«Η ημέρα αυτή δεν αποτέλεσε και δεν θα αποτελέσει ποτέ εορτή. Είναι μια ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών και οι βάσεις της τέθηκαν όταν 15.000 γυναίκες διαδήλωσαν το 1908 στη Νέα Υόρκη διεκδικώντας μικρότερο ωράριο εργασίας, καλύτερες αμοιβές αλλά και δικαίωμα στην ψήφο, καταφέρνοντας μάλιστα η ημέρα αυτή να γίνει ένα διεθνές γεγονός.
Σε ποιες γυναίκες άλλωστε να πούμε χρόνια πολλά;
- Σε αυτές, που επιβίβασαν τα παιδιά τους στο τρένο για να πάνε να σπουδάσουν καιδεν τα ξανα είδαν ποτέ;
- Στις μάνες, που έχασαν τα παιδιά τους από εγκληματικές οργανώσεις;
- Στις μάνες, που κλαίνε γιατί τα παιδιά τους βρήκαν άδικο θάνατο από την οπαδική βία;
- Στις μάνες που πενθούν για τα αδικοχαμένα κορίτσια τους, τα οποία έπεσαν θύματα της έμφυλης βίας;
- Στις μάνες, που κοιτάνε ψηλά, αναζητώντας το βλέμμα των παιδιών τους γιατί η πολιτεία φάνηκε ανίκανη να τα προστατέψει;
Δυστυχώς η γυναίκα σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, αγωνίζεται συνεχώς και αναζητά όλα εκείνα που φαντάζουν δεδομένα, μα δεν είναι. Παλεύει για την ισότητα στην κοινωνία και την εργασία, τη δικαιοσύνη, την προστασία της απέναντι στην έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία, την κατάργηση των στερεοτύπων. Αγωνίζεται για να αλλάξει το ήθος και το πλαίσιο της πολιτικής στην Ελλάδα. Μάχεται για την κατάργηση των διακρίσεων κάθε μορφής με έναν διαρκή αγώνα δίχως τέλος.
Ας ευχηθούμε επομένως δύναμη, επιμονή και επιμονή στη γυναίκα μάνα, σύζυγο, σύντροφο, εργαζόμενη, φίλη, στη γυναίκα που παλεύει καθημερινά για να κρατήσει τον εαυτό της στην κορυφή σε μια κοινωνία που συνεχώς την αμφισβητεί.»
