Μία πτήση πάνω από τη συνοικία του θρυλικού πειρατή Νικολού Σάσσαρη, στο Μέζαπο της Λακωνικής Μάνης. Σκαμμένα στα βράχια διακρίνονται τα δαιδαλώδη υπόγεια, στα οποία έκρυβε τους συντρόφους και τους θησαυρούς από τις επιθέσεις του. Στα πολυάριθμα σπήλαια στα οποία μπαίνει η θάλασσα έκρυβε τα καράβια του.
Ο Μέζαπος είναι παραθαλάσσιος οικισμός του δήμου Ανατολικής Μάνης. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 2011 ο πληθυσμός του ανέρχεται στους 31 μόνιμους κατοίκους. Είναι κτισμένος στον ομώνυμο όρμο της χερσονήσου Τηγάνι νότια της Αρεόπολης, πάνω σε βραχώδη τοποθεσία δίπλα στη θάλασσα ανάμεσα σε δύο χειμάρρους. Σύμφωνα με τον γλωσσολόγο Δικαίο Βαγιακάκο η ονομασία Μέζαπος προέρχεται από την ινδοευρωπαϊκής προέλευσης λέξη άπα (νερό) και το επίθετο μέσσος της αιολικής διαλέκτου.
Τον οικισμό επισκέφτηκε κατά το 1805 ο Άγγλος στρατιωτικός, τοπογράφος και αρχαιολόγος Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ, ο οποίος αναφέρει πως το λιμάνι του Μεζάπου θεωρείτο ως το πιο ασφαλές στη δυτική ακτή της Μάνης. Κατά τον 19ο αιώνα, εγκαταστάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή του Μεζάπου οικογένειες Νικλιάνων και άλλες συγγενικές ή συμμαχικές φατρίες.
Κοντά στο χωριό έχει βρεθεί παλαιοχριστιανικός ναός που χρονολογείται μεταξύ του 5ου και 6ου αιώνα. Άλλα αξιοθέατα της περιοχής είναι ο βυζαντινός ναός της Παναγίας της Βλαχέρνας στη θέση Φοκαλωτό που χρονολογείται μεταξύ των τελών του 12ου και των αρχών του 13ου αιώνα, τα απομεινάρια του πύργου του Μανιάτη πειρατή Νικολού Σάσσαρη ή Κάτζου, το σπήλαιο Αλατόσπηλο και τα ερείπια βυζαντινών ή φραγκικών οχυρώσεων. Τον Μέζαπο επισκέφτηκε κατά την περίοδο του Εμφυλίου ο Αμερικανός συγγραφέας και φιλέλληνας Κέβιν Άντριους, τον οποίο περιγράφει ως χωριό κτισμένο σε όρμο, με οικίες σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, πύργους και έναν μεγάλο παραλιακό δρόμο.
Ο ξακουστός πειρατής Σάσσαρης
Ο Νικολός Σάσσαρης είναι ο ξακουσμένος μονομάτης Μανιάτης πειρατής του 18ου αιώνα μ.Χ στο αρχιπέλαγος και σ’ όλη τη Μεσόγειο. Το έτος 1748 μ.Χ. ο Liveri πρόξενος στα Κύθηρα αναφέρει, ότι στη Μάνη είχε αρματωθεί πειρατικό, που αρμένιζε με μαύρη σημαία.
Οι επιθέσεις του πειρατικού ήταν πολλές και στόχευαν κυρίως πλοία μέτριας χωρητικότητας. Το Φεβρουάριο του έτους 1749 μ. Χ. ο εν λόγω Μανιάτης πειρατής με τη φελούκα του έρχεται στα Κύθηρα και κάνει ληστρική επιδρομή στις αποθήκες των Κυθήρων, όμως ένα γαλλικό καράβι, που ήταν ελλιμενισμένο, με κανονιοβολισμούς απομακρύνει τους πειρατές.
Το 1750 μ.Χ. ο ίδιος Μανιάτης πειρατής, που τον αποκαλούσαν Μονομάτη ή Μονόφθαλμο συνεχίζει τις επιθέσεις του εναντίον όλων των ναυτιλομένων αδιακρίτως εθνικότητας.
