Το Σουσάκι είναι ανενεργό ηφαίστειο και ιλυοδεξαμενή στα βορειοανατολικά του νομού Κορινθίας, κοντά στους Αγίους Θεοδώρους, στη βορειοδυτική ακτή του ηφαιστειακού τόξου του νοτίου Αιγαίου.
Το ηφαίστειο ήταν ενεργό στην Τεταρτογενή περίοδο, και πιο συγκεκριμένα, στο πλειστόκαινο και σήμερα έχει σημαντική σολφαταρική δραστηριότητα.
Το ηφαίστειο και τα φαράγγια
Το Σουσάκι βρίσκεται σε υψόμετρο 180 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Σήμερα περίπου 2,7 εκατομμύρια χρόνια μετά την τελευταία του έκρηξη διατηρεί εντονότατη δραστηριότητα. Από αυτό εκλύονται στην ατμόσφαιρα πολλά δεκάδες χιλιάδες κυβικά διοξειδίου του άνθρακα, μεθανίου και υδροθείου ενώ η θερμοκρασία στην πλαγιά του φτάνει ακόμη και τους 42 βαθμούς Κελσίου.
Στην περιοχή του ηφαιστείου υπάρχουν δύο φαράγγια τα οποία περιβάλλονται από πλαγιές με πολύ εντυπωσιακά ηφαιστειακά πετρώματα ενώ σε αυτά τρέχουν νερά που τροφοδοτούνται από πηγές διάσπαρτες κατά μήκος τους. Το Σουσάκι αποτελεί το βόρειο άκρο του ηφαιστειακού τόξου στο οποίο περιλαμβάνονται ακόμη τα ηφαίστεια των Μεθάνων, της Αίγινας, του Πόρου, της Νισύρου και της Σαντορίνης.
Μπορεί η τελευταία ηφαιστειακή δραστηριότητα στην περιοχή να ήταν πριν από 2.700.000 χρόνια ωστόσο η μυρωδιά του μεθανίου και του υδρόθειου γίνεται όλο και πιο έντονη όταν πλησιάζεις.
Η παρουσία του ηφαιστείου γίνεται αισθητή από την έντονη δυσοσμία του θειαφιού, ενώ τα αέρια προκαλούν αποσάθρωση στα πετρώματα δημιουργώντας εντυπωσιακούς σχηματισμούς.
Μία διαφορετική πεζοπορική εμπειρία
Το Σουσάκι, δίνει επίσης τη δυνατότητα για μια πεζοπορική εμπειρία διαφορετική από τις άλλες. Όταν, κανείς μπει στην περιοχή, το τοπίο αλλάζει απότομα και η βλάστηση δίνει τη θέση της σε ένα κυριολεκτικά σεληνιακό τοπίο, γεμάτο ηφαιστειογενή πετρώματα και μικρές στοές. Συνεχίζοντας ψηλότερα, το μονοπάτι διασχίζει την κοιλάδα ενός ρέματος και σε αρκετά σημεία ο επισκέπτης μπορεί να δει νερό να αναβλύζει μέσα από τα έγκατα της γης. Το τοπίο γίνεται ξανά πράσινο και τα πεύκα κάνουν την εμφάνισή τους, στις απότομες πλαγιές. Πικροδάφνες, μικρά κυπαρισσοειδή, σπάνια λουλούδια, αλλά και καλαμιές. Ακόμη ψηλότερα και ανάλογα την εποχή, μπορεί κανείς να βρει και μικρούς καταρράκτες, που ολοκληρώνουν την όμορφη εικόνα της ανάβασης. Η πεζοπορία, μπορεί να συνεχιστεί στη δυτική χαράδρα, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση. Η διαδρομή εκεί είναι πολύ πιο ομαλή και η βλάστηση περισσότερη.
Στην αρχαιότητα, σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, στο ίδιο σημείο, είχε εγκατασταθεί η παράκτια βάση της Σιδούς, η οποία ήταν ευρέως γνωστή για τις μηλιές της.
