Την εποχή του εγκλεισμού εξαιτίας του κορωνοϊού και της γενικότερης επίφοβης στάσης πολιτείας και πολιτών για την διάδοση του ιού, στην Ευρώπη παρατηρήθηκε μια μεγάλη στροφή στην Δασική Αναψυχή.
Καθώς ο συνωστισμός είναι φαινόμενο άγνωστο για τις δασικές και φυσικές εκτάσεις αναπτύχθηκε μια μεγάλη ροπή στον οικοτουρισμό και φυσικά υπήρξε μεγάλη αφορμή αυτό να αξιοποιηθεί με μέριμνα να μην διασπαστεί η ισορροπία στη φύση, για τουριστική αξιοποίηση και στροφή σε ήπιες μορφές ή αλλιώς εναλλακτικές μορφές τουρισμού.
Η Ελλάδα άρχισε ξανά να ανακαλύπτει την αξία των δασών για την ευεξία και την ψυχική «ενδυνάμωση» του κατατρεγμένου από την ζωή στα αστικά κέντρα σύγχρονο πολίτη. Με απλά λόγια στην επικράτεια της χώρας ξεκίνησε μια στροφή προς το βουνό και τα δάση και στην Καλαμάτα μια επι της ουσίας επιστροφή χωρίς όμως να γίνει μια σημαντική αξιοποίηση της επιστροφής αυτής παρά κράτησε για μικρό διάστημα.
Αναφέρομαι στον όρο επιστροφή καθώς οι κάτοικοι της Καλαμάτας κάτι δεκαετίας πριν ήξεραν πολύ καλά την αξία του Δάσους και της εμπειρίας να αφιερώνεις μέρος των διακοπών σου σε αυτό. Στον Ταΰγετο τόσο στο ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ όσο και στην περιοχή κοντά στις ΣΙΛΙΜΠΟΒΕΣ εκατοντάδες καλαματιανοί και κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής περνούσαν σε καλύβες τα καλοκαίρια τους συλλέγοντας μοναδικές εμπειρίες από ένα άθικτο φυσικό περιβάλλον.
Παράλληλα λειτουργήσαν και πολλές παιδικές κατασκηνώσεις που αποτέλεσαν και μια μορφή μύησης από μικρή ηλικία στην αξία του βουνού. Μπορεί τότε η έννοια της ολιστικής προσέγγισης να μην είχε κάνει την εμφάνιση της, όπως και ό όρος μάρκετινγκ όμως και ταβέρνες υπήρχαν και υπαίθρια πωλητήρια τοπικών προϊόντων έβρισκες και διαδρομές αναψυχής υπήρχαν μέσα από τους φροντισμένους δασικούς δρόμους.
Δυστυχώς σήμερα αυτή η μεγάλη επαφή του μέσου πολίτη με το βουνό έχει εξαϋλωθεί. Οι καταστροφικότερες φωτιές στον Ταΰγετο, δεν είναι τυχαία κατά την προσωπική μου άποψη πως συνέβησαν την εποχή που το βουνό σχεδόν εγκαταλείφθηκε ή άρχισε να αγνοείται. Όμως ο Ταΰγετος στέκει ακλόνητος γεμάτος γραφικά χωριά ταβέρνες αξιοθέατα, εκκλησιαστικά μνημεία και γεφύρια και φυσικά πολλούς άνετους δασικούς δρόμους για περιήγηση όλης της οικογένειας.
Μονο κερδισμένος μπορεί να βγει ο σημερινός κάτοικος της Καλαμάτας αν εντάξει στο πρόγραμμα των περιηγήσεων του τα χωριά του Ταΰγετου τα μονοπάτια και την επαφή με ένα μοναδικό και σπάνιο περιβάλλον. Στον Ταϋγετο μπορείς να περπατήσεις δέκα χιλιόμετρα και να μην αισθανθείς κόπο. Υπάρχουν πολλές υπέροχες διαδρομές, στεφανωμένες από τα ψηλά και αγέρωχα δέντρα του Ταϋγέτου, με απρόσκοπτη θέα άλλοτε στη Λακωνία ,άλλοτε ακόμη και στον Μεσσηνιακό κόλπο και θα τις συναντήσεις ακόμη και από αυτή τη κομβική θέση στο Τουριστικό.
Αξίζει λοιπόν να ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε την επιστροφή στο βουνό και όχι μόνο για να διαφυλάξουμε την ψυχική και σωματική υγεία ή την παραγωγική δράση του βουνού για το είδος μας αλλά γιατί το έχουμε χρέος που και πάλι εμάς θα ωφελήσει. Παράλληλα θα πρέπει να αξιοποιηθεί ότι έχει διασωθεί όπως τα παρατηρητήρια.
Πριν ένα χρόνο επιχειρήσαμε να παρουσιάσουμε την αξια των Παρατηρητηρίων του Ταϋγέτου Καθώς πρόκειται για τοποσημα του βουνού που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον του παρατηρητή της φύσης, συμβάλλουν στην πυροπροστασία ενώ έχουν κομβική θέση για τους μυημένους στον τουρισμό της περιπέτειας της περιήγησης και του θεματικού τουρισμού.
Σε ιδανική θέση με απρόσκοπτη θέα και μέσα στη καρδιά του βουνού στα παρατηρητήρια μπορούν να αναπτυχθούν δραστηριότητες με στόχο την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση ενώ το γεγονός πως είναι προσιτά και σε ειδυλλιακή θέση είναι ιδανικά για όσους θέλουν όλες τις εποχές του χρόνου να γευθούν τη μαγεία του δάσους.
Παράλληλα σε συνεργασία με την αρμόδια υπηρεσία τα παρατηρητήρια κατά τους θερινούς μήνες μπορούν να συγκεντρώσουν ομάδες εθελοντών που θα παρατηρούν και θα επιβλέπουν τον Ταΰγετο για να προληφθεί μια μεγάλη πυρκαγιά στο πολύπαθο βουνό.
Περισσότερα στο oikotaygetos.blogspot.com.
Επιμέλεια: Γιάννης Λάσκαρης (συντονιστής ομάδας «Αρχιτεκτονικές Διαδρομές Μεσσήνης», μέλος ομάδας «Πρωτοβουλία για την αναγέννηση της υπαίθρου»).
