Δύο χρόνια είχαν περάσει που οι Έλληνες βρίσκονταν στην Τρωάδα χωρίς να κάνουν την παραμικρή στρατιωτική επιχείρηση, και ως εκ της αδράνειας αυτής είχε επέλθει κάποια γκρίνια μεταξύ των στρατιωτών.
Τότε ο Παλαμήδης που ποθούσε να λάβει μέρος σε μάχες, άλλωστε αυτός ήταν και ο σκοπός της συμβολής του στην εκστρατεία αυτή, ζητούσε την αρχιστρατηγία (υπήρχε και το προηγούμενο απ’ την Αυλίδα, όπως πιο πάνω αναφέραμε). Ο Αχιλλέας όμως με τον οποίο ήταν πολύ φίλοι, ήταν εκείνος που πρόβαλλε την μεγαλύτερη αντίσταση, απ’ τους υπόλοιπους στρατηγούς των Ελλήνων που μάλλον έβλεπαν θετικά την σκέψη να ηγηθεί ο Παλαμήδης.
Ο Οδυσσέας που είχε σταλεί από τον Αγαμέμνονα στην Θράκη προς ανεύρεση τροφών, επέστρεψε άπρακτος, κάτι που έκανε τον Παλαμήδη να τον χαρακτηρίζει ως ανάξιο, αποκαλύπτοντας παράλληλα την ψεύτικη τρέλα του. Μάλιστα ανέλαβε την πρωτοβουλία να πάει εκείνος να βρει τροφές, κάτι που πραγματικά και επέτυχε με αποτέλεσμα να προκαλέσει την μεγαλύτερη απέχθεια και μίσος για το πρόσωπό του εκ’ μέρους του Οδυσσέα. Ήταν η «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι»!
Η αίσια αυτή επιχείρηση του Παλαμήδη εννοείται πως αύξησε την ήδη υψηλή εκτίμηση που του είχαν οι Έλληνες, ο οποίος, όχι για έναν, αλλά για πολλούς λόγους εκτιμάτο, αλλά έδωσε και «τροφή» στα μικρόψυχα αισθήματα του Οδυσσέα ο οποίος πήγε στον Αγαμέμνονα και άρχισε να τον διαβάλει: «…λέγει προς τον Αγαμέμνονα, ότι ο Παλαμήδης πείθει τους Έλληνες, να κηρύξωσιν Αρχιστράτηγον τον Αχιλλέα. Επίστευσε τοίνυν ο Αγαμέμνων, επειδή ο Αχιλλεύς και Παλαμήδης ήσαν φίλοι, και μάλιστα τότε δεν ήσαν εκεί, αλλ’ επόρθουν τας πέριξ πόλεις, πεμφθέντες υπό του Αγαμέμνονος. Τότε επόρθησαν είκοσι τρείς πόλεις, και έλαβον άπειρα λάφυρα και αιχμαλώτους, και την Βρισηίδα και Χρυσηίδα…». (Ωγυγίας Μέρος ΣΤ’, Βιβλ. Γ’ κεφ. Β’).
