λα Πουπέ, Αέρας, Στην Οθόνη Φως, Ένα Τραγούδι, Τον Άυλο Εσένα, Κέικ, Πεταλούδα σε Πηγάδι, Στον Παράδεισο). Είναι συνιδρυτής της Σχολής Πυροδότησης θεατρικής γραφής του θεάτρου Πορεία.
Ο Νίκος Χατζόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Σπούδασε θέατρο στη Σχολή Βεάκη. Από το 1984 εργάζεται ως ηθοποιός, από το 2002 ως σκηνοθέτης, και από το 2003 ως δάσκαλος υποκριτικής και μεταφραστής θεατρικών έργων. Το «Εγώ, μια δούλα» είναι η 8η σκηνοθετική συνεργασία του με το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου.
