Χρόνια τώρα όταν μιλούν και ειδικά οι εκπαιδευτικοί και οι πολιτικοί για το περιβάλλον εναποθέτουν τις ελπίδες στα «παιδιά», λες και οι υπόλοιποι είμαστε προσβεβλημένη από ανίατη ασθένεια που λέγεται «καταστροφή του περιβάλλοντος». Τα χρόνια όμως περνάνε και τα παιδιά των 8-10 ετών έγιναν έφηβοι, έγιναν γυναίκες, έγιναν άντρες κι ακούγεται από το στόμα τους τώρα πια ό,τι ακουγόταν μερικά χρόνια πριν από το στόμα των μεντόρων τους: «εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για την σωτηρία του περιβάλλοντος στα παιδιά».
Άρθρο του Άκη Ντάνου
Πόσες γενιές και γενιές θα πρέπει να περάσουν για να αντιληφθούμε πως η προστασία του Περιβάλλοντος δεν είναι ηλικιακό θέμα, αλλά θέμα ζωής; Πόσες φορές θα χρειαστεί να ειπωθεί ό,τι η δράση για την σωτηρία του Περιβάλλοντος πρέπει αρχίσει τώρα και να μην μετατίθεται στις επόμενες γενεές; Δυστυχώς για την ανεύθυνη κοινωνία οι «ρομαντικοί, οι γραφικοί, οι οικολογούντες» κλπ. προσωνύμια άνθρωποι που ανησυχούσαν για τις κλιματικές αλλαγές, επιβεβαιώθηκαν.
Κι όμως, όσοι σήμερα παπαγαλίζουν την κλιματική αλλαγή, μοιάζουν με εκείνους που χρόνια καλλιεργούσαν τις ακροδεξιές αντιλήψεις και σήμερα τις καταγγέλλουν. Αναφέρομαι βέβαια μόνο ως προς την ρητωρική γιατί ακόμα και ο ναζισμός έκανε τις δικές του προσεγγίσεις μέσω του διάχυτου παγανισμού του να προσεγγίσει την φύση. Στον ναζισμό βέβαια δεν ήταν στόχος η συνύπαρξη με την φύση, αλλά η ενδυνάμωση του «υπερανθρώπου» από την δύναμη της φύσης.
Στον αντίποδα των ναζιστικών αντιλήψεων και πιο κοντά στον οικονομισμό του καπιταλισμού, ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» του ανατολικού μπλοκ θεώρηση πως μπορεί να σταθεί πάνω από την καταστροφή του Περιβάλλοντος, αφαιρώντας το από την μαρξιστική λογική της «βάσης και του εποικοδομήματος». Χειρότερος μιμητής της Σταλινικής- Μαοϊκής κοινωνικής χειραγώγησης του Περιβάλλοντος, είναι σήμερα η Κίνα. Σε κάθε περίπτωση, όλα τα οικονομικά συστήματα αποβλέπουν στην εκμετάλλευση της φύσης για οικονομικά ή ιδεολογικά οφέλη.
Η γύμνια της περιβαλλοντικής πολιτικής των κομμάτων είναι εμφανής και στον προεκλογικό αγώνα τους για τις ευροεκλογές. Ελάχιστες έως καθόλου οι αναφορές στην προστασία του Περιβάλλοντος από την ΕΕ ή την εθνική πολιτική και το χειρότερο, η ταύτιση του περιβαλλοντισμού με την πολιτική οικολογία. Το ιδεολογικό νεφέλωμα δεν είναι τυχαίο. Είναι αυτό που μεταφέρει τις ευθύνες στα παιδιά μας για τις δικές μας πράξεις επιβεβαιώνοντας το «(περιβαλλοντικαί) αμαρτίαι γονέων, τέκνα παιδεύουσι».