Τότε στήθηκε το άνομο σχέδιο Οδυσσέα-Αγαμέμνονα! Οι οποίοι έπιασαν αιχμάλωτο έναν Τρώα , που μετέφερε χρήματα προς τον Σαρπηδώνα που ήταν σύμμαχος του Πριάμου, και τον αναγκάζουν να γράψει μια πλαστή επιστολή, η οποία υποτίθεται είχε σταλεί από τον Πρίαμο προς τον Παλαμήδη, και αναφερόταν στην συμφωνία εκείνου με τον γιό του Ναυπλίου, περί προδοσίας των Ελλήνων εκ μέρους του. Την επιστολή συνόδευαν και τα χρήματα ώστε να φαίνεται ακόμη πιο πειστική η απάτη!!! Στην συνέχεια σκοτώνουν τον Τρώα και πείθουν με δώρα τον δούλο του Παλαμήδη να πάρει την επιστολή και τα χρήματα και να τα κρύψει στην σκηνή του ήρωα. Και αφού τα έκαναν όλα αυτά κατά το σχέδιο, συγκαλούν την εκκλησία των ηγετών της εκστρατείας και «αποκαλύπτουν» την προδοσία. Έπρεπε όμως να είναι εκεί και ο Παλαμήδης για να απολογηθεί και αφού εκείνος έλειπε, ήταν στην Λέσβο ή την Λυρνησσό μάλλον μαζί με τον Αχιλλέα, με κάποιο τρόπο έπρεπε να τον καλέσουν να έρθει πίσω. Όμως σκεπτόμενοι πως αν τον καλούσαν λέγοντάς του τον πραγματικό λόγο, εκείνος επειδή ήταν πολύ στενός φίλος με τον Αχιλλέα, πιθανώς να αποστατούσε μαζί του. Έτσι του μήνυσαν ότι είχαν ανάγκη πολιορκητικών μηχανών οπότε η παρουσία του ήταν αναγκαία αφού μονάχα εκείνος μπορούσε να τις κατασκευάσει.
Όταν πράγματι επέστρεψε ο Παλαμήδης τους είπε πως δεν έχουν ανάγκη τις πολιορκητικές μηχανές αφού είχαν τους δυο Αίαντες οι οποίοι ήσαν από μόνοι τους αρκετοί για την πολιορκία. Και σαν τον ρώτησαν για το θέμα της προδοσίας, ο γιός του Ναυπλίου στο άκουσμα αυτό μένει ενεός!!! Στην συνέχεια και αφού έχει συνέλθει από το πρώτο σοκ, έξω φρενών αλλά και με έκδηλη την απορία, πώς μπορεί να έχει ειπωθεί και από ποιους τέτοιο πράγμα, διατράνωνε την αθωότητά του που όμως δεν μπορούσε να αποδειχτεί. Τότε ο Οδυσσέας παίζοντας «θέατρο» ότι δήθεν απέκλειε μια τέτοια περίπτωση προδοσίας εκ μέρους του Παλαμήδη και εκείνος είναι απόλυτα αθώος, είπε πως με έναν τρόπο μόνο θα αποδειχθεί η συκοφαντία εις βάρος του. Να πάνε να ψάξουν στην σκηνή του. Όταν λοιπόν πήγαν εκεί και βρήκαν τα στοιχεία της «προδοσίας» ( επιστολή- χρήματα), αλλά και με τη «μαρτυρία» του εξαγορασμένου από τους Οδυσσέα-Αγαμέμνονα, δούλου, η καταδίκη του ήρωα Παλαμήδη για προδοσία, ήταν πια μονόδρομος… Έτσι καταδικάστηκε στον δια λιθοβολισμού θάνατον!!!
«…Τινες μεν είπον, ότι ο Οδυσσεύς και Διομήδης κατεβίβασαν αυτόν εις έν φρέαρ δολίως, λέγοντες, ότι ήτον εκεί θησαυρός, και ούτως ελιθοβόλησαν αυτόν μυστικώς. Άλλοι δε, ότι εψάρευεν ο Παλαμήδης, και αυτοί έρριψαν αυτόν εξαίφνης εις την θάλασσαν, και τον έπνιξαν. Άλλοι δε, ότι εφόνευσεν αυτόν ο Πάρις εις την μάχην. Αλλά η κοινή γνώμη βεβαιοί τον δια της κρίσεως θάνατον αυτού, τα δε άλλα έπλασαν ίσως τινές φίλοι του Οδυσσέως. Και δια τούτο λέγουσιν, ότι ωργίσθη ο Αχιλλεύς, και ουχί δια την Βρισηίδα, κατά το πλάσμα του Ομήρου…» (Ωγυγίας Μέρος ΣΤ’, Βιβλ. Γ’ κεφ. Β’).
