Το Διαβολογέφυρο είναι μια απόκρημνη περιοχή με άγρια ομορφιά που βρίσκεται πάνω από το χωριό της Τροιζήνας, το οποίο γεωγραφικά ανήκει στην Αργολίδα, αλλά διοικητικά στην Αττική. Είναι μια πανέμορφη χαράδρα με πλούσια βλάστηση, γεμάτη από πικροδάφνες, αιωνόβια δέντρα και πλατάνια. Στο βάθος της τρέχει ένα μικρό ποτάμι, που κατεβαίνει από τα βουνά δημιουργώντας σε ορισμένα σημεία του μικρές λίμνες με παγωμένο πεντακάθαρο νερό ανάμεσα σε τεράστια βράχια. Μικροί καταρράκτες κυλούν σε λειασμένα βράχια. Καβουράκια, πεταλούδες και πολύχρωμα έντομα ξεπηδούν από παντού.
Στο φαράγγι δύο πλευρές ενώνονται με ένα φυσικό γεφύρι, που δημιούργησε η διάβρωση των πετρωμάτων από το νερό και τον αέρα.
Τα πόδια του Διαβόλου και ο φτερωτός Πήγασος
Το περίεργο είναι ότι στους βράχους γύρω από τη γέφυρα υπάρχουν βαθουλώματα σαν διχαλωτές πατημασιές κατσίκας (τέτοια πόδια έχει λένε και ο Διάβολος). Ίσως αυτές να έδωσαν την αφορμή να πλαστεί αυτός ο θρύλος.
Όμως η οπλή αυτή μοιάζει και με οπλή αλόγου, πράγμα που ίσως έκανε τους αρχαίους Τροιζήνιους να πιστεύουν ότι την έκανε το φτερωτό άλογο “Πήγασος” και για αυτό το λόγο ονόμασαν το νερό που έτρεχε “Ιπποκρήνη”.
Το φαράγγι είναι περπατητό, είναι καταπράσινο, χωρίς ίχνος πολιτισμού και περιλαμβάνει πολλές κολύμπες, jump, τσουλήθρες και νερό ακόμη και το καλοκαίρι.
Σε διαστήματα έχουν τοποθετηθεί ξύλινα στηρίγματα και χοντρά σκοινιά για να βοηθούν στην κατάβαση και ανάβαση στο φαράγγι.
Η Λαογραφία για το Διαβολογέφυρο
Ένας θρύλος αναφέρει ότι επί Τουρκοκρατίας ο πασάς της περιοχής διέταξε ένα φημισμένο πρωτομάστορα να κατασκευάσει γέφυρα σε αυτή την πολύ απόκρημνη τοποθεσία, στο μεγάλο ποτάμι του Δαμαλά, το Χρυσορρόα, αλλιώς θα του ‘περνε το κεφάλι.
Η δυσκολία βρισκόταν στο γεγονός ότι στο σημείο εκείνο οι δυο βράχοι που θα μπορούσε να στηριχτεί η γέφυρα ήταν πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο.
Ο γεφυροποιός προσπάθησε δυο φορές να στηρίξει την γέφυρα, αλλά δεν το κατόρθωσε. Ενώ ετοιμαζόταν για την τρίτη προσπάθεια (αν αποτύγχανε θα αποκεφαλιζόταν) εμφανίστηκε ο διάβολος, ο οποίος του υποσχέθηκε να τον βοηθήσει με αντάλλαγμα την ψυχή του.
Ο γεφυροποιός δέχτηκε, και τότε σε μια νύχτα κατασκευάστηκε η γέφυρα. Το ίδιο βράδυ ο διάβολος δώρισε στον πρωτομάστορα ένα πιθάρι χρυσά φλουριά. Ο γεφυροποιός έγινε πάμπλουτος, αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί τα πλούτη του πέρα από έξη χρόνια. Μια μέρα ενώ διέσχιζε τη γέφυρα, για να επισκεφθεί το σημείο που είχε κρυμμένο το θησαυρό του, σηκώθηκε άγριος άνεμος, τον πήρε και τον εξαφάνισε. Την ίδια στιγμή κεραυνός έκαψε το σπίτι και την οικογένεια του. Έτσι, σύμφωνα με αυτόν το θρύλο, η γέφυρα αυτή ονομάστηκε “Διαβολογέφυρο”.
Πώς θα πάτε στο Διαβολογέφυρο
Ο δρόμος για το Διαβολογέφυρο ξεκινά από την πλατεία του χωριού της Τροιζήνας και λίγο πιο πάνω γίνεται χωματόδρομος, δύσβατος, γεμάτος στροφές, μικρά χαντάκια και λακούβες.
Μας οδηγούν πινακίδες και ο “ελικοειδής” δρόμος περνώντας ανάμεσα από τις αρχαιότητες της Αρχαίας Τροιζήνας και τους ελαιώνες της περιοχής φθάνει σε ένα φυσικό πλάτωμα, πολύ λίγο κάτω από το Διαβολογέφυρο που βρίσκεται σε υψόμετρο 565 μέτρων.
