Με λύπη μου παρατηρώ ότι αυτό που εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες δεν είναι διάλογος. Είναι χτυπήματα κάτω από τη μέση, είναι δίκη προθέσεων από τους “ιεροεξετεστές” του κόμματος, είναι παρέλαση εκπροσώπων των φραξιών (και όχι ιδεολογικών τάσεων) που συνέβαλαν όσο λίγοι στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και στην υπονόμευση του Αλέξη Τσίπρα.
Όλοι τους κατά του Στέφανου Κασσελάκη. Αυτός από την άλλη στρέφεται μόνο κατά του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης της Ν.Δ. και μιλά για το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ και της χώρας.
Δεν τους απαντά, αν και υποψιάζομαι ότι θα είχε πολλά να τους καταλογίσει, όπως κάθε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Για ένα προοδευτικό κόμμα, όση αξία έχουν οι θέσεις του, την ίδια αξία έχει η δυνατότητα εφαρμογής τους. Δηλαδή, το να είναι κυβέρνηση για να μπορεί να εφαρμόσει υπέρ του λαού τις θέσεις του. Καμία αξία δεν έχει για τον λαό ένα δήθεν “ιδεολογικά καθαρό” μόρφωμα διαμαρτυρίας που δεν θα μπορεί να εφαρμόσει τις ιδέες του.
Έτσι πιστεύω ότι το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνοντας στην κάλπη την Κυριακή αν συμφωνούν με τα πιο πάνω, είναι ποιος από τους υποψηφίους αποτελεί τη μεγαλύτερη εγγύηση για να ξαναγίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα προοδευτικό, δημοκρατικού εκσυγχρονισμού (δείτε τι γίνεται σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής) και ανθρώπινης αλληλεγγύης.
Για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε και που αφορούν στον κάθε έναν από τους υποψηφίους, ο μόνος που μπορεί να πραγματοποιήσει τα παραπάνω είναι ο Στέφανος Κασσελάκης.
Γι’ αυτόν ισχύει απόλυτα πως “αν δεν υπήρχε, έπρεπε να τον εφεύρουμε”.
Χρήστος Ν. Καρούζος, Δικηγόρος, Περιφερειακός Σύμβουλος
