Αναφερόμενος στις αγροτικές κινητοποιήσεις ο Παναγιώτης Νίκας σημειώνει πως «τέτοιες ημέρες, είχαμε πάντοτε τα τελευταία χρόνια, με εξαίρεση την περίοδο της πανδημίας. Κινητοποιήσεις, που αντιμετωπίσθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (ΜΑΤ, λάστιχα στα τρακτέρ, τα επιστρεπτέα 4οο εκατομμύρια του Χατζηγάκη, επικοινωνία και συκοφαντία κ.λ.π.) από τις κυβερνήσεις των τριών κομμάτων που άσκησαν εξουσία».
Συνεχίζει λέγοντας πως «σήμερα όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι αγρότες έχουν ξεσηκωθεί πανευρωπαϊκά, με κύριο αίτημα τον αποκλεισμό των εισαγωγών από τρίτες χώρες (Αίγυπτο, Τυνησία, Ουκρανία κ.λ.π.), κάτι που είναι πολύ δύσκολο να γίνει και για πολλούς λόγους (ζώνες επιρροής, μετανάστες κ.λ.π.).
Στην Ελλάδα είναι κι αυτό. Επιπλέον όμως, είναι και οι ‘’ελληνοποιήσεις΄΄, και οι πάγιες αδυναμίες του δημοσίου, και ο λαϊκισμός, και η απαράδεκτη διαφορά τιμής από το χωράφι στο ράφι, και η ανοργανωσιά, και η απουσία σύγχρονων υποδομών, και η έλλειψη πολιτικής για την αύξηση του κλήρου και πολλά άλλα. Ουσιαστικά, η απουσία εθνικής πολιτικής στον πρωτογενή τομέα έχει οδηγήσει στη συνεχή αύξηση των εισαγωγών στα είδη διατροφής, στην εγκατάλειψη της υπαίθρου, στην αυξανόμενη αστικοποίηση και σε γενικότερους κινδύνους για τον τόπο.
Οι ανακοινώσεις του πρωθυπουργού αναμφισβήτητα έχουν θετικό πρόσημο. Τα χρέη έπνιγαν τους ΓΟΕΒ και ΤΟΕΒ (πάνω από 10 εκατομμύρια οφείλονται μόνο στη Μεσσηνία και στην Αργολίδα) και τώρα ρυθμίζονται. Τα φωτοβολταϊκά στο χωράφι ήταν πάγιο αίτημα ετών και απορώ για την καθυστέρηση, καθώς θετικές είναι και οι άλλες εξαγγελίες.
Όμως, δεν αρκούν. Απαιτείται γενική κινητοποίηση και εθνική πολιτική για τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους, τους αλιείς και τους μελισσοκόμους. Πρόκειται για ζήτημα εθνικής επιβίωσης. Δέχομαι ότι με τα χρήματα υπάρχουν δυσκολίες. Ότι δεν μπορεί να παραβιασθούν οι κοινοτικοί κανόνες, ότι, ότι, ότι… Μπορεί όμως να αλλάξει ο κανονισμός του ΕΛΓΑ και να βελτιωθούν οι «καλύψεις». Μπορεί και πρέπει να αναδιοργανωθεί ο ΟΠΕΚΕΠΕ. Μπορεί να βελτιωθεί και να επεκταθεί το πρόγραμμα των ΄΄νέων γεωργών΄΄, να προωθηθούν οι νέες καλλιέργειες, να εισαχθεί η τεχνολογία στο χωράφι και να υπάρξει εκσυγχρονισμός. Μπορούν να προχωρήσουν οι διαδικασίες για τα βοσκοτόπια και πολλά άλλα. Και το σημαντικότερο. Γιατί δεν προχωρούν, όπως θα έπρεπε, τα έργα άρδευσης (Φιλιατρινό και Μιμαγιώτικο στη Μεσσηνία, Κελεφίνα στη Λακωνία, Τάκα στην Αρκαδία, Δόξα και Ασωπός στην Κορινθία, Ανάβαλος στην Αργολίδα), που θα υπήρχε καθοριστική μείωση κόστους, αύξηση των καλλιεργειών και του εισοδήματος;
Ο αγώνας των αγροτών είναι δίκαιος, όπως αναγνωρίζουν όλοι. Είναι αγώνας επιβίωσης του αγρότη και της ελληνικής περιφέρειας, αγώνας για την προστασία και του καταναλωτή, αγώνας με εθνικές στοχεύσεις. Προσοχή όμως, απαιτείται συνεννόηση και συνείδηση ότι όλοι μας είμαστε “στην ίδια βάρκα”».