Περιήγηση στο κατέβασμα του φαραγγιού
Η πρώτη διάσχιση του φαραγγιού έγινε από περισσότερα από τριάντα μέλη του Πεζοπορικού Ομίλου Αθήνας (Π.Ο.Α.), με Αρχηγό το Νίκο Χαρίτο έγινε την 7-5-2006. Πριν φτάσουμε στην αρχή του φαραγγιού αριστερά βλέπουμε τη θάλασσα, στο βάθος την Ύδρα και δεξιά κατεβαίνει μία πλαγιά με πολύ πυκνή βλάστηση δένδρων και θάμνων που φαίνεται αδιάβατη. Για να φτάσουμε στην αρχή του φαραγγιού, υπάρχει δίοδος που μας επιτρέπει δύσκολα την κάθοδο της πλαγιάς. Από ένα σημείο και μετά ακολουθούμε ένα παραφάραγγο το οποίο βοηθάει αρκετά και μία ώρα μετά την έναρξη της καθόδου φτάνουμε στην αρχή του ρέματος.
Στην αρχή το νερό δεν είναι πολύ και το τοπίο είναι συνηθισμένο και τίποτα το ιδιαίτερο. Λίγο πιο κάτω φτάνουμε στην πρώτη βάθρα που είναι αρκετά βαθιά και την οποία έχουμε τη δυνατότητα να παρακάμψουμε, συνεχίζοντας την πορεία σε ευχάριστο και εύκολο πεδίο. Αρκετά συχνά περνάμε από βράχινα περάσματα σε σημεία του ρέματος όπου το νερό είναι αρκετά βαθύ.
Το πρώτο πραγματικά εμπόδιο ξεπερνιέται πολύ απλά με πήδημα (Jump). Εάν τα νερά είναι πιο λίγα, τότε υπάρχει η δυνατότητα παράκαμψης με ελεύθερη καταρρίχηση, όχι ιδιαίτερα δύσκολη, από τα πλαϊνά βράχια. Στη συνέχεια της πορείας τα βράχινα περάσματα εναλλάσσονται με μικρές αλλά και μεγαλύτερες βάθρες, ενώ το ρέμα έχει γίνει πολύ όμορφο και μας αποζημιώνει για το αρχικό συνηθισμένο κομμάτι.
Σε λίγο φτάνουμε στο δεύτερο εμπόδιο. Εδώ πρέπει να γίνει καταρρίχηση τριών περίπου μέτρων με υποχρεωτική χρήση σχοινιού.
Τέλος φτάνουμε και στο τρίτο εμπόδιο. Εδώ τα πράγματα είναι ευκολότερα. Υπάρχει ένας επικλινής βράχος ο οποίος κατεβαίνεται με τη βοήθεια σχοινιού και πριν το τέλος του βγαίνεις δεξιά και συνεχίζεις ελεύθερα. Εάν το νερό είναι πιο λίγο, ίσως το σημείο αυτό περνιέται και χωρίς τη βοήθεια σχοινιού.
Το τελευταίο μέρος της πορείας είναι και το ωραιότερο. Είμαστε πιά στο στενότερο και βαθύτερο σημείο του φαραγγιού, κάτω από το Διαβολογέφυρο. Το τοπίο είναι πράγματι καταπληκτικό. Η μόνη έξοδος από το φαράγγι φαίνεται να είναι ένας μικρός καταρράκτης. Επειδή δεν έχουν τοποθετηθεί σχοινιά το εμπόδιο φαίνεται αξεπέραστο. Στη πραγματικότητα όμως ο καταρράκτης κατεβαίνεται πολύ εύκολα δίπλα από το νερό, δεδομένου ότι τα βράχια δεν γλιστρούν και υπάρχουν αρκετά στηρίγματα. Μετά τον καταρράκτη ανεβαίνουμε την αριστερή όχθη όπου λόγω της μεγάλης κλίσης έχουν τοποθετηθεί σταθερά σχοινιά.
Είτε η διάσχιση χαρακτηριστεί περπάτημα σε ποτάμι με τρία τεχνικά σημεία, είτε canyoning Α’ βαθμού δυσκολίας, είναι απαραίτητη η χρήση ενός σχοινιού 20μ και τουλάχιστον δύο η τρία μέλη της ομάδας πρέπει να γνωρίζουν την τεχνική του canyoning. Καταλληλότερος μήνας για τη διάσχιση είναι ο Απρίλιος, με υποχρεωτική χρήση στολής νεοπρέν. Η διάρκεια της πορείας από την αρχή του λόγγου μέχρι το χωριό είναι περίπου επτά (7) ώρες.
Κείμενο: Ντίνος Δημητρακόπουλος (troizinia-methana.gr)
