Δεκαετία του 1950, όταν η ακτή ήταν μια απέραντη κατασκήνωση των ντόπιων που έστηναν τις καλύβες τους απολαμβάνοντας ανέξοδα τη θάλασσα χωρίς τις σημερινές ξαπλώστρες και ομπρέλες. Η συγκοινωνία εκείνη την εποχή ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη και οι μετακινήσεις ανθρώπων, αλλά και υλικών για την κατασκευή πρόχειρων καταλυμάτων, γινόταν με φορτηγά και γεωργικά μηχανήματα.
Κάποιες πιο «πολυτελείς» παράγκες που στήνονταν μέσα σε μια νύχτα, χρησιμοποιούνταν ως παραθαλάσσια κέντρα διασκέδασης.
Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Ηλίας Μπιτσάνης στην εφημερίδα «Ελευθερία», “υπαίθριο μαγείρεμα, καρπούζι να παγώνει στο κυμοθάλασσο, στο πόδι με το ξημέρωμα και μέχρις… εξοντώσεως στο λιοπύρι“.
Στην αρχική φωτογραφία είναι η Μπούκα Μεσσήνης και προέρχεται από το αρχείο του Σάκη Μαρκόπουλου.
Σήμερα η παραλία της Μπούκας, επίνειο της Μεσσήνης, είναι μία από τις πιο οργανωμένες παραλίες της Μεσσηνίας. Πρόκειται για μία μεγάλη έκταση ψιλής άμμου, με πολύ καλές υποδομές. Πάνω στην παραλία υπάρχουν beach bar, γήπεδα beach volley, ντουζιέρες και αποδυτήρια, ενώ στο δρόμο που περνάει από πάνω υπάρχει παιδική χαρά, γήπεδο ποδοσφαίρου 5×5, και καφετέριες.