Ο Μονομάτης πειρατής ήταν ο Νικόλαος ο Σάσσαρης, ο οποίος με τη φελούκα όργωνε τις θάλασσες κι’ αυτός ήταν που κατέλαβε πλοίο πλησίον της Μεθώνης και το οδηγούσε στη Μάνη, συνάντησε όμως τον προβλεπτή του βενετικού στόλου και εγκατέλειψε τη λεία του.
Ο Μονομάτης για να γλιτώσει από το Βενετικό στόλο κατεύθυνε την πορεία του για τη Μάνη, όπου συναντήθηκε με Τούρκικο πλοίο, έγινε συμπλοκή μεταξύ τους και κατά τη συμπλοκή τραυματίστηκαν πειρατές από το τσούρμο του Νικολού, και ο ίδιος σκοτώθηκε.
Το πειρατικό με πολλές αβαρίες κατάπλευσε στον όρμο του Μεζάπου…
Ο Σάσσαρης καταγόταν από οικογένεια μεγάλη και ονομαστή, τους Σασσαριάνους, με ρίζες από τη Σαρδηνία. Οι Σασσαριάνοι ήταν προεστοί (άρχοντες) στη Μάνη.
Ο Σάσσαρης παντρεύτηκε μία γυναίκα μανιάτισσα. Έκανε μία κόρη. Δεν έκανε γιό. Και στη Μάνη αυτό ήταν πολύ βαρύ περιστατικό.
Ξέρουμε ότι συγκρούστηκε με πολλά πλοία και ότι σκοτώθηκε πάνω στη μάχη.
Ο πύργος του μονόφθαλμου πειρατή Σάσσαρη έφτανε κάποτε σε ύψος τα 16 μέτρα. Σήμερα τα ερείπια δε θυμίζουν σε τίποτα τη μεγαλοπρέπεια εκείνης της εποχής. Στο εσωτερικό του είχε ειδικα υπόγεια για να κρύβονται οι Μανιάτες την εποχή της βεντέτας, ενώ μυστικοί διάδρομοι οδηγούσαν μέχρι τη θάλασσα. Εκεί μέσα σε σπηλιές ήταν κρυμμένες οι βάρκες αλλά και το καράβι του Μονόφθαλμου.
Ο πύργος του Σάσσαρη είχε κανόνια, τα οποία εκλάπηκαν ή πουλήθηκαν. Κάτοικοι θυμούνται ότι υπήρχε εντός του πύργου ένα σπαθί καρφωμένο στον τοίχο που χάθηκε καθώς το πάτωμα είχε πέσει κ ήταν δύσκολη η πρόσβαση.
Λέγεται ότι ο Σάσσαρης θέλοντας να κρύψει το θησαυρό του, είχε βρει μια σπηλιά που δε μπορούσε κανείς να προσεγγίσει. Από τη θάλασσα δεν υπήρχε πάτημα για να ανέβει. Πάνω από το βράχο ήταν πολύ απότομα για να κατέβει κάποιος. Μόνο ο Σάσσαρης που είχε λαξεύσει την πέτρα ήξερε πώς να φτάσει. Σύμφωνα με το θρύλο ο θησαυρός βρίσκεται κάπου εκεί… όμως κανείς δε μπορεί να τον προσεγγίσει. Άραγε πού να βρίσκεται το θησαυροφυλάκιο;
Το μοιρολόι του κουρσάρου έμεινε από τότε να το τραγουδούν στην Αποσκιαδερή Μάνη και να θυμούνται το Μονόφθαλμο πειρατή και τη γενιά του. Και η Νικολού η Σασσαριάνισα σαν πέρασαν τα τρία χρόνια του πένθους, έκοψε τα μακριά μαλλιά, φόρεσε αντρικά ρούχα, ζώστηκε τα όπλα του άντρα της και ρίχτηκε στο πέλαγος. Έγινε κυρά στο τσούρμο του και καπετάνισσα στα πλοία του. Κούρσευε καράβια και νησιά και άφησε εποχή με τα ρεσάλτα της. Χτυπούσε τα βενετσιάνικα πλοία και κυρίως τα οθωμανικά και τα βύθιζε. Πολεμούσε σαν άντρας. Αλλά συλλογιζόταν σα γυναίκα και κυβερνούσε σα μανιάτισσα. Και πέθανε πάνω στη μάχη.
(Ο Μονόφθαλμος και άλλες πειρατικές ιστορίες, Κατερίνα Καριζώνη, 2009).
