Σε μια εποχή που οι θεατρικές παραστάσεις συχνά εξελίσσονται με εντυπωσιακά εφέ και τεχνολογικά θαύματα, το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου φιλοξένησε μια εξαιρετικά αυθεντική παράσταση που αναβίωσε το πνεύμα του παρελθόντος. Η «Εκάβη», μια μοναδική παραγωγή μας μετέφερε πίσω στο χρόνο, στην εποχή του παλιού καλού θεάτρου, χωρίς τη χρήση μικροφώνων και τεχνολογικών υπερβολών.
Η Ιώ Βουλγαράκη, με τη σκηνοθετική της ματιά παρουσίασε την Εκάβη του Ευριπίδη, με εξαιρετικό σεβασμό στον αρχαίο χώρο. Στο πνεύμα της απλότητας και της αυθεντικότητας, η παράσταση έδωσε έμφαση στην αξία των ηθοποιών και της μουσικής, αφήνοντας στο παρελθόν τα εφέ και τις επιφάνειες.
Η προσέγγιση της Εκάβης ως πρόσωπο από τον χώρο του θρήνου αναδείκνυε την ενδοσκόπηση και το βάθος των συναισθημάτων. Μέσα από την απείρως ανθρώπινη αγωνία, το πένθος και τη μεταμόρφωση του ατόμου που θρηνεί, η παράσταση δημιούργησε μια σύνδεση μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος.
Το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου μεταμορφώθηκε σε ένα χώρο όπου ο χρόνος σταμάτησε. Οι ζωντανοί και οι νεκροί συνδέθηκαν με μια διαρκή συνομιλία, ενώ το πένθος πλέκονταν με τη μεταφυσική. Μετά το τέλος του πολέμου, η βία συνέχισε να παραμονεύει, και η Εκάβη μεταμορφώθηκε από τον πρωταγωνιστή του πένθους σε μια σύγχρονη φωνή εκδίκησης, ανοίγοντας διάλογο με το παρόν.
Η παράσταση της Εκάβης μας υπενθυμίζει την αξία της απλότητας και της ουσίας στο θέατρο. Μέσα από την εμπειρία αυτή, ανακαλύπτουμε ότι η ανθρώπινη καρδιά και οι συναισθηματικές αντιδράσεις παραμένουν σταθερές μέσα στον χρόνο. Και μπορεί η Εκάβη να μην γέμισε το Αρχαίο Θέατρο με κόσμο, αλλά η ανταπόκριση του κοινού και η συναισθηματική τους ανταπόκριση απέδειξαν ότι οι παραδοσιακές αξίες του θεάτρου εξακολουθούν να έχουν σημασία.
Η παράσταση «Εκάβη» κλείνει το παράθυρο προς το παρελθόν, μας υπενθυμίζει ότι το θέατρο είναι μια διαχρονική τέχνη που συνδέει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον.
